นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 260

ตอนที่ 260 เจิ้นกั๋วกง

ฟู่เสี่ยวกวนกลับมายังศาลาพักม้า ผ่านไปไม่ถึงหนึ่งก้านธูป ก็พบว่ามีม้าเร็ววิ่งเข้ามา

บนม้าตัวนั้นปรากฏนายทหารที่มีท่วงท่าสง่างามผู้หนึ่ง เขาถูกเซวียผิงกุยถือดาบรั้งเอาไว้ด้านหน้า ทั้งสองเจรจากันชั่วครู่ ท้ายที่สุดเซวียผิงกุยจึงเดินนำเขาเข้ามา

นายทหารผู้นั้นยกมือกำขึ้นเพื่อคารวะ “ข้าน้อยทหารองครักษ์ของท่านแม่ทัพใหญ่แห่งกองทัพใต้นามว่าโต้วเทา ได้รับคำสั่งจากท่านแม่ทัพว่าให้นำหนังสือเชิญมามอบแก่คุณชายฟู่และองค์หญิงเก้าอีกทั้งแม่นางต่งชูหลานไปร่วมงานเลี้ยง ณ จวนท่านแม่ทัพขอรับ ! ”

จากนั้นเขาก็ยื่นหนังสือเชิญให้กับฟู่เสี่ยวกวน ซูเจวี๋ยที่ยืนอยู่ด้านหลังฟู่เสี่ยวกวนขยับหมวกให้ตรงแล้วคิดในใจว่า เจ้านี่คิดสิ่งใดมิเคยผิดเพี้ยน !

ฟู่เสี่ยวกวนรับไปมองดู จากนั้นจึงยิ้มแล้วเอ่ยว่า “ชื่อเสียงของท่านแม่ทัพใหญ่นั้นข้าได้ยินมาช้านานแล้ว และก็นับถือยิ่ง ประเดี๋ยวข้าขออาบน้ำอาบท่าให้สะอาดเสียก่อนแล้วจะตามท่านไป”

เมื่อกล่าวจบ เขาก็กำชับให้ชุนซิ่วไปเรียกหยูเวิ่นหวินและต่งชูหลานกลับมา แล้วยกกล่องสีดำนั้นขึ้นชั้นบนไป

เขาอาบน้ำชำระร่างกายจริง ๆ จากนั้นสวมใส่ชุดคราบจักจั่นที่ขันทีเจี่ยมอบให้ เมื่อลองคิดดูอีกที เขาจึงได้เปิดกล่องสีดำนั้นออกมา แล้วหยิบปืนพกเหยี่ยวทะเลทรายใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อ

ซูม่อมองด้วยท่าทางประหลาดใจ เขาอดมิได้ที่จะเอ่ยถามออกมาว่า “สิ่งนี้คืออะไรรึ ? ”

“เหอะๆ ! ศาสตราเทพ”

คำตอบนี้ทำให้ซูม่อประหลาดใจขึ้นไปอีก “ในราชวงศ์ก่อน จู๋ซีได้ทำศาสตราเทพทั้งเจ็ดขึ้น แต่มิมีสิ่งนี้อยู่ มันคืออาวุธใด ?”

ฟู่เสี่ยวกวนปิดกล่องสีดำลง แล้วยื่นไปให้ซูม่ออย่างระมัดระวัง

“ศาสตราเทพของข้านี้ จู๋ซีเป็นผู้ทำขึ้นมาเช่นกัน !”

เมื่อซูม่อได้ยินดังนั้น เขาก็เอามือทั้งสองกอดกล่องไว้แน่น สีหน้าเคร่งขรึม เขาอยากจะรู้นักว่าจู๋ซีเก่งกาจเพียงใด ?

เขาได้ฝึกฝนช่างฝีมือระดับเทพขึ้นมา ซึ่งมีฝีมือดียิ่ง บัดนี้ฟู่เสี่ยวกวนนำของสิ่งนี้มาให้ข้าดูแล…สายตาของเขามั่นคง “เจ้าวางใจได้ หากเพียงข้ายังคงมีลมหายใจ รับรองว่าอาวุธนี้จะมิหายไปไหน !”

เมื่อกล่าวจบเขาก็นำกล่องสีดำนี้สะพายขึ้นบ่า กล่องนั้นมิกว้างเท่ากับฉินของแม่นางซูซู แต่ยาวเท่า ๆ กัน ฟู่เสี่ยวกวนยิ้มขึ้นแล้วตบที่บ่าของซูม่อ “หล่อเหลาเสียทีเดียว !”

ซูม่อมิได้ยิ้มด้วยกับเขา ศาสตราเทพเชียว !

เป็นอาวุธของยุทธภพที่ล้ำค่าในโลก !

แม้ข้าจะมิรู้ว่าศาสตราเทพนี้มันใช้เยี่ยงไร แต่ก็เคยได้แบกมันมาก่อน เท่านี้ก็เป็นบุญยิ่งนักแล้ว !

ฟู่เสี่ยวกวนรอแม่นางต่งชูหลานและเวิ่นหวิน เมื่อเรียบร้อยแล้วจึงได้ออกเดินทางพร้อมกัน พวกเขานั่งรถม้าของหยูเวิ่นหวิน และตามโต้วเทามุ่งหน้าไปยังจวนท่านแม่ทัพ

บนรถม้า ฟู่เสี่ยวกวนมองดูหยูเวิ่นหวินแล้วกล่าวว่า “เจ้ารู้เรื่องเกี่ยวกับแม่ทัพผู้นี้มากน้อยเพียงใด ? ”

หยูเวิ่นหวินเลิกคิ้วแล้วโบกมือ ในมือนางถือดอกไม้ป่าเอาไว้ช่อหนึ่ง กล่าวว่า “เต๋อชินอ๋องคือเสด็จลุงใหญ่ ข้ายังมิเคยพบหน้าเขามาก่อน แต่เคยได้ยินเสด็จแม่กล่าวถึงว่า เขาผู้นี้มิธรรมดา มีความสามารถด้านการต่อสู้อีกทั้งชำนาญการทหาร ในราชวงศ์หยูหาผู้ที่เทียบกับเขาได้ยากยิ่ง แต่ทว่า…”

“แต่ว่าอะไร ?”