นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 36

ตอนที่ 36 หนุ่มน้อยกลางคันนา

ท้องฟ้าสีครามไม่มีแม้แต่ก้อนเมฆสีขาวเลยสักก้อน

แม้เวลาบ่ายคล้อยที่ดวงอาทิตย์เอนเอียงไปยังทิศตะวันตกแล้ว แต่ความร้อนที่แผ่กระจายไปทั่วนั้นหาได้ลดลงไม่

“เจ้าควรกางร่มเสียหน่อย มิเช่นนั้นอาจถูกแดดแผดเผาเสียจนผิวไหม้เอาได้”

“คุณชายเองยังไม่กางร่ม ข้าน้อยเป็นเพียงบ่าวจักบังอาจได้อย่างไร？”

“ข้ากับเจ้านั้นแตกต่างกัน ข้าเป็นชายหากผิวคล้ำบ้างสักเล็กน้อย ยิ่งเพิ่มความน่าสนใจและมีความเป็นชายเพิ่มมากขึ้น หากแต่เจ้า ถ้าถูกแดดเผาเสียดำคล้ำ ต่อไปจะหาคู่ครองได้อย่างไร？”

ชุนซิ่วจากเดิมที่ถูกแดดเผาเสียจนหน้าแดง บัดนี้หน้าของนางได้แดงระเรื่อขึ้นอีก “ข้ามิอยากออกเรือน ข้าต้องการปรนนิบัติรับใช้คุณชายและฮูหยินตลอดชีวิต”

“เจ้าอย่าทำเป็นเอ่ยส่งเดชไป หากเจ้ารู้สึกชอบพอใครจงบอกข้ามา ไม่ว่าจักเป็นผู้ใด ข้าจะเป็นผู้ดำเนินการให้เจ้าเอง”

……

……

ซูม่อแอบฟังด้วยความสนใจ บัดนี้เขารู้แล้วว่าชายหนุ่มผู้นี้แตกต่างจากผู้คนทั่วไป

หากเขารู้แต่แรกว่าจะเป็นเยี่ยงนี้ เขาคงไม่ต่อสู้กับไป๋ยู่เหลียนให้เสียเวลา

เมื่อได้กลับมายังท้องทุ่งนาอีกครั้ง ฟู่เสี่ยวกวนช่างมีความสุขยิ่งนัก คล้ายกับได้ย้อนกลับมาใช้ชีวิตวัยเด็กที่หมู่บ้านเล็ก ๆ ในชาติก่อน กลับไปยังยุคสมัยที่สามารถปล่อยให้วัว หมูและเป็ดไก่ออกหากินได้ตามธรรมชาติ

เขาดีใจเสียจนอดไม่ได้ที่จะฮัมเพลงออกมา

เดินอยู่บนถนนในชนบท

มีวัวแก่เป็นเพื่อนร่วมทางของข้า

ท้องฟ้าสีครามเมฆสีขาวผ่องสว่างอยู่กลางทรวง

ดวงอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้า สีสันสดใสราวสายรุ้ง

……

……

ซูม่อและชุนซิ่วไม่เข้าใจในทำนองที่เขาเอ่ยร้องออกมา แต่……เนื้อหาช่างไพเราะยิ่งนัก ชุนซิ่วที่เดินนำหน้าคุณชายภายในใจนางยิ้มอย่างภาคภูมิใจ ซูม่อมองดูชายหนุ่มที่เดินอยู่ด้านหน้าแล้วจึงปรากฏรอยยิ้มบนใบหน้าเขาขึ้นเป็นครั้งแรก

ข้างคันนามีชาวนาบางคนถือถังปุ๋ยคอกอยู่ในมือ บางคนกำลังตรวจดูต้นกล้าของพวกเขา บางคนกำลังรดน้ำปุ๋ยคอกในแปลงที่ตนดูแลอยู่

ใกล้จะออกดอกแล้ว ช่วงเวลานี้ต้นข้าวต้องการปุ๋ยบำรุงมากยิ่งนัก

บัดนี้หวางเอ้อและหวางเฉียงบุตรชายของเขาอยู่ในทุ่งนาด้วย พวกเขาเงยหน้าขึ้นมา และพบว่าผู้ที่อยู่กลางคันนานั้นคือนายน้อยของพวกเขานั่นเอง

“คุณชายมาได้อย่างไรกัน？รีบขึ้นไปเสียเถิด”

หวางเอ้อและหวางเฉียงเร่งรีบขึ้นมาจากท้องนาเสียจนไม่ได้ดูว่าร่างกายยังคงเต็มไปด้วยดินโคลน

เมื่อฟู่เสี่ยวกวนเห็นพวกเขาจึงได้โบกมือทักทาย

หวางเฉียงดีใจยิ่งนัก เขานั้นมักกล่าวกับบิดาของตนว่าคุณชายผู้นี้ไม่เหมือนกับคนทั่วไป บัดนี้เขายิ่งเพิ่มความมั่นใจกับความคิดของเขายิ่งนัก

ดังนั้นเขาจึงถอดหมวกฟางออกแล้วโบกมันไว้ในมือและตะโกนด้วยเสียงอันดังว่า “คุณชายน้อย คุณชายน้อยมาเยี่ยมพวกเราด้วยละ”

บรรดาชาวนาเหล่านั้นจึงได้ยืดหลังขึ้นตรง และมองมายังชายหนุ่มที่เดินอยู่บนคันนา

คุณชาย？

เขาเป็นผู้สูงส่งยิ่งนัก！