นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 450

ตอนที่ 450 หลงจู๊ใหญ่

หลี่ฉายเพิ่งจะเคยเห็นฟู่เสี่ยวกวนโมโหถึงเพียงนี้ ในใจเขารู้สึกเป็นกังวลยิ่ง เขาติดตามฟู่เสี่ยวกวนเดินทางออกมาจากพระราชวัง แล้วขึ้นรถม้าตรงไปยังจวนฟู่

ฟู่เสี่ยวกวนจึงได้ยิ้มออกมาแล้วตบไปที่บ่าของหลี่ฉายพร้อมกับกล่าวว่า “ไปเถอะ ไปดื่มที่จวนข้ากัน”

หลี่ฉายเงยหน้าขึ้นมองท้องนภา “ท่านฟู่ บัดนี้ยังมิถึงเวลาเลิกงาน”

“จำไว้ว่ากรมการค้านี้มิต้องรอให้ถึงเวลาเลิกงานเหมือนกรมอื่น เพียงแต่ทำงานที่ได้รับมอบหมายให้เรียบร้อยก็เพียงพอแล้ว ต่อให้เจ้าอยู่ที่หงซิ่วจาวทั้งวัน ข้าก็มิว่าอันใด”

หลี่ฉายตกตะลึงขึ้นมาทันพลัน นี่มันช่างเป็นเรื่องแปลกใหม่ยิ่ง เขาได้แต่ยิ้มแล้วตอบว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ดียิ่งนัก ! ”

เรื่องของเวลาเข้าออกงานนั้น บรรดาขุนนางทั้งหลายก็รู้สึกมิพอใจเท่าใดนัก แต่เนื่องจากกฎกติกาที่ปฏิบัติตามกันมานับพันปี จึงมิมีผู้ใดกล้าที่จะเปลี่ยนแปลง

แต่ในตอนนี้เห็นได้ชัดแล้วว่าเขากำลังจะเปลี่ยนแปลงมัน สำหรับหลี่ฉายแล้ว เขารู้ว่ากรมการค้าเป็นกรมที่ก่อตั้งขึ้นมาใหม่ มีเรื่องมากมายให้ต้องจัดการ แต่จากความสามารถของเขาแล้ว เขาเพียงลงแรงมิเท่าไรก็สามารถจัดการได้ง่าย ๆ แล้ว

ต่อไปนี้จะได้มีเวลาอยู่กับลูกเมียที่จวนเสียที !

หลี่ฉายคิดเช่นนั้น แล้วเดินตามฟู่เสี่ยวกวนเข้าไปด้านในจวน แต่เขาคิดมิถึงว่าชีวิตต่อจากนี้ แม้แต่ต้องการจะพบหน้าลูกเมียก็เป็นไปได้ยากมากยิ่งนัก

แต่นั่นคือเรื่องที่ยังมิเกิด เมื่อพวกเขาเดินเข้าไปด้านในจวน หยูเวิ่นหวินก็ได้เดินออกมาต้อนรับด้วยรอยยิ้ม

หลี่ฉายรีบคารวะหยูเวิ่นหวินทันที แต่นางมิได้นำมาใส่ใจ “มาเป็นแขกที่บ้านข้าก็อย่าได้เกรงใจไปเลย…ท่านพี่ อาจารย์หลี่รออยู่ที่ศาลาชิงซิน”

“สำเร็จแล้วเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

“แน่นอน ข้าเดินหมากด้วยตนเอง จะมิสำเร็จได้เยี่ยงไร ! ”

หยูเวิ่นหวินเอ่ยด้วยสีหน้าภาคภูมิใจ ฟู่เสี่ยวกวนรู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก เขาโอบนางเข้ามาจูบเสียจนทำให้หลี่ฉายตกตะลึงแล้วเบือนหน้าหนีทันที

หยูเวิ่นหวินเขินอายเสียจนหน้าแดง นางทุบฟู่เสี่ยวกวนเบา ๆ จากนั้นก็หันหลังเดินจากไป

ฟู่เสี่ยวกวนจึงได้หัวเราะออกมาเสียงดัง กล่าวกับหลี่ฉายว่า “ไปกันเถอะ ไปพบท่านพ่อของเจ้ากัน ! ”

หลี่ฉายตกตะลึงมากขึ้นไปอีก…นับตั้งแต่ที่ติดตามฟู่เสี่ยวกวนมา เขาก็รู้สึกว่าหัวใจของเขาแทบจะทนมิไหวอยู่แล้ว !

“พ่อของข้า ? เหตุใดพ่อของข้าจึงได้มาอยู่ในจวนท่านกัน ? ”

ฟู่เสี่ยวกวนเอ่ยออกมาเบา ๆ ว่า “ข้าขุดพ่อของเจ้ามาที่นี่เอง ! ”

หลี่ฉายอดมิได้ที่จะตกตะลึงอีกครา เขาสูดหายใจเข้า “อ่า นี่…”

พ่อของเขาเป็นหลงจู๊ใหญ่ของธนาคารเป่าหลง และมิใช่เพียงต้องดูเเลธนาคารเท่านั้น หากแต่เกี่ยวข้องกับเงินทองของราชวงศ์หยูทั้งสิ้น !

ฮองเฮาซั่งจะปล่อยพ่อของเขาไปได้เยี่ยงไรกัน !

นอกเหนือจากพ่อของเขาแล้ว ยังจะมีผู้ใดเหมาะที่จะครอบครองตำแหน่งนี้อีกกัน ?

ฟู่เสี่ยวกวนมิได้สนใจหลี่ฉายที่ทำท่าทางตกตะลึงถึงเพียงนั้น เขาพาหลี่ฉายเดินเข้าไปในศาลาชิงซิน ซึ่งหลี่จินโต้วกำลังนั่งรออยู่ด้วยสีหน้าเป็นกังวล

เขากำลังนั่งคิดว่า เมื่อวานนี้เขามิได้ทำให้ฟู่เสี่ยวกวนขุ่นเคืองใจนี่ !

เหตุใดเช้านี้ฮองเฮาซั่งจึงได้ให้เขาวางหน้าที่ทุกอย่างในมือทิ้งไปแล้วเดินทางไปยังจวนฟู่กัน…ผู้ที่เดินทางมานั้นคือขันทีเก่าแก่ผู้หนึ่ง เขาเป็นคนของฮองเฮาซั่ง ซึ่งแน่นอนว่าเรื่องนี้ย่อมมิเป็นเท็จ

มิมีเหตุผล มิมีคำอธิบายใด อยู่ ๆ เขาก็ทำให้หลงจู๊ใหญ่ของธนาคารเป่าหลงต้องหยุดมือลง หรือเมื่อคืนนี้เขาจะทำให้ฟู่เสี่ยวกวนมิพอใจกัน ?

ของขวัญที่บุตรชายทั้งสี่ของเขามอบให้ก็มิได้ธรรมดานี่ หากคิดเป็นเงินแล้ว ก็คงจะราว 60,000 ตำลึงเห็นจะได้ หรือฟู่เสี่ยวกวนคิดว่ามันน้อยจนเกินไป ?

เนื่องจากมิรู้ถึงเหตุผล จึงทำให้หลี่จินโต้วกระสับกระส่าย เขารู้ดีว่าหากทำให้ฟู่เสี่ยวกวนขุ่นเคืองใจ จวนหลี่ของเขาอาจจะกลายเป็นผุยผงได้