นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 216

ตอนที่ 216 เรียนรู้เกี่ยวกับการทำงาน

เมื่อใกล้เวลาบ่าย ฟู่เสี่ยวกวนก็เดินทางออกจากวังเตี๋ยอี๋ แล้วมุ่งหน้าไปยังที่ทำการของเสมียนกลาง

พระราชวังใหญ่โตเพียงนี้ มีท้องพระโรงเฉิงเทียนเป็นใจกลาง และมีถนนไท่ผิงเป็นถนนสายหลักใช้ในการสัญจร ด้านตะวันออกและตะวันตกทั้งสองข้างเป็นสำนักงานต่าง ๆ

เสมียนกลางตั้งอยู่ในทางทิศตะวันออก ตำแหน่งที่ตั้งมิเลวเสียทีเดียว ทิวทัศน์สวยงาม แต่อาจดูเก่าแก่ไปสักเล็กน้อย

ฟู่เสี่ยวกวนยืนพิจารณาสถานที่แห่งนี้จากภายนอกอยู่ชั่วครู่ จากนั้นจึงได้เดินเข้าไปด้านใน

ภายในนั้นช่างเงียบสงบ มีเพียงชายวัยกลางคนผู้หนึ่งสวมใส่ชุดราชการนั่งจิบชาอยู่ข้างเตาผิง

ฟู่เสี่ยวกวนยังมิได้ไปรับชุดทำงาน เขามิรู้ว่าชุดที่ชายผู้นั้นสวมใส่คือตำแหน่งใด แต่เมื่อคิดทบทวนดูแล้ว เขามิเคยพบเห็นชายผู้นี้ในการประชุม ดังนั้นจึงได้เดินหน้าเข้าไป

ฉีเหมยหันหน้ามามองดูฟู่เสี่ยวกวน เขามิรู้จักชายผู้นี้ แต่ดูจากอายุคาดว่าคงเป็นคุณชายตระกูลใดตระกูลหนึ่ง เดินทางมาแต่เช้าเช่นนี้ คงจะต้องการนำหน้าผู้อื่นสินะ

ฉีเหมยมิได้มองข้ามเขาไป หากสามารถเข้ามายังที่นี่ได้ แน่นอนว่าต้องมิใช่คนธรรมดา เขาเป็นเพียงขุนนางขั้นเจ็ด ตำแหน่งเล็กน้อยเพียงเท่านี้ มิกล้าต่อปากต่อคำกับผู้ใด

“เชิญคุณชาย”

“ขอบคุณท่านมาก”

“อย่าได้เกรงใจไปเลย เชิญดื่มชาก่อนเถิด”

ฟู่เสี่ยวกวนนั่งลงตรงข้ามฉีเหมย เอ่ยถามขึ้นมาว่า “เอ่อ…มิทราบว่าท่านมีนามว่าเยี่ยงไร ?”

“อ้อ ข้าชื่อฉีเหมย คุณชายเดินทางมาเร็วไปเสียหน่อย ในวันนี้เพิ่งเปิดสำนักงาน อีกทั้งในตอนเช้ามีการประชุมใหญ่ราชวงศ์ เหล่าขุนนางชั้นสูงกลางวันคงได้กลับไปนอนพักสักงีบหนึ่ง”

ฟู่เสี่ยวกวนหัวเราะแล้วกล่าวว่า “เหตุใดท่านฉีเหมยจึงมิได้กลับไปนอนสักงีบ ? ”

“เห้อ…” ฉีเหมยวางม้วนหนังสือในมือลง “เจ้าคิดว่าข้ามิอยากกลับไปนอนงั้นรึ ? แต่ในวันนี้เป็นข้าที่ต้องอยู่เวร แม้จะมิมีเรื่องใด ๆ แต่ที่นี่ก็จำเป็นต้องมีคนคอยเฝ้า มิทราบว่าคุณชายมาหาผู้ใด ? ”

“อ้อ ข้ามาคอยท่านอัครมหาเสนาบดีเยี่ยน”

ฉีเหมยตะลึง เจ้าหนุ่มนี่เป็นใครกัน ?

“นัดหมายไว้แล้วงั้นรึ ? ”

“อืม”

ฉีเหมยจึงได้เข้าใจอย่างถ่องแท้ว่า ชายหนุ่มผู้นี้ไม่ธรรมดาจริง ๆ !

