นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 357

รอยยิ้มได้ผุดขึ้นมาบนใบหน้าของจัวตงหลาย

เขามองไปยังธูปดอกสูง มันเพิ่งจะติดไฟขึ้นมา ธูปก้านนี้ใช้เวลาเผาไหม้ถึง 1 ชั่วยาม นี่ก็เพื่อให้เหล่าบัณฑิตได้มีเวลาคิดอย่างเพียงพอ

เขาหันหน้าไปมองดูฟู่เสี่ยวกวน เขาคาดหวังว่าฟู่เสี่ยวกวนในยามนี้จะต้องมีสีหน้าทุกระทม แต่คาดมิถึงเลยว่าจะเห็นรอยยิ้มที่สดใสบนใบหน้านั้น

คนผู้นี้…ยังยิ้มออกอยู่อีกเยี่ยงนั้นหรือ ?

ดังนั้นเขาจึงผุดรอยยิ้มออกมาบาง ๆ รอยยิ้มบาง ๆ นี้ได้ตกอยู่ในสายตาของคุณหนูถังซาน หลานสาวคนที่สามของถังจู้กั๋ว นางกำลังคิดว่าจัวตงหลายได้กำชัยชนะเอาไว้ในมือแล้ว

ส่วนเหตุผลน่ะหรือ ?

เหตุผลก็คือน้อยครานักที่นางจะเห็นจัวตงหลายยิ้ม ต่อให้อยู่ต่อหน้าอู๋หลิงเอ๋อร์ เขาก็เพียงแค่ดูอ่อนโยนขึ้นมาบ้างเท่านั้น แต่ก็ยังคงยิ้มออกมาได้ยากยิ่งนัก

สำหรับจัวตงหลาย คุณหนูถังซานนั้นชื่นชมเขาเป็นอย่างมาก เขาเกิดมาพร้อมกับพรสวรรค์ เป็นผู้ที่ยอดเยี่ยมทางด้านบู๊และด้านวรรณกรรมของสำนักศึกษาหลีชาน ทำงานอย่างมั่นคง นิ่งสงบเมื่อประสบภัย ชายหนุ่มผู้นี้ ย่อมเป็นคู่ครองที่ดีที่สุดสำหรับสตรีเยี่ยงนาง

นางมิเข้าใจว่าเหตุใดอู๋หลิงเอ๋อร์ถึงได้ชื่นชอบฟู่เสี่ยวกวน ถึงแม้ชายหนุ่มผู้นั้นจะมีรูปลักษณ์ที่มิเลว แต่ก็เทียบกับจัวตงหลายมิได้เลยแม้แต่น้อย

หากกล่าวถึงด้านวรรณกรรม ถึงแม้ฟู่เสี่ยวกวนจะมีชื่อเสียงใหญ่โตกว่า แต่เหตุผลนี้สำหรับคุณหนูถังซานแล้ว ก็เป็นเพราะความรุ่งเรืองทางด้านวรรณกรรมของราชวงศ์หยูเท่านั้น พื้นดินที่นั่นเหมาะกับการเจริญเติบโตของนักวรรณกรรมมากกว่าก็เท่านั้น

แต่หากกล่าวถึงด้านวรยุทธ์แล้ว เกรงว่าสิบฟู่เสี่ยวกวนก็มิใช่คู่มือของจัวตงหลาย และทางราชวงศ์อู๋ สิ่งนี้ถือว่าเป็นอาวุธสำคัญ !

นางคิดว่าอู๋หลิงเอ๋อร์จะอภิเสกสมรสกับฟู่เสี่ยวกวนในฐานะองค์หญิงนั่นเป็นเรื่องที่สมเหตุสมผลแล้ว นางรู้สึกมีความสุขอย่างยิ่งยามที่ทราบว่าอู๋หลิงเอ๋อร์ได้ปรี่ไปยังทางเดินฉีซาน เพราะหากอู๋หลิงเอ๋อร์ชอบพอฟู่เสี่ยวกวนขึ้นมาจริง ๆ ก็จะเป็นการตัดความรู้สึกของจัวตงหลายไปโดยปริยาย และตนเองก็จะได้มีความหวังมากยิ่งขึ้น

ดังนั้นนางจึงคาดหวังให้ฟู่เสี่ยวกวนได้เป็นผู้ชนะในงานชุมนุมวรรณกรรมในครานี้ แต่คาดมิถึงว่าฝ่าบาทจะถอนราชโองการ จนถึงขั้นมีข่าวลือว่าฟู่เสี่ยวกวนคือบุตรนอกสมรสของฝ่าบาทแพร่ออกไปในเมืองกวนหยุนที่ใหญ่โตนี้

นางได้ถามท่านปู่แล้ว แต่ถังจู้กั๋วกลับมิมีคำตอบที่ชัดเจนให้แก่นาง และคาดมิถึงว่าท่านปู่ของนางก็มิทราบข้อเท็จจริงที่แน่ชัดเช่นกัน กล่าวเพียงว่ามีความเป็นไปได้อย่างยิ่ง

แต่ในวันนี้อู๋หลิงเอ๋อร์มิได้มา นี่ทำให้นางเชื่ออย่างสุดใจแล้วว่าฟู่เสี่ยวกวนเป็นบุตรนอกสมรสของฝ่าบาทอย่างแท้จริง

นั่นย่อมมิใช่เรื่องที่ดีเป็นแน่ !

