นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 182

ตอนที่ 182 ฟ้าร้องน่ากลัวท่ามกลางความเงียบ

ตั้งแต่ต้นจนจบ เยี่ยนซีเหวินเดินเข้าไปในศาลาเซียงหมิงแล้วก็พูดประโยคนี้กับหยวนซุ่ย

“เจ้านี่นะ ข้าว่าเจ้าชักจะว่างเกินไปซะแล้ว ! ”

สิ่งนี้ทำให้หยวนซุ่ยอับอายมาก ตัวเขาเองต้องการให้อีกฝ่ายกับซูหลานปรับความเข้าใจกัน ความหวังดีกลับล้มเหลว แล้วเขายังต้องตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้อีก

เยี่ยนซีเหวินได้จากไปแล้ว ต่งซูหลานมองดูหยวนซุ่ยด้วยรอยยิ้มแล้วพูดขึ้นว่า “ ท่านลุงสาม พวกท่านก็เห็นแล้วนะ ดังนั้นเรื่องของข้ากับเสี่ยวกวน ก็หวังว่าจะได้รับคำอวยพรจากพวกท่าน อีกทั้งหวังว่าในงานหมั้นของพวกเรา ท่านลุงสามกับท่านป้าสามจะไปร่วมงานด้วย ซูหลานจะซาบซึ้งใจมาก”

ต่งซูหลานกับฟู่เสี่ยวกวนออกจากบ้านตระกูลหยวนแล้ว หยวนซุ่ยและภรรยามองหน้ากัน ยังคงไม่มีอะไรที่น่าจดจำ

……

“น่าเบื่อ ! ”

ซูซูกินผลไม้เชื่อมลูกสุดท้ายในปาก แก้มป่องเล็กน้อย พูดประโยคนั้นขณะเคี้ยวอย่างระมัดระวัง

ชุนซิ่วไม่เห็นด้วย นางกลับรู้สึกว่าน่าสนใจมากกว่า

“น่าเบื่อทำไม ? คุณชายของข้าชนะแล้ว เจ้าไม่เห็นสีหน้าของหัวหน้าตระกูลหยวนและฮูหยินของเขาหรือ ? ข้าเกลียดท่าทางหยิ่งยโสตรงหน้าจนแทบจะทนไม่ไหวที่จะไปตบเขาสักฉาดสองฉาด แต่ในที่สุดคุณชายของข้าก็อดทนเพื่อดูสถานการณ์โดยรวม จากนั้นหลังจากที่คุณชายเยี่ยนมาถึง เขาก็อ่อนน้อมถ่อมตนต่อหน้าคุณชายของข้า ข้าดูแล้ว เขายังระมัดระวังตัวอยู่มาก นั่นนะเป็นถึงคุณชายใหญ่ของตระกูลเยี่ยนแห่งเมืองหลวง สถานะของเขาจึงสูงส่ง เขาไม่คล้ายว่าถูกท่าทางสง่างามเปี่ยมไปด้วยปัญญาของคุณชายกดข่มหรอกเหรอ ? นั่นแหละ สุดท้ายหัวหน้าตระกูลหยวนและฮูหยินถึงได้ดูอึดอัดจนทนไม่ได้ราวกับกินแมลงวันเข้าไป”

ซูซูไม่มีทางเข้าใจหลักการเหล่านี้ นางใช้ชีวิตอยู่ในสำนักเต๋ามาโดยตลอด อาศัยอยู่บนยอดเขาสูงสุดของสำนัก แม้แต่ศิษย์ธรรมดาเหล่านั้นก็แทบจะไม่ได้ติดต่อกันเลย แม้อาจารย์จะบอกว่าโลกมนุษย์และในสำนักนั้นไม่เหมือนกัน แต่ในช่วงเวลาสั้น ๆ นี้ ความคิดของนางยังคงเรียบง่ายและตรงไปตรงมา

นางไม่คิดว่าจะมีอะไรมากมายในนั้น ดังนั้นนางจึงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยหลังจากฟังคำอธิบายของชุนซิ่ว

“อย่างนี้แล้ว…….คุณชายของเจ้ามีความสามารถมากแค่ไหน ? ”

“แน่นอนซิ ! ” ชุนซิ่วเงยคอขึ้นอย่างภาคภูมิใจ “ เมื่อคุณชายของข้ายังอยู่ในหลินเจียง ชื่อเสียงของเขาได้สร้างความตกตะลึงให้กับเมืองจิงหลิงแห่งนี้ ข้าจะบอกให้ ชื่อเสียงของคุณชายได้แพร่กระจายไปทั่วราชวงศ์หยู เพราะแม้แต่ราชวงศ์อู๋ที่อยู่ห่างไกลออกไปหลายพันลี้ก็รู้เรื่องนี้ ไม่อย่างนั้นทำไมราชวงศ์อู๋ถึงได้เลือกคุณชายของข้าไปร่วมงานวรรณกรรมเทศกาลฤดูหนาว ？”

ซูซูกลืนผลไม้เชื่อมที่อยู่ในปากลงไป แล้วขมวดคิ้วครุ่นคิด ดูเหมือนจะเป็นเหตุผลเช่นนี้ มิน่าล่ะความฝันในหอแดงนั้นจึงสวยงามน่าอ่านอย่างนั้น ?

