นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 1347

ตอนที่​ 1347 ถวิลหา​

รัชสมัย​ต้าเซี่ย​ปี​ที่หก​ เดือน​ห้า​ วันที่​แปด​

กองทัพบก​ต้าเซี่ย​ได้​เดินทาง​มาถึงเมือง​ปา​แลร์​โมเมือง​ยุทธศาสตร์​สำคัญ​แห่ง​ทวีป​ยูเรเชีย​

รัชสมัย​ต้าเซี่ย​ปี​ที่หก​ เดือน​ห้า​ วันที่​เก้า​ ยาม​ฟ้าสาง กองทัพอากาศ​กองพล​ที่หนึ่ง​ได้​ทำการ​วางระเบิด​ป้อมปราการ​สำคัญ​ของ​เมือง​กว่า​สิบ​แห่ง​

การ​วางระเบิด​ดำเนิน​ไป​กว่า​หนึ่ง​ชั่ว​ยาม​ จนกระทั่ง​ถึงยามเช้า​ แม่ทัพ​ที่​ประจำการ​อยู่​ใน​เมือง​ปา​แลร์​โมทั้ง​สี่คน​ได้​รวมกำลัง​ทหาร​กว่า​หก​แสน​นาย​ออกมา​นอกเมือง​ เพื่อ​เข้าไป​โจมตี​ทหาร​ต้าเซี่ย​อย่าง​บ้าคลั่ง​

กองพล​ที่สาม​และ​สี่ซึ่งประจำ​อยู่​บน​ที่ราบ​สีทอง​แสร้ง​ทำเป็น​พ่ายแพ้​แล้ว​ถอยกลับ​ไป​ เพื่อ​หลอกล่อ​ให้​ศัตรู​หก​แสน​กว่า​คน​ไป​ยัง​แนว​ซุ่มโจมตี​ของ​ทหาร​พิชิต​แดน​ไกล​บน​เทือกเขา​พี​เร​นีส​

ไฟสงคราม​ลุกโชติช่วง​สนั่น​โลกา​อีก​ครา​

กองทัพบก​ต้าเซี่ย​มีความ​เชี่ยวชาญ​ด้าน​การทำศึก​บน​ภูเขา​เป็น​อย่างยิ่ง​ ด้วย​กำลัง​พล​สี่แสน​ต่อ​กำลัง​พล​หก​แสน​ของ​ฝั่งฝูหล่า​งจี ผล​ของ​การ​สู้รบ​ครา​นี้​มิน่าจะ​เกิน​ความคาดหมาย​เท่าใด​นัก​

เพื่อ​ป้องกัน​การ​สูญเสียที่​มาก​จน​เกินไป​ กวน​เสี่ยว​ซีจึงตัดสินใจ​ใช้กลยุทธ์​การ​รบ​แบบ​กองโจร​ เพื่อให้​กองกำลัง​ของ​ศัตรู​มาติดกับดัก​ท่ามกลาง​เทือกเขา​แห่ง​นี้​ ใช้เวลา​กว่า​ครึ่ง​ชั่ว​ยาม​และ​ชีวิต​ของ​นายทหาร​สามหมื่น​กว่า​ชีวิต​แลก​กับ​การ​ฝังกลบ​ศัตรู​ทั้ง​หก​แสน​คน​บน​เทือกเขา​พี​เร​นีส​

รัชสมัย​ต้าเซี่ย​ปี​ที่หก​ เดือน​ห้า​ วันที่​ยี่สิบ​ ศึก​ใน​เมือง​ปา​แลร์​โมได้​ประกาศ​สิ้นสุด​สงคราม​

กองทัพบก​ที่หนึ่ง​ได้​จัด​ทัพ​ใหม่​อีก​ครา​ แล้ว​เดินทาง​เข้าสู่​ผืน​ปฐพี​ยูเรเชีย​โดยที่​มิมีกำแพงเมือง​ใด​มาขวางกั้น​

เมื่อ​ชาวเมือง​ได้​เห็น​กองทัพ​ชุด​เกราะ​สีเงิน​เดิน​กรีธาทัพ​เข้ามา​ใน​เมือง​อย่าง​เอก​เกริก​ ความสิ้นหวัง​ก็ได้​เกาะ​กินใน​หัวใจ​ของ​พวกเขา​ทันใด​

ซึ่งทุกอย่าง​ยัง​เป็น​ดั่ง​แต่ก่อน​ กวน​เสี่ยว​ซีได้​ส่งกองทัพ​จำนวน​หนึ่ง​ออก​ไป​รักษา​ความสงบเรียบร้อย​ ทว่า​มิได้​เข่นฆ่า​หรือ​ปล้นสะดม​ชาวเมือง​แต่อย่างใด​

