นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 483

ตอนที่ 483 สนทนายามค่ำคืนที่กวนหยุนถาย

ฟู่เสี่ยวกวนยิ้มจนตาปิดก่อนจะนำเงิน 300,000 ตำลึงฝ่าหิมะตรงกลับจวนไป

เมืองกวนหยุนในยามนี้ก็มีหิมะตกลงมาเช่นกัน

ต้นสนเก่าแก่บนกวนหยุนถายมีโคมไฟกันลมอยู่ 2 ดวง แสงไฟสลัวทำให้โต๊ะหมากรุกใต้ต้นไม้ดูสวยงามสะดุดตาขึ้นมา

อัครมหาเสนาบดีฝ่ายขวาจัวอี้สิงและอัครมหาเสนาบดีฝ่ายซ้ายหนานกงอี้หยู่แห่งราชวงศ์อู๋กำลังนั่งสนทนากันอยู่ท่ามกลางหิมะ แต่มิได้เล่นหมากรุกแต่อย่างใด และบนโต๊ะก็มิมีเบี้ยเลยแม้แต่ตัวเดียว

หนานกงอี้หยู่สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แล้วกล่าวว่า “ข่าวคราวของพระองค์จนถึงวันนี้ก็ได้ผ่านไปเดือนกว่าแล้ว”

จัวอี้สิงเหม่อมองออกไปยังหมู่เมฆาที่มืดครึ้ม ผ่านไปเนิ่นนานถึงได้เอ่ยขึ้นมาว่า “แต่ไข้ทรพิษขององค์จักรพรรดินีก็ยังมิหายเสียที”

“ท่านอัครมหาเสนาบดีฝ่ายขวาคิดว่าองค์จักรพรรดินีเป็นไข้ทรพิษจริง ๆ เยี่ยงนั้นหรือ ? ”

จัวอี้สิงเลิกคิ้วขึ้น และหันหน้าไปมองหนานกงอี้หยู่ “แล้วท่านอัครมหาเสนาบดีฝ่ายซ้ายคิดว่ามิได้เป็นเช่นนั้นหรอกหรือ ? ”

หนานกงอี้หยู่พยักหน้า “ข้าสงสัยเป็นอย่างมาก อาการไข้ทรพิษนั้นยากที่จะรอดชีวิตได้ ข้าเคยเอ่ยถามหมอหลวงว่า โรคนี้ร้ายแรงแรงถึงเพียงใด หมอหลวงตอบข้าว่าโรคนี้ทำให้ผู้คนจากไปก่อนวัยอันควรเป็นจำนวนมาก แต่หากสามารถทนอยู่ได้เกิน 1 เดือนอาจจะรักษาให้หายได้ แต่จนถึงบัดนี้องค์จักรพรรดินีก็ได้ไปประทับอยู่ที่คฤหาสน์จิ้งหูเป็นเวลานานถึง 7 เดือนแล้ว”

จัวอี้สิงพยักหน้าน้อย ๆ “ข้าเองก็เคยถามเช่นกัน แต่ที่คฤหาสน์จิ้งหูนั้นมีองครักษ์ชุดแดงมากถึง 30,000 นาย อีกทั้งยังมีองครักษ์หญิง 1,000 นายคอยเฝ้าอยู่ ข้าเข้าไปมิได้น่ะสิ”

“ดังนั้นข้าจึงคิดว่าเรื่องนี้ย่อมมีบางอย่างที่ยุ่งยากอยู่เป็นแน่ จนถึงขั้นที่ข้าสงสัยว่าองค์จักรพรรดินียังมีชีวิตอยู่จริงหรือไม่ ! ”

จัวอี้สิงเลิกคิ้วขึ้นทันพลัน ผ่านไปเนิ่นนานก็ได้ส่ายหน้า “หากเกิดอุบัติเหตุกับองค์จักรพรรดินีขึ้นมาจริง ๆ… ไทเฮาซีย่อมแถลงราชโองการเรียกฟู่เสี่ยวกวนกลับแคว้นเป็นแน่”

หนานกงอี้หยู่โน้มร่างลงมาอย่างกะทันหัน แล้วเอ่ยเสียงแผ่วว่า “ต่อให้มิเกิดเหตุอันใดกับองค์จักรพรรดินี เป็นไปได้หรือที่จะมิแถลงราชโองการเรียกฟู่เสี่ยวกวนให้กลับมายังแคว้น แต่วันนี้ในเมื่อไทเฮาซีเองก็ได้นั่งฟังการเมืองอยู่ด้านหลังม่านด้วยเช่นกัน เรื่องนี้ข้าเคยเสนออยู่หลายครา แต่กลับถูกพระนางที่เป็นผู้สำเร็จราชการแทนองค์จักรพรรดินีปฏิเสธ นี่มันเพราะเหตุใดกันเล่า ? ”

“เจ้ากำลังสงสัยสิ่งใด ? ”

“อู๋ต้าหลางพระเชษฐาของจักรพรรดิพระองค์ก่อนเคยกลับมายังที่นี่ ทันทีที่ได้พบกับโจวถงถงก็ได้รีบจากไปในทันที เจ้าคงจำได้ว่าต้าหลางต้องจากเมืองกวนหยุนไปเมื่อห้าปีที่แล้วด้วยเหตุอันใด ? ”