ท่านอัครมหาเสนาบดีเยี่ยนมิใช่ผู้ที่ใครต้องการพบก็พบได้ แม้แต่เขาเองที่ทำงานในเสมียนกลาง ก็ยังพบเจอเขาน้อยครั้งนัก ที่สำคัญไปกว่านั้น ชายหนุ่มผู้นี้นัดหมายกับท่านอัครมหาเสนาบดีเยี่ยนไว้แล้ว

“ชานี้เริ่มจางแล้ว ข้ามีชาดี ๆ อยู่ คุณชายโปรดรอสักครู่”

ฟู่เสี่ยวกวนยิ้มตอบ จากนั้นจึงลุกขึ้นเดินไปรอบ ๆ เขามองเห็นแผนผังตำแหน่งต่าง ๆ แขวนอยู่ที่ผนัง

แน่นอนว่าผู้ที่อยู่ด้านบนสุดคือฮ่องเต้ จากนั้นคือสำนักการเมืองทั้งสี่สำนัก อันได้แก่ สำนักเลขาธิการ เสมียนกลาง สำนักเสนาบดีและสำนักผู้ตรวจการ

ภายใต้สำนักเสนาบดีแบ่งออกเป็นหกกรม ได้แก่กรมขุนนาง กรมพิธีการ กรมคลัง กรมโยธาธิการ กรมกลาโหมและกรมราชทัณฑ์

ภายใต้สำนักผู้ตรวจการแบ่งเป็นสำนักงานตรวจสอบและสำนักรักษาความลับ

ซึ่งมีองค์ประกอบง่ายดายกว่าในชาติที่แล้วมากนัก

ฉีเหมยต้มชากาใหม่ ฟู่เสี่ยวกวนหลังอ่านจบแล้วจึงเดินกลับไปที่เดิมแล้วเอ่ยถามว่า “สำนักงานของเรานี้งานยุ่งหรือไม่ ?”

ฉีเหมยคาดมิถึงว่าฟู่เสี่ยวกวนจะใช้คำว่าเรา “ข้าจะเอ่ยให้ฟังนับจากพรุ่งนี้เป็นต้นไป ที่นี่จะกลายเป็นที่ยุ่งที่สุดในพระราชวัง เจ้ามิรู้หรอกรึ ? หนังสือทุกฉบับจะต้องนำมาให้พวกเราอ่านดูก่อน หนังสือมีมาจากที่ต่าง ๆ มากมาย โดยรวมแล้วคือชีวิตที่สุขสบายนั่งดื่มชาเช่นตอนนี้ ข้าคาดว่าจะมิมีอีกแล้ว”

ฟู่เสี่ยวกวนถอนหายใจออกมา หากเป็นเช่นนี้เขาจะเอาเวลาที่ไหนไปจัดการเรื่องราวต่าง ๆ มากมายของเขาเล่า !

“เจ้าหน้าที่ทุกคน…งานยุ่งหมดงั้นรึ ?” ฟู่เสี่ยวกวนเอ่ยถามออกไป ภายในใจเขาคิดว่าตำแหน่งเจี้ยนอี้ต้าฟูคงจะมิได้วุ่นสักเท่าไหร่นัก ?

“เหอะ ๆ ท่านซางจงซูลิ่งยังมิได้หยุดพักตั้งแต่เช้าจรดค่ำ เจ้าคิดว่าพวกเราจะเป็นเยี่ยงไรเล่า ? ”

“ถ้าเยี่ยงนั้นคงมิมีเวลาแอบอู้งานเป็นแน่”

ฉีเหมยเงยหน้ามองดูฟู่เสี่ยวกวน หรือชายหนุ่มผู้นี้จะเข้ามาทำงานที่เสมียนกลางกัน ?

มองดูแล้วมิน่าใช่ ที่เสมียนกลางมิเคยมีผู้ที่อายุน้อยเพียงนี้เข้ามาทำงาน ผู้ที่สามารถเข้ามาในเสมียนกลางได้ อย่างน้อยก็อายุอานามสามสิบขึ้นไปแล้ว

“คุณชาย ข้าจะอธิบายให้ฟังง่าย ๆ ว่า หากจะแอบอู้งานละก็ ต้องไปที่จิ่วซื่ออู่เจียน ที่นั่นงานสบายนัก เหอะๆๆๆ”

“เห้อ…หาได้เหมือนที่เสมียนกลางไม่ ตื่นเช้ากว่าไก่ นอนดึกยิ่งกว่าสุนัข ! หากพบเจอปัญหาใดเข้า อาจต้องทำงานทั้งคืนก็มิใช่เรื่องแปลกใด ๆ ”

จิตใจฟู่เสี่ยวกวนห่อเหี่ยวลงทันที เขาตกหลุมพรางของเยี่ยนเป่ยซีเข้าให้แล้ว !

มิได้การแล้ว เขาจะต้องไปเข้าเฝ้าฝ่าบาท เขารับตำแหน่งนี้มิได้ !

กว่าจะมีชีวิตที่แสนสุขสบายได้ในชาตินี้ เขาจะไม่ยอมรับหน้าที่หนักหนากับชีวิตแสนวุ่นวายอีกเด็ดขาด !

เมื่อคิดได้ดังนั้นเขาก็ลุกขึ้นยืนแล้วกล่าวว่า “ขอบพระคุณท่านฉีที่ชี้แนะข้า ข้าขอตัวก่อน”

“อ้าวๆๆ มาดื่มชาก่อนค่อยไปสิ ! ”