หาก​มิเห็น​กำแพงเมือง​ที่​พังทลาย​ลงมา​ หรือ​ซากปรักหักพัง​ของ​อาคาร​ที่​ถูก​แผดเผา​จน​วอดวาย​ และ​ยังคง​มีควัน​โชย​ออกมา​ให้​เห็น​ นอกเหนือจาก​สิ่งเหล่านั้น​…ทุกอย่าง​ยังคง​เป็น​ดังเดิม​ไร้​ซึ่งความเปลี่ยนแปลง​ใด​ ๆ

……

……

กวน​เสี่ยว​ซีและ​แม่ทัพ​คนอื่น​ ๆ ที่​ยืน​อยู่​ใน​เพิง​พัก​แม่ทัพ​แทบจะ​มิมีความยินดี​ปรีดา​ต่อ​ชัยชนะ​ครา​นี้​เลย​

แกรนด์​ดยุก​ไล​เดน​และ​แม่ทัพ​มิชาล​ที่​นั่งคุกเข่า​อยู่​นั้น​กลับ​ร้อนรุ่ม​กังวลใจ​เป็น​อย่างยิ่ง​

พวกเขา​เป็น​ประจักษ์พยาน​เหตุการณ์​ทุก​ฉาก​ทุก​ตอน​ของ​ศึก​ครา​นี้​

ใน​ราตรี​นั้น​ พวกเขา​ถูก​ทหาร​ต้าเซี่ย​ใช้เรือ​เหาะ​นำ​ตัว​ออก​มาจาก​เมือง​ จากนั้น​ก็​ลง​จอด​ที่​ค่ายทหาร​บน​เทือกเขา​พี​เร​นีส​

เดิมที​พวกเขา​คิด​ว่า​ตน​คง​ต้อง​ตาย​สถาน​เดียว​ แต่​คาด​มิถึงว่า​ทหาร​สอง​คน​นั้น​จะพา​พวกเขา​ออก​ไป​ชมป่า​บน​เทือกเขา​แห่ง​นี้​ เพื่อให้​พวกเขา​ได้​เห็นภาพ​ของ​การ​สู้รบ​ที่​แสน​จะเหลือเชื่อ​

เทือกเขา​พี​เร​นีส​ได้​กลาย​มาเป็น​หลุมศพ​ขนาด​ยักษ์​ ทหาร​ต้าเซี่ย​ได้​ขุด​หลุม​ใหญ่​ขึ้น​มาหลุม​แล้ว​หลุม​เล่า​ และ​ตน​ก็​ทำได้​แค่​มอง​เท่านั้น​ เมื่อ​ทหาร​ของ​ตน​ตกลง​ไป​ใน​หลุม​นั้น​ พวกเขา​ก็​ออกมา​มิได้​อีก​เลย​

ใน​ตอนนั้น​เอง​ ที่​พวกเขา​ได้​ทราบ​ถึงความ​แข็งแกร่ง​ของ​กองทัพ​ที่​มาจาก​แดน​บูรพา​ ใน​ใจของ​พวกเขา​ต่าง​ก็​สิ้นหวัง​ยิ่งนัก​

บัดนี้​ได้​กลับ​มายัง​หน่วย​บัญชาการ​ทหารขั้นสูงสุด​ที่​คุ้นเคย​อีก​ครา​ ทว่า​ผู้​ที่​เป็นใหญ่​ใน​หน่วย​บัญชาการ​แห่ง​นี้​มิใช่เขา​อีกต่อไป​แล้ว​

พวกเขา​ทราบ​ดี​ว่า​ตน​เป็น​เชลย​และ​ควร​ถูก​ตัด​ศีรษะ​ตั้ง​นาน​แล้ว​ แต่​การ​ที่​พวก​ตน​มีชีวิตรอด​มาจนถึง​ทุกวันนี้​ เกรง​ว่า​อีก​ฝ่าย​คง​อยาก​ทำความเข้าใจ​ถึงสถานการณ์​ต่าง ๆ​

ทว่า​เยี่ยง​ไร​เสีย​ พวก​กวน​เสี่ยว​ซีก็​มิแม้แต่​จะชายตามอง​เขา​ ราวกับ​ลืม​การ​มีอยู่​ของ​เชลย​สอง​คน​นี้​ไป​โดยสิ้นเชิง​

กวน​เสี่ยว​ซีจ้องมอง​ห​ยู​ติ้ง​ซาน​และ​ห​ยู​ติ้ง​เห​อ​สอง​พี่น้อง​