นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 547

ตอนที่ 547 หลง

ในวันที่ยี่สิบเจ็ด เดือนสอง คืนนั้นซูซูลอบสังหารผู้สอดแนมทั้งหมด ในเช้าวันที่ยี่สิบแปดเดือนสอง กระสุน 2 นัดได้ทำให้มู่หรงเจียนที่มีฝีมือเข้าขั้นปรมาจารย์ไปแล้วครึ่งก้าวได้รับบาดเจ็บสาหัส

มู่หรงเจียนหนีกลับมา เพียงหงเหนียงจื่อสีฮวาได้เห็นบาดแผลนั้นก็ได้ขมวดคิ้วขึ้นมาทันพลัน… นี่คือบาดแผลจากกระสุนปืนคาบศิลา !

หรือว่าดาบเทวะจะปรากฏตัวขึ้นที่นี่แล้วกัน ?

นางทราบถึงอานุภาพของปืนคาบศิลานี้อยู่แล้ว ส่วนดาบเทวะเพียงแค่ได้ยินเรื่องราวมาก็เท่านั้น

แต่ทว่าตามคำบอกเล่าของลัทธิจันทรา เป็นความจริงที่ว่ากองกำลังดาบเทวะจำนวน 1,000 นายได้กวาดล้างกองทัพจำนวน 20,000 นายของแคว้นฮวงที่ภูเขาผิงหลิง นี่ก็แสดงให้เห็นถึงความทรงพลังของกองกำลังดาบเทวะมากพอควร

เดิมที คิดว่ากองกำลังดาบเทวะจะถูกโยกย้ายไปทางใต้แล้ว มิว่าจะคิดเยี่ยงไร ก็มิมีความเป็นไปได้เลยที่จะมาถึงสมรภูมิทางตะวันตกเฉียงใต้ได้เร็วถึงเพียงนี้

สีฮวาจ้องไฟที่ส่องสว่างอยู่ในโคมพร้อมคิ้วที่ขมวดมุ่น

กลยุทธ์โจมตีแบบสายฟ้าแลบที่วางเอาไว้แต่แรก บัดนี้ดูเหมือนจะใช้การมิได้แล้ว

เมื่อยกธงต่อต้านขึ้นมาแล้ว วันนี้จึงไร้หนทางให้ถอยกลับ

ทางสายเก่าจินหนิวที่แสนยาวไกลนี้ หรือจะกลายเป็นที่ฝังกระดูกของพวกเรากัน ?

นางนั่งอยู่ในกระโจมทั้งคืนโดยมิได้หลับตา

เช้าวันรุ่งขึ้น ฝนยังคงตกดังเดิม

นางลูบใบหน้าที่แข็งค้างของตน พ่นลมหายใจยาวออกมา ก่อนจะลุกขึ้นแล้วตะโกนว่า “ถ่ายทอดคำสั่งออกไปว่า… ให้ถอนค่ายและเดินหน้าต่อ ! ”

หลังจากสีฮวามีคำสั่งออกไป เผิงยวี๋เยี่ยนก็ได้นำกองทหารภูเขา 3,000 นายเดินทางมาถึงชีหลี่ผิง

เดิมทีเผิงยวี๋เยี่ยนคิดว่าจะพบกองกำลังกบฏที่นี่ แต่เมื่อมาถึงกลับเจอเข้ากับเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิด นอกจากศพจำนวน 20 ร่างแล้วกลับมิพบผู้เหลือรอดแม้แต่คนเดียว

“เป็นคนของผู้ใดกัน ? ”

เผิงยวี๋เยี่ยนคุกเข่าลงสำรวจศพเหล่านั้นอย่างถี่ถ้วน ทั้งหมดล้วนถูกสังหารด้วยคมกระบี่ ห้าศพเป็นผู้สอดแนมของฝ่ายนาง นอกนั้นเป็นศพผู้สอดแนมของทัพศัตรู

เยี่ยงนั้น มือสังหารเป็นคนของฝ่ายใด ?

จากนั้นนางจึงส่งผู้สอดแนมออกไปอีกครา และตรวจสอบที่ชีหลี่ผิงโดยละเอียดอีกหนึ่งรอบ แต่ทว่ากลับไร้ร่องรอยของศัตรู วิ่งไปที่ใดเสียแล้ว ?

หรือที่ฉินหลิงนี้ยังมีเส้นทางอื่นอยู่อีกกัน ?

ใจของเผิงยวี๋เยี่ยนบีบรัด หากศัตรูอ้อมไปทางด้านหลัง พวกมันก็จะทำการจู่โจมกองกำลังหลักของหยูชุนชิว… !

นางอยากย้อนกลับไปมากยิ่งนัก แต่ในเมื่อได้มาถึงแล้ว จึงตัดสินใจเดินหน้าไปอีกหนึ่งวัน เพื่อรอดูเหตุการณ์

“ผู้สอดแนม หยิงกวนและเสี่ยวซี รับคำสั่ง ! ”

“รายงานตัวขอรับ ! ”

“ข้าขอสั่งให้เจ้านำผู้สอดแนม 30 คนเดินทางอ้อมเขาและต้องกลับมาภายในครึ่งวัน ! ”

“น้อมรับคำสั่ง ! ”

ผู้สอดแนม 30 คนแยกตัวออกจากกองทัพ แล้วหายเข้าไปในป่าทันที

ผ่านไปอีกราวครึ่งชั่วยาม กองกำลังหลักของทหารภูเขา 3,000 นายก็ได้หายเข้าไปในป่าเช่นกัน ชีหลี่ผิงจึงกลับมาสงบลงอีกครา มิมีแม้แต่เสียงนกเสียงกา

ในยามที่ทัพของเผิงยวี๋เยี่ยนมาถึงชีหลี่ผิง กองกำลังดาบเทวะที่สามก็ได้มาถึงหุบเขาต้าเยี่ยนแล้ว

หยูชุนชิวตื่นตกใจยิ่ง… มารดามันสิ ศัตรูอ้อมมาทางด้านหลังตั้งแต่เมื่อใด ?

“ศัตรูบุก ! ทหารม้าเรียงแถว หมุนปากกระบอกปืน เตรียมยิง ! ”

เป็นเพราะคำสั่งนี้ ส่งผลให้ทหารจำนวน 105,000 นายตกอยู่ในความโกลาหล ซูม่อกลัดกลุ้มใจมากยิ่งนัก เนื่องจากเขามิรู้จักหยูชุนชิว แน่นอนว่าหยูชุนชิวเองก็มิรู้จักเขา

ซูม่อตะโกนเสียงดังด้วยอารามร้อนรน “นายพลหยู พวกเราคือกองกำลังของฟู่เสี่ยวกวน ! ”

หยูชุนชิวประหลาดใจ กองกำลังของฟู่เสี่ยวกวนเยี่ยงนั้นหรือ ?

ดาบเทวะ ?