นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 213

ตอนที่ 213 การประชุมใหญ่ราชวงศ์ (II)

เหล่าขุนนางกำลังยืนรออยู่เบื้องล่างและรอให้ฮ่องเต้ทรงตรัส แต่ฮ่องเต้ในยามนี้… ?

ฮ่องเต้หยูยิ่นในยามนี้กำลังทอดถอนหายใจบนบัลลังก์มังกร !

ข้าต้องการให้ฟู่เสี่ยวกวนเป็นขุนนางกูเฉิน แต่เขากลับตัดหนทางในการเป็นขุนนางกูเฉินไป !

ข้าต้องการให้ฮุ่ยชินอ๋องออกห่างจากเมืองหลวง เขาได้พลิกล้มฮุ่ยชินอ๋องอย่างสุดกำลัง ทั้งยังเหยียบย่ำอย่างโหดเหี้ยมอีกด้วย !

ขุนนางเยี่ยงนี้ในใต้หล้านี้จะหาได้จากที่ใดอีก ?

นี่คือคนที่สวรรค์ส่งมาเพื่อช่วยประคับประคองบ้านเมืองของข้า เพื่อลงโทษคนทรยศและขจัดขุนนางชั่วทั้งหลาย !

เขามีสติปัญญาเยี่ยงนี้ตั้งแต่ยังเยาว์วัย แต่ดูกลุ่มคนชั่วอย่างพวกเจ้า เหอะ ! รู้ที่จะต่อกรกับข้า รู้ที่จะหาหนทางเพื่อตนเอง เพื่อแสวงหาผลประโยชน์ให้แก่ตระกูลของตนเอง !

กลุ่มคนชั่ว !

พวกเจ้า…ไม่เหมาะแม้แต่จะถือรองเท้าให้กับฟู่เสี่ยวกวนด้วยซ้ำ !

ยิ่งฮ่องเต้คิดมากเท่าใดก็ยิ่งมีโทสะ ยิ่งเปรียบเทียบก็ยิ่งเดือดดาล ร่องรอยความอ่อนโยนบนพระพักตร์ได้หายไป เปลี่ยนแปรเป็นดูดุดัน แต่เหล่าขุนนางเหล่านั้นต่างก็มองไม่ออก และคิดว่าฮ่องเต้คงจะกริ้วฟู่เสี่ยวกวนด้วยเรื่องของฮุ่ยชินอ๋อง

ฟู่เสี่ยวกวนเป็นแค่เพียงฉาวซ่านต้าฟูขั้นห้า เขามีคุณสมบัติมายืนอยู่ที่นี่ได้ที่ไหนกันเล่า ?

แต่การที่เขาได้มายืนอยู่ที่นี่ในตอนนี้ คาดว่าฮ่องเต้ทรงมีรับสั่งให้เข้าเฝ้า

อย่างไรเสียฮุ่ยชินอ๋องก็เป็นถึงพระอนุชาของฮ่องเต้ โอรสที่สามของฮุ่ยชินอ๋องก็เป็นถึงพระราชนัดดาของฮ่องเต้เช่นกัน !

หนึ่งพู่กันมิสามารถเขียนอักษรหยูได้สองตัว ไม่เพียงหลังจากที่ฟู่เสี่ยวกวนทำร้ายองค์ชายสามจนสิ้นฤทธิ์ เขายังทำให้ฮุ่ยชินอ๋องต้องอับอายอย่างรุนแรง นี่ถือว่าเป็นการทำลายชื่อเสียงของฮุ่ยชินอ๋องโดยตั้งใจ และเป็นการทำลายเกียรติของราชวงศ์ไปด้วย ในฐานะพระเชษฐา ย่อมมีโทสะแทนผู้เป็นพระอนุชา

โชคดีที่ยามอยู่ด้านนอกนั้นมิได้ทำความใกล้ชิดกับคนผู้นี้ น่ากลัวเกินไปแล้ว ต่อให้ครานี้คนผู้นี้จะมิตายแต่ก็คงถูกถลกหนังเป็นแน่ !

