นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 430

ตอนที่ 430 เป็นฝีมือมนุษย์

“จวนฟู่แห่งเมืองหลินเจียง แม่ทั้งห้าได้ให้กำเนิดบุตรเรียบร้อยแล้ว เป็นบุตรชาย 3 คน บุตรสาว 2 คน… ระยะเวลากำเนิดห่างกันมิเกิน 1 เดือน บัดนี้พวกนางกำลังอยู่ไฟ มิสะดวกให้เจ้าเข้าพบ รอให้ผ่านปีนี้ไปก่อนเถิด ? ”

ต่งชูหลานเก็บสัมภาระแล้วกล่าวกับฟู่เสี่ยวกวนถึงเรื่องนี้

“ท่านพ่อข้ายังมิกลับมาเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

“ยังมิได้รับรายงานเรื่องนี้…”

ฟู่เสี่ยวกวนรู้สึกเป็นกังวล ชายอ้วนนั่นเดินทางไปยังแคว้นฝานได้กว่าครึ่งปีแล้ว เหตุใดจึงยังมิกลับมากัน ?

“ข้าวของเครื่องใช้ในจวนที่หลินเจียงเพียงพอหรือไม่ ? ”

“ข้าเพิ่มให้อีก 3 ส่วน และให้ชุนซิ่วกลับไปดูแล้ว และได้กำชับนางว่าให้ซื้อเสื้อผ้าอีกทั้งของใช้ทารกด้วย คาดว่าคงมิขาด”

ฟู่เสี่ยวกวนพยักหน้า “เมื่อครู่ข้าได้เดินทางไปที่สำนักศึกษา ท่านอาจารย์ฉินและบัณฑิตทั้งหลายจะร่วมเดินทางไปที่เมืองหลวงกับข้าด้วย อีกประเดี๋ยวก็คงจะต้องออกเดินทาง”

“อือ”

ฟู่เสี่ยวกวนมองดูหมอกยามเช้าที่ยังมิจางหายไปในลานกว้างแห่งนี้แล้วขมวดคิ้วด้วยความกังวลใจ ชายอ้วนนั่นหายไปอยู่ที่ใดกันแน่ ?

……

……

เขาเดินทางไปกลับเมืองกวนหยุนอีกคราเมื่อวันที่สิบ เดือนสิบ

เขาและหูฉินได้เดินทางไปยังที่ราบสูงที่ปกคลุมไปด้วยหิมะ

เขาพักอยู่ที่นั่นนานถึงสามวันสามคืน

ในเดือนสี่ วันที่เก้า ได้เกิดเหตุการณ์หิมะถล่มคราใหญ่ แต่หุบเขาที่ถูกหิมะถล่มปกคลุมนั้นได้ถูกเก็บกวาดเรียบร้อยแล้ว หาได้มีร่องรอยของผู้เสียชีวิตหลงเหลืออยู่ไม่

หูฉินมิรู้ว่าฟู่ต้ากวนกำลังตามหาสิ่งใดอยู่กันแน่

“ผู้คนนับหมื่นคนค้นหาที่นี่ในทุกซอกทุกมุมแล้ว เจ้าคิดว่าเจ้ายังจะสามารถค้นพบอันใดได้อีกเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

ฟู่ต้ากวนทำสีหน้าเคร่งขรึม เขามิได้เอ่ยอันใดออกมา

เขาค้นหาตั้งแต่ทางเข้าหุบเขาจนกระทั่งพบวัดเก่าแก่เข้า เดินเข้าเดินออก ทำเช่นนี้อยู่สามครา สุดท้ายเขาก็ออกมายืนอยู่ด้านหน้าวัดแล้วเงยหน้ามองดูภูเขาหิมะที่ตั้งสูงตระหง่าน

“เจ้าจงออกไป ยิ่งไกลยิ่งดี”

หูฉินมิเข้าใจในสิ่งที่เขากล่าว นางมองไปยังฟู่ต้ากวนด้วยท่าทางกังวลใจ ชายอ้วนผู้นี้รับบทเป็นพ่อของฟู่เสี่ยวกวนมาถึง 17 ปี บัดนี้ปรากฏว่าฟู่เสี่ยวกวนเป็นโอรสของจักรพรรดิเหวิน เกรงว่าความจริงนี้จะทำให้เขารับมิได้ กังวลว่าเขาจะคิดสั้น

“ข้ารู้ว่าฟู่เสี่ยวกวนคือโอรสของจักรพรรดิเหวิน”

“เช่นนั้นเหตุใดเจ้าจึงเลี้ยงดูทะนุถนอมเขาถึงเพียงนี้กัน ? ”

“ข้าจะบอกเจ้าในภายภาคหน้า เจ้าจงออกไปก่อน จำไว้ว่ายิ่งไกลเท่าใดก็ยิ่งดี”

หูฉินมิรู้ว่าฟู่ต้ากวนจะทำสิ่งใด นางเดินออกไปจากหุบเขาแห่งนี้ และมุ่งหน้าไปยังที่ราบสูง

ฟู่ต้ากวนเงยหน้ามองดูภูเขาหิมะที่ตั้งสูงตระหง่านนี้ ร่างของเขาลอยขึ้นอย่างรวดเร็วราวกับเหยี่ยว

ร่างกายของชายอ้วนผู้นั้นว่องไวขึ้นมาทันใด เขาพุ่งตัวไปยังภูเขามิหิมะสูง ขาทั้งสองแตะลงที่หิมะแล้วพุ่งตัวลอยขึ้นไปอีก จนกระทั่งถึงจุดที่หิมะถล่มลงมา

จุดนี้คือบริเวณกลางเขา

เขาหยุดอยู่ที่นี่ดูคล้ายกับกำลังมองหาบางสิ่งอยู่

ผ่านไปหนึ่งชั่วยาม เขาจึงได้หยุดฝีเท้าแล้วลงที่พื้น

เบื้องหน้าเขาได้ปรากฏรอยเท้าคู่หนึ่ง !