“ข้าย่อมจำได้อย่างแน่นอน ต้าหลางมิได้กำเนิดจากไทเฮา แต่เขากำเนิดมาจากพระสนมเย่ เพราะถูกไทเฮาซีบีบคั้นท้ายที่สุดจึงป่วยและดับสิ้นลง ต่อจากนั้นก็ได้ถูกนักบวชเต๋าเก็บเถ้ากระดูกไป หลังจากห้าปีให้หลังเขาที่ยังมีชีวิตอยู่ก็ได้กลับมาที่เมืองกวนหยุนอีกครา และได้สนทนากับฝ่าบาทอยู่มากมาย ในยามนั้นมีเพียงโจวถงถงเท่านั้นที่เป็นพยาน”

หนานกงอี้หยู่เงียบไปหลายอึดใจ ก่อนจะกล่าวเสียงแผ่วว่า “ต้าหลางในยามนั้นได้ถูกผู้สังเกตรุ่นก่อนของสำนักเต๋าช่วยชีวิตเอาไว้ ครานั้นที่เขากลับมา ก็ได้ถูกลอบโจมตีถึง 3 ครา โชคยังดีที่ศิษย์พี่ของต้าหลาง หรือก็คือผู้สังเกตของสำนักเต๋ารุ่นนี้อยู่ข้างกาย เขาถึงได้เข้าพบกับฝ่าบาทได้”

“พระนางต้องการให้ต้าหลางถึงแก่ความตายเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

“นอกจากพระนางแล้วจะยังมีผู้ใดอีกกัน พระสนมเย่มารดาของต้าหลางสิ้นชีพด้วยอาการไข้ และการสิ้นพระชนม์ของจักรพรรดิพระองค์ก่อนก็แปลกประหลาดยิ่ง คาดมิถึงว่าแม้แต่หมอหลวงเองก็มิอาจวินิจฉัยได้ เจ้าลองใคร่ครวญดูอีกคราเถิด สิบเอ็ดปีก่อนหน้านี้ก่อนที่ฝ่าบาทจะทรงราชาภิเษก ก็พอดีกับช่วงเวลาที่จักรพรรดิพระองค์ก่อนสิ้นพระชนม์ พระนางจึงได้เปิดฉากเหตุการณ์นองเลือดที่ทะเลสาบสือหลี่ครานั้น จนทำให้โลหิตของชาวอู๋แทบจะถูกกวาดล้าง กล่าวว่าเพื่อความมั่นคงในราชบัลลังก์ของฝ่าบาท แต่ในบัดนี้ข้ากลับเกิดความสงสัยขึ้นมาเล็กน้อย”

“เจ้ากำลังสงสัยสิ่งใดกัน ? ”

หนานกงอี้หยู่จ้องมองไปยังท้องฟ้าสีน้ำหมึกอยู่เนิ่นนาน ก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่วว่า “ข้าสงสัยว่าการสิ้นพระชนม์ของจักรพรรดิพระองค์ก่อนจะมีเชื้อพระวงศ์รู้เห็นด้วย ใต้หล้านี้มิมีกำแพงใดที่ผ่านมิได้ หากมีคนลงมือปลงพระชนม์จักรพรรดิองค์ก่อนอย่างแท้จริง ท้ายที่สุดแล้วก็ต้องทิ้งร่องรอยเอาไว้ และเพื่อให้เบาะแสของร่องรอยเหล่านี้ดูยุ่งเหยิง ก็สังหารทั้งหมดไปเสีย นี่มิใช่ว่าเป็นการกำจัดเบาะแสเพื่อให้เรื่องนี้ดูสะอาดเยี่ยงนั้นหรือ”

“เจ้ากล่าวเยี่ยงนี้… หรือว่าโจวถงถงก็เป็นผู้สมรู้ร่วมคิดด้วยเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

“ข้าก็มิค่อยเข้าใจโจวถงถงผู้นั้นสักเท่าใดนัก เหตุการณ์นองเลือดที่ทะเลสาบสือหลี่เขาเข้าร่วมด้วยก็จริง และเขากับไทเฮาซีในช่วงสิบปีมานี้ ราวกับมิได้ใกล้ชิดกัน และการพบกันของฝ่าบาทและต้าหลาง… ในเมื่อพระองค์ทรงเรียกเขาไปเข้าร่วมแล้ว คาดว่าฝ่าบาทเองก็คงเชื่อในตัวเขามากพอควร”

จัวอี้สิงเงียบไปหลายอึดใจ “เรื่องเก่านี้ค่อยตรวจสอบกันในภายหลังเถิด ปัญหาในตอนนี้ก็คือ ต้องทำเยี่ยงไรถึงจะทำให้ฟู่เสี่ยวกวนกลับมาได้”

“ไม่ ในตอนนี้ฟู่เสี่ยวกวนยังมิสามารถกลับมาได้”

จัวอี้สิงผงะขึ้นทันพลัน เขาเข้าใจความหมายของหนานกงอี้หยู่แล้ว “น่าเสียดายที่พระราชลัญจกรได้หายไป พวกเราลองไปที่อาคารสิบแปดชั้นของหอเทียนจีดูดีหรือไม่ เผื่อบางทีอาจจะสามารถพบเห็นเบาะแสเหล่านั้นก็เป็นได้”

“เรื่องในวันนี้ ให้หยุดอยู่ที่เจ้าและข้าเท่านั้น ภายภาคหน้าคงจะต้องระวังให้มากขึ้น รั้งรอไปอย่างช้า ๆ เถิด ต้องมีวันหนึ่งที่น้ำลดและตอผุดขึ้นมา”

“การประชุมราชวงศ์ในพรุ่งนี้เช้า ข้าจะเสนอขอเข้าเฝ้าองค์จักรพรรดินีอีกครา”