นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 48

ตอนที่ 48 จัดฉากบงการ

ณ ห้องหนังสือของจางเพ่ยเอ๋อ ธูปไม้จันทน์หอมเล่มหนึ่งกำลังติดไฟ

ควันบาง ๆ ลอยไปตามแรงลมในยามค่ำคืน

นางนั่งอยู่บนเก้าอี้และมองดูควันธูปที่น่าพิสมัยนี้ ในใจจินตนาการไปถึงหนังสืออนุญาตการทำเหมืองนั้น ไม่รู้ว่าฟู่เสี่ยวกวนจะคิดเยี่ยงไรหากเขารู้ว่านั่นคือผลงานของนางเอง

เขาจะมาขอความช่วยเหลือจากนางหรือไม่ ?

หากเป็นเยี่ยงนั้น นางควรตอบตกลงกับเขาหรือไม่ ?

เขาเป็นถึงลูกชายเจ้าของที่ดินรายใหญ่อยู่อย่างสุขสบายดี ๆ มิชอบ กลับไปทำอะไรที่เหมืองนั้น ? หรือ……เขามีแผนการอันใดงั้นหรือ ?

คนผู้นี้มักกระทำการใด ๆ ที่ยากจะเข้าใจนัก แต่นางจะไม่สนใจอีกต่อไป บัดนี้นางปิดทางทำเหมืองของเขาแล้ว ต่อไปนางจะปิดโรงกลั่นสุรานั่น !

ใบหน้าของจางเพ่ยเอ๋อปรากฏรอยยิ้มขึ้นมา อืม……เรื่องนี้ช่างน่าสนใจยิ่งนัก

จากนั้นนางก็ทอดสายออกไปยังนอกประตู ก่อนจะพบกับชายชุดดำที่ปรากฏตัวขึ้นที่หน้าประตู เขาเดินเข้ามาแล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงอันเบาว่า “คุณหนูขอรับ สิ่งของที่คุณหนูต้องการ ข้าน้อยนำมันกลับมาให้แล้ว เชิญคุณหนูลองตรวจดู”

ชายชุดดำนั้นยื่นจดหมายฉบับหนึ่งให้แก่จางเพ่ยเอ๋อ นางรับไปอ่าน แล้วเผามันเพื่อทำลายหลักฐานพลางกล่าวว่า “ในวันพรุ่งจะมีผู้เดินทางมาจากหมู่บ้านเซี่ยชุน จงไปรับเขาทางประตูทิศใต้แล้วส่งเขาให้กับคุณชายใหญ่ชีหยวนหมิงแห่งจวนชี”

“รับทราบขอรับ”

“ไปได้”

ชายชุดกลับออกไป จางเพ่ยเอ๋อนั่งมองธูปนั้นอยู่สักพักใหญ่ จากนั้นก็เดินออกมาจากห้องหนังสือและกลับไปยังห้องนอน

ซูม่อเองก็ออกมาจากจวนจางอย่างเงียบ ๆ หลังกลับมาถึงจวนฟู่ เขาก็เข้าไปในห้องหนังสือของฟู่เสี่ยวกวน

“แม้ข้าจะไม่เข้าใจว่าพวกเขากำลังทำเรื่องอันใดอยู่ แต่จากการคาดเดาแล้วคงมิใช่เรื่องดีนัก” ซูม่อรายงานทุกสิ่งทุกอย่างที่เห็นเมื่อครู่แก่ฟู่เสี่ยวกวน เขาขมวดคิ้วแล้วครุ่นคิดว่ากำลังจะเกิดเหตุใดขึ้นกันแน่

ตระกูลชีทำการค้าสุรา หากจะมีคนเดินทางมาจากหมู่บ้านเซี่ยชุนก็คงจะเป็นคนจากโรงงานสุราของเขาเอง แต่เรื่องนี้ทางซีเยวี่ยนกลับรายงานไปยังจางเพ่ยเอ๋อ เหตุการณ์นี้คาดว่าชีซื่อคงเป็นหนึ่งในผู้บงการอยู่เบื้องหลังเป็นแน่