เมื่อเป็นเยี่ยงนั้น เรื่องของอู๋หลิงเอ๋อร์และฟู่เสี่ยวกวนก็ไร้ความเป็นไปได้แล้ว เพียงสิ่งเดียวที่ทำให้นางพอใจก็คือ ฝ่าบาทได้ถอนราชโองการฉบับนั้นไป เยี่ยงนั้นนางย่อมหวังให้จัวตงหลายสามารถคว้ารางวัลชนะมาได้

ส่วนเรื่องบุตรนอกสมรสของฝ่าบาท…อย่างน้อยในตอนนี้เขาก็ยังมิได้เป็นองค์ชายแห่งราชวงศ์อู๋อย่างแท้จริง !

ดังนั้น สายตาของนางจึงหันไปมองฟู่เสี่ยวกวน ชายหนุ่มผู้มีพรสวรรค์ที่ชื่อเสียงขจรไกลไปทั่วหล้า ในขณะนี้กำลังคิดหนักอยู่หรือไม่ ?

ฟู่เสี่ยวกวนกำลังยิ้ม และยิ้มสดใสเป็นอย่างมาก ส่วนฝานเทียนหนิงที่อยู่ข้างเขา นางได้ลอบคิดว่าชายผู้นี้มองดูแล้วมีบรรยากาศของความเศร้าแฝงอยู่แต่บางคราก็ดูมีความสุขยิ่ง

“พี่ฟู่ ข้ากล่าวตามตรง อย่างน้อยซั่งเหลียนแผ่นแรก ก็มิยุติธรรมต่อท่านแล้ว”

“น้องฝานเหตุใดจึงกล่าวเยี่ยงนั้น ? ”

ฝานเทียนหนิงจ้องมองฟู่เสี่ยวกวน ครุ่นคิดอยู่ห้าอึดใจ “ท่านพี่ถามเยี่ยงนี้ข้าก็ยากที่จะตอบให้ได้ แต่ราชวงศ์หยูมิมีวัดแม้แต่อารามเดียว หรือว่าพี่ฟู่เคยได้ศึกษาพระไตรปิฎกมาก่อน… ? ”

ทันใดนั้นเขาก็นึกถึงตอนที่ฟู่เสี่ยวกวนกล่าวบทสวดนั้นให้แก่คูฉาน จากนั้นก็ตกใจเสียจนผงะ แล้วยังกล่าวอีกว่า “ข้าหลงลืมไปแล้วอย่างแท้จริง ว่าท่านพี่นั้นมีความเข้าใจในรสพระธรรมอย่างลึกซึ้ง กล่าวได้ว่า ท่านพี่มีเซี่ยเหลียนแล้วเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

ฟู่เสี่ยวกวนได้มีเซี่ยเหลียนให้สองโคลงนี้แล้วจริง ๆ เพราะเขาเคยเห็นสองโคลงนี้มาก่อนเมื่อชาติที่แล้ว !

ช่างเป็นเรื่องบังเอิญโดยแท้จริง

“มีความคิดบางอย่างอยู่ในใจแล้ว”

ต่งชูหลานและหยูเวิ่นหวินต่างก็หันมามองฟู่เสี่ยวกวน เป็นไปได้หรือไม่ที่ในหัวของเขาได้มีแสงพาดผ่านมาอีกคราแล้ว ?

ซูซูกินขนมปิ้งที่ซื้อมาจากเมืองกวนหยุน นางชำเลืองมองซั่งเหลียนสองแผ่นนั้นเพียงแค่ครู่เดียวเท่านั้น ก็มิได้สนใจอีกต่อไป ทั้งยังอ่านมิเข้าใจ เรื่องนี้มันมิได้เกี่ยวข้องกับนาง

ศิษย์พี่รองมิแม้แต่จะชำเลืองมองบทโคลงนั้นด้วยซ้ำ เขาจ้องขนมปิ้งในมือของซูซู แล้วกลืนน้ำลายอึกใหญ่ “ศิษย์น้องหก เมื่อยามอู่ศิษย์พี่รองทานมิอิ่มอย่างแท้จริง”