เนื่องจากมีหิมะและลมพัดพา ทำให้รอยเท้านี้ดูจางลง หากมิสังเกตคงจะมองมิเห็นอันใด

เขาขมวดคิ้วมุ่นแล้วยื่นมือออกไปเทียบ รอยเท้านี้เป็นของผู้ชาย ราชวงศ์อู๋กว้างขวางถึงเพียงนี้ แต่คนที่สามารถมายังที่แห่งนี้ได้ และสามารถหลบผู้คนที่วัดมาได้ น้อยเสียจนนับนิ้วได้ !

เขายืดตัวตรงแล้วมองออกไปเบื้องหน้า

นี่มิใช่ภัยพิบัติ แต่เป็นการกระทำของมนุษย์ !

เป่ยหวังฉวนนั้นกระดูกหัก มิอาจหยิบคันธนูได้ แต่มิได้ส่งผลต่อวิชาตัวเบา

โหยวเป่ยโต้วต่อสู้กับผู้มีความสามารถทั้งสิบสองคนจนบาดเจ็บ ส่งผลกระทบต่อวิชาตัวเบา

เยี่ยงนั้นผู้ที่กระทำเป็นเป่ยหวังฉวนเยี่ยงนั้นหรือ ?

เขาเป็นพระสหายของฝ่าบาท แม้ว่าจะเคยใช้ธนูยิงฟู่เสี่ยวกวน แต่ว่าก็ได้กลับไปช่วยฟู่เสี่ยวกวนไว้ที่ทะเลสาบจิ้งหู เขาจะมีเหตุผลอันใดที่ต้องสร้างภัยพิบัติครานี้ขึ้นมากัน ?

หรือเนื่องจากลูกศิษย์ของเขา อู๋กานอดีตองค์รัชทายาทที่ถูกฝ่าบาทปลดออกจากตำแหน่ง และได้ตายในน้ำมือของหนิงฝาเทียน เขาต้องการแก้แค้นให้เยี่ยงนั้นหรือ ?

หูฉินที่ยืนอยู่ด้านล่างมองดูหิมะที่ถล่มลงมาด้วยความตกตะลึง เจ้าอ้วนนั่นพบเข้ากับหิมะถล่ม ช่างบังเอิญเสียจริง !

เขาจะวิ่งออกมาได้ทันหรือไม่ ?

หูฉินได้แต่ยืนมองดูหิมะที่ถล่มลงมา เมื่อเสียงดังสนั่นนั้นสิ้นสุดลงแล้ว นางก็รีบวิ่งเข้าไปในหุบเขาทันที แต่ก็มิพบฟู่ต้ากวน

ฟู่ต้ากวนออกมาจากที่นั่นแล้ว เขาได้เดินทางไปยังเมืองกวนหยุน มุ่งหน้าเข้าสู่พระราชวังและตรงไปยังหอเทียนจี

“ข้าต้องการพบฝ่าบาท ! ”

โจวถงถงลุกขึ้นยืน คารวะแล้วกล่าวว่า “ท่านได้สัญญากับจักรพรรดิองค์ก่อนแล้วว่าจะมิเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องราชวงศ์อู๋”

“แต่เรื่องนี้เกี่ยวข้องโดยตรงกับความเป็นตายของราชวงศ์อู๋ ! ”

“ราชวงศ์อู๋ปลอดภัยดีภายใต้การปกครองของไทเฮาซี”

“เช่นนั้นข้าจะไปหอเทียนจีชั้นสิบแปด”

“ตราหยกของจักรพรรดิองค์ก่อนได้สูญหาย มิสามารถเปิดชั้นสิบแปดได้”

“เกาเสี่ยนอยู่ที่ใด ? ”

“เขาถูกบุตรชายของตนแทงตายเมื่อตอนอยู่ในคุก ไทเฮาทรงรับสั่งให้นำศพของเขาไปโยนทิ้งในป่า”

“พาข้าไปจุดที่โยนศพเกาเสี่ยนทิ้งประเดี๋ยวนี้ ! ”

โจวถงถงผงะ เเล้วเงยหน้าขึ้นมอง “ท่านกำลังสงสัยสิ่งใดอยู่กัน ? ”

“อย่าได้ถามให้มากความ รีบพาข้าไปเถิด”

รถม้าเดินทางออกจากเมืองกวนหยุน มายังเชิงเขาหานซาน ที่แห่งนี้เป็นที่รกร้างและลึกมากยิ่งนัก จริงดังคาด เขามิพบศพของเกาเสี่ยน

มิมีแม้แต่ผมเส้นเดียว

“บัดนี้เจ้าอย่าได้เอ่ยถามสิ่งใดกับข้า จงไปบอกกับโหยวเป่ยโต้วให้ลักลอบเข้าเมืองกวนหยุนเพื่อปกป้องหลิงเอ๋อร์เสีย ! ”

โจวถงถงมองไปในตาของฟู่ต้ากวนแล้วรีบขึ้นรถม้าเดินทางจากไปทันที

ฟู่ต้ากวนเองก็หันหลังกลับ แต่มิได้มุ่งหน้าไปยังเมืองกวนหยุน เขารีบตรงไปยังสำนักเต๋าทันที