พวกเขาซื้อตัวผู้ปรุงสุราคนหนึ่งจากเรือนซีซาน นั่นหมายความว่าอาจจะต้องการขโมยสูตรลับของเซียงเฉวียนและเทียนฉุน ไม่ผิดแน่

“เรื่องนี้เจ้าจงเก็บไว้เป็นความลับให้รู้เพียงข้าและเจ้าเป็นพอ ในวันพรุ่งนี้พวกเราจะออกเดินทางกันแต่เช้าเพื่อไปพบเขาผู้นี้”

“ซิ่วเอ๋อร์ เจ้าจงคอยอยู่ที่จวนนี่ หากมีผู้ใดมาถามถึงข้าก็จงตอบไปว่าข้าเดินทางไปยังสำนักศึกษาหลินเจียง”

……

……

ถนนบริเวณหุบเขาที่ใช้ในการเดินทางจากหมู่บ้านเซี่ยชุนมายังเมืองหลินเจียงนั้นถูกใครบางคนกั้นด่านตรวจไว้

ซูม่อในชุดสีดำยืนอยู่ตรงกลางถนนอย่างสง่า “ทางการมีคำสั่งตรวจสอบโจรป่า โปรดหยุดและให้ความร่วมมือในการตรวจสอบยานพาหนะทั้งหมด! ”

แน่นอนว่าสิ่งนี้ฟู่เสียวกวนเป็นผู้วางแผน ซูม่อปวดหัวยิ่งนัก เหตุใดจึงอ้างเอาชื่อของทางการมากระทำการเช่นนี้เล่า เขาจึงจำเป็นต้องแต่งกายด้วยชุดสีดำเช่นนี้

แน่นอนว่าในมือเขาไม่มีหมายของทางการ จากเดิมซูม่อยังกังวลว่าจะมีผู้คัดค้านการตรวจสอบนี้หรือไม่ แต่เขาคาดมิถึงว่ารถม้าจะหยุดและให้ความร่วมมือ พร้อมทั้งปล่อยให้เขาตรวจค้นได้

ที่แท้ก็สามารถแอบอ้างอำนาจกระทำการเช่นนี้ก็ได้ด้วยหรือ !

ฟู่เสี่ยวกวนสวมชุดสีขาวนั่งโบกพัดอยู่บนเก้าอี้ เขาคอยมองดูผู้คนที่ลงมาจากรถม้านั่น หากเป็นคนของเรือนซีซานแล้ว เขาจำได้ทุกคนอย่างแม่นยำ ไม่ว่าจะเป็นหัวหน้าหรือลูกน้อง มีชื่อหรือไม่มีชื่อ เขาเชื่อว่าเพียงได้มองหน้าก็สามารถจำแนกได้เป็นแน่

จากนั้นเขาก็พบเห็นคนผู้หนึ่งที่ลงมาจากรถม้า คน ๆ นี้เขารู้จัก

นั่นคือคนงานธรรมดาคนหนึ่งในโรงกลั่นสุรา นามว่าลิ่วจื่อ มีหน้าที่เพียงแค่แบกสุราเท่านั้น

ฟู่เสี่ยวกวนยิ้มขึ้น เขาเดินตรงไปยังลิ่วจื่อ ในมือลิ่วจื่อยังหอบถุงผ้าใบเล็กยืนรอการตรวจสอบอย่างใจสั่น ทันใดนั้นเขาได้เหลือบไปเห็นคุณชายของเขาขึ้นมา

สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ เขามองเห็นคุณชายโบกมือมาทางเขาเป็นความหมายให้เดินเข้าไปหา

เขากลืนน้ำลายและเดินเข้าไปอย่างช้า ๆ

“ข้าจำได้ว่าเจ้ามีนามว่าลิ่วจื่อ”

ลิ่วจื่อพยักหน้า

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主)