ต่อให้มีพระสนมซั่งคอยคุ้มครองก็ไร้ประโยชน์ อย่างไรเสียในใต้หล้าคำพูดของฮ่องเต้ก็ถือเป็นที่สุด ต่อให้พระสนมซั่งจะมีหนทางมากมาย แต่พระนางก็เป็นเพียงสตรี ทั้งยังเป็นสตรีของฮ่องเต้ ต่อให้สนิทชิดเชื้อเพียงใด ฮ่องเต้ก็ย่อมสำคัญกว่าฟู่เสี่ยวกวนผู้นั้น

นอกจากเยี่ยนเป่ยซีและขุนนางระดับสูง ผู้อื่นที่พอจะรู้สาเหตุที่ฮ่องเต้กริ้วอย่างแท้จริงแล้ว พลเรือนและทหารส่วนใหญ่ในราชสำนักต่างก็คิดว่าฟู่เสี่ยวกวนต้องประสบกับหายนะเป็นแน่

ดังนั้นจึงมีคนหันไปมองเสนาบดีกรมพิธีการชือเฉาหยวน ทั้งยังขยิบตาให้กับชือเฉาหยวน ได้ความหมายว่าเจ้ายังมิเข้าใจพระประสงค์ของฮ่องเต้หรือ มิใช่โอกาสนี้เพื่อล้างอายเรื่องเมื่อปีที่แล้วรึ ?

สีหน้าของชือเฉาหยวนเคร่งขรึม ดึงสายตากลับมาและก้มหน้านิ่ง ลอบคิดในใจว่าข้าคนนี้จะเชื่อคำยุยงของพวกเจ้ารึ พวกโง่ ข้ามิมีทางหลงกลพวกเจ้าเป็นแน่ !

ฟู่เสี่ยวกวนเองก็มิเข้าใจ เขาหันมองไปรอบด้านด้วยสีหน้างุนงง อือ คนเหล่านั้นดูจะออกห่างไปจากเขาอีกเล็กน้อย เขาเงยหน้ามองไปทางฮ่องเต้ เหมือนว่าฮ่องเต้เพิ่งจะทรงตระหนักขึ้นมาได้ว่านี่คือประชุมใหญ่ราชวงศ์ครั้งแรกของการเปิดราชสำนัก

“แค่ก ๆ ขุนนางทั้งหลาย…ราชสำนักได้เปิดแล้ว จงสำรวมตัว รัชสมัยเซวียนลี่ปีที่ 9 เป็นปีที่สำคัญที่สุดตั้งแต่ที่ข้าสืบทอดมา ในหลายวันมานี้ข้าไตร่ตรองมาโดยตลอด ปีที่ 8 ที่ได้ผ่านไป ข้าเองก็ได้ทำผิดพลาดไปมากมาย ดังนั้นตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ข้าจะทำงานอย่างหนัก ข้าเองก็หวังว่าภายในปีใหม่นี้พวกเจ้าก็จะทำงานอย่างหนักเช่นกัน”

“ตั้งแต่ที่ต้าหยูก่อตั้งขึ้นมาจนถึงวันนี้ก็นับเป็นเวลากว่าสองร้อยปีแล้ว ภายใต้การนำของฮ่องเต้ผู้ชาญฉลาดแห่งต้าหยู จะก่อให้เกิดพลังของต้าหยูและจะเกิดการพัฒนาอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน ชีวิตความเป็นอยู่ของทุกคนก็จะรุ่งเรืองขึ้นเช่นกัน”

ฟู่เสี่ยวกวนหันไปมองทางฮ่องเต้ด้วยความประหลาดใจอีกครา นี่มันคือคำนำบนนโยบายบรรเทาสาธารณภัยของตนมิใช่เยี่ยงนั้นรึ ? ฮ่องเต้ตรัสถึงมัน ณ ที่นี่มีความหมายเยี่ยงไรกัน ?

“แต่ข้าคิดว่า สิ่งเหล่านี้ยังมิพอ ข้าที่อยู่ในระหว่างวันพักผ่อน ก็ได้มีแผนการพัฒนาอนาคตของต้าหยู ก็คือตั้งแต่ปีนี้เป็นต้นไป ข้าต้องการผลักดันนโยบายยี่สิบคำ พวกเจ้าจงจดจำไว้ เบี้ยหวัดจากฮ่องเต้ก็คือการแบ่งเบาความทุกข์ของฮ่องเต้ หากมีผู้ใดเลี้ยงเสียข้าวสุก ข้า จะมิมีทางยอมอดกลั้น !”