ดูเหมือนว่าข้าควรจะไปอ่านด้วยนะ

เมื่อวานนี้คุยกับฟู่เสี่ยวกวนเรื่องที่มีคนจะลักพาตัวเขา ทำไมเขาถึงยังนิ่งเฉยไม่มีการตอบสนองเลย ?

นี่ไม่ขยับเหมือนภูเขาหรือ ?

หรือว่ามีการวางแผนล่วงหน้า ?

ซูซูไม่ได้คิดอีกต่อไป อย่างไรก็ตามนี่คือเรื่องของฟู่เสี่ยวกวน ถ้ามีคนร้ายที่ไม่ได้มีสายตายาวไกลต้องการปล้นฟู่เสี่ยวกวนจริง ๆ แล้ว ด้วยฝีมือของนางกับศิษย์พี่ใหญ่และศิษย์พี่หญิงสามแล้ว เว้นแต่จะมียอดฝีมือบางคนมา มิเช่นนั้นแล้วก็จะไม่มีเรื่องที่ไม่คาดฝันเกิดขึ้น

รถม้าของฟู่เสี่ยวกวนกับต่งซูหลานจอดอยู่ข้าง ๆ โรงน้ำชาแห่งหนึ่ง

“เจ้ารอข้าสักครู่ ข้าไปซื้อชานิดหน่อย”

“ที่บ้านมีชาอยู่ไม่ใช่หรือ ? ” ต่งซูหลานถามกลับด้วยความสงสัย

“ อืม ว่ากันว่าที่หอเซียงเย่นี้มีชาศิลาชุดหนึ่งที่ผลิตในหลิงหนาน รสชาติดีมาก ”

ฟู่เสี่ยวกวนพูดพร้อมกับลงจากรถม้าไป เดินเข้าในหอเซียงเย่ เดินตรงขึ้นไปยังชั้นสาม

ชั้นสามไม่ขายน้ำชา ขายเฉพาะใบชา เถ้าแก่เย่อู๋ซุ่ยของหอเซียงเย่กำลังลูบเคราของเขาและจิบชาหอมถ้วยหนึ่งอย่างจริงจัง

เพิ่งเป็นวันแรกของปีใหม่ ผู้คนที่ซื้อสินค้าในช่วงปีใหม่ได้ซื้อไปก่อนปีใหม่แล้ว ขณะนี้บนชั้นสามจึงไม่มีใครเลย

ฟู่เสี่ยวกวนมองไปรอบ ๆ การตกแต่งบนชั้นสามนี้ไม่เลวเลย โทนสีโบราณกลิ่นหอมโบราณมีความคิดสร้างสรรค์ยิ่งนัก

เย่อู๋ซุ่ยคิดไม่ถึงว่าจะมีคนมา เงยหน้ามองมายังชายหนุ่มคนนี้ “ คุณชายคิดจะซื้อชาอะไรดี ? ”

“ หมิงเฉียนหลงจิ่ง 2 ตำลึง ไท่ผิงโหวกุ้ย 3 ตำลึง จวินซานอิ๋นเจิน 4 ตำลึง เพิ่มไท่หูเพียวเสวี่ยอีก 5 ตำลึง”

เย่อู๋ซุ่ยรู้สึกเครียดนิดหน่อย เขายิ้มและพูดว่า “ขอโทษนะคุณชาย หมิงเฉียนหลงจิ่งขาดสินค้า ทะเลสาบไท่หูมิเคยมีหิมะโปรยปรายจึงไม่มีเพียวเสวี่ย (หิมะโปรยปราย) เปลี่ยนเป็นอย่างอื่นได้หรือไม่ ? ”

“ถ้าเช่นนั้นก็เอาเมิ่งติ่งกานลู่ 2 ตำลึง เนื่องจากทะเลสาบไท่หูไม่เคยมีหิมะ จึงเปลี่ยนเป็นเหม่ยเหรินยวี่ซือ 5 ตำลึง”

เย่อู๋ซุ่ยโค้งคำนับ” คุณชายโปรดตามข้ามา”

ฟู่เสี่ยวกวนเดินตามเย่อู๋ซุ่ยขึ้นไปชั้นสี่ ในใจคิดว่าใครเป็นคนคิดรหัสลับนี้ขึ้นมา ยุ่งยากเกินไปแล้ว ต่อไปต้องทำให้ง่ายขึ้นสักหน่อย

บริเวณชั้นสี่มีใบชาจำนวนมากวางอยู่โดยรอบ และมีโต๊ะน้ำชาอยู่ตรงกลาง เย่อู๋ซุ่ยเชิญฟู่เสี่ยวกวนเข้าไปนั่ง แล้วพูดขึ้นว่า “ ให้รอคำสั่งของผู้ส่งสารในเดือน 12”