“ตั้งแต่รัชสมัยเซวียนลี่ปีที่ 9 เป็นต้นไป ข้าต้องการบรรลุผลในสิ่งที่ได้รับการสอนสั่งมา ทำงานมีรายได้ ป่วยต้องมีทางรักษา แก่ชราต้องมีการดูแล ที่พักต้องมีแหล่ง นี่คือนโยบายยี่สิบคำของข้า หากสามารถกระทำได้ จะเป็นการก่อตั้งยุคที่รุ่งเรือง นี่ก็เพื่อความสุขของลูกหลานแห่งต้าหยู และเพื่อความหวังของแว่นแคว้นต้าหยู ! ”

เห้อ ฮ่องเต้ช่างหน้าไม่อายเสียจริง !

ฟู่เสี่ยวกวนอ้าปากค้างและหดศีรษะกลับไป สายตาจดจ้องที่พื้น คิดในใจว่า…นี่เป็นเพียงการพูดลอย ๆ โดยมิมีรายละเอียดเลยมิใช่หรือ จะบรรลุผลได้ที่ไหนกัน ?

หลังจากที่ฮ่องเต้ได้กล่าวนโยบายยี่สิบคำของเขาออกไป เยี่ยนเป่ยซีและต่งคังผิงก็เกิดความประหลาดใจเล็กน้อย แต่พวกเขาเป็นคนเจ้าเล่ห์ เลยมิได้แสดงสีหน้าออกไป

แต่เดิม ในตอนที่นโยบายที่มาอยู่ในพระหัตถ์ของฮ่องเต้ พวกเขาเองก็เคยได้อ่านในห้องทรงพระอักษร ฮ่องเต้ให้ความสนใจนโยบายฉบับนี้อย่างยิ่ง ในเวลานั้นยังได้เอ่ยถามอยู่ว่า “พวกเจ้าว่า กระทำในสิ่งที่ได้รับการสอนสั่งมา ทำงานมีรายได้ ป่วยต้องมีทางรักษา แก่ชราต้องมีการดูแล ที่พักต้องมีแหล่งจะสามารถบรรลุผลได้หรือไม่ ? ”

ยังคงจำประโยคที่ต่งคังผิงตอบกลับไปได้เลยว่า “เว้นเสียแต่พลังของต้าหยูจะแข็งแกร่งอย่างที่มิเคยมีมาก่อน”

เจ้ายี่สิบคำนี้ย่อมดีเป็นอย่างมาก แต่ก็เป็นอุดมคติมากเกินไป หากต้องการให้บรรลุผล ค่าใช้จ่ายย่อมมากเสียจนยากเกินจะคาดเดาได้ ดังนั้นในตอนที่อยู่ห้องทรงพระอักษรจึงได้ตอบอย่างขอไปที

แต่ในยามนี้ฮ่องเต้กลับยืนยันที่จะให้ยี่สิบคำนี้เป็นนโยบายแรกของการประชุมใหญ่ราชวงศ์ในปีนี้…ต่งคังผิงรู้สึกไม่สบายใจอยู่เล็กน้อย เขาทราบดีว่าเงินคงคลังเหลืออยู่เท่าใด จะจัดการเรื่องนี้ให้ดีได้เยี่ยงไร ?

“ข้าทราบว่าเป็นการยากอย่างมากที่จะบรรลุเป้าหมายเหล่านี้ แต่มันคือการลงมือของมนุษย์…” เขาลุกขึ้นยืน ราวกับตื่นเต้นอยู่เล็กน้อย เขาที่อยู่บนแท่นมังกรก้าวมาข้างหน้า และกล่าวอีกว่า “ฮ่องเต้องค์แรกและอัครมหาเสนาบดีเยี่ยนหวินชวนได้รับนามว่าเป็นผู้ก่อตั้งยุครุ่งเรืองของไท่เหอในประวัติศาสตร์ต้าหยู ขุนนางทั้งหลาย ในเมื่อพวกเขาสามารถทำได้ แล้วเหตุใดข้าและพวกเจ้าจะมิสามารถทำได้กัน ? ”

“ดังนั้น เรื่องนี้ให้เสมียนกลางสำนักตรวจสอบเป็นผู้ร่างรายละเอียด โดยมีเยี่ยนเป่ยซีเป็นผู้ดูแล”