นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 573

ตอนที่ 573 เสือที่ออกมากลางแจ้ง

ชายหนุ่มที่โศกเศร้าอย่างมิทราบสาเหตุเมื่อครู่ ขณะนี้กำลังชื่นชมผลงานชิ้นเอกของตนเองด้วยใบหน้าสงบนิ่ง

เขานำไม้ไผ่ 3 อันสอดเข้าไปในปลายนิ้วของเฉินซีหยุนซึ่งมันเจ็บเสียจนใบหน้าของนางบิดเบี้ยว แต่เขาก็ยังคงสงบนิ่งราวกับกำลังทำงานศิลปะอยู่

เผิงยวี๋เยี่ยนสูดหายใจเข้าลึก ๆ สวี่ซินเหยียนอ้าปากค้างด้วยอารามตื่นตกใจ รู้สึกว่าชายผู้นี้กลายเป็นคนละคนในทันที

ฟู่เสี่ยวกวนหยิบไม้ไผ่อันที่สี่มาเทียบกับนิ้วเหี่ยวย่นของเฉินซีหยุน “เป็นคนชั่ว ก็ต้องมีจิตสำนึกของคนชั่ว ชนกับประตูทิศใต้ก็อย่าได้หันหัวกลับ…”

“อ๊าก… ! ” ไม้ไผ่ถูกสอดเข้าไปในนิ้วของเฉินซีหยุนอีกครา

“เจ้าลองดูสารรูปของตน เป็นสตรี ต้องเรียนรู้ความสง่างาม ! สิ่งที่เรียกว่าความสง่างาม แท้จริงแล้วยิ่งสูงวัยก็ยิ่งต้องสะท้อนออกมามากกว่าเดิม เจ้ามิมีความสง่างามเลยแม้แต่น้อย แต่ข้ามิโทษเจ้าหรอก เจ้ามิเคยอาบแสงแดด มิเคยเห็นมวลหมู่ดอกไม้ เป็นหนูตัวหนึ่งที่ใช้ชีวิตอยู่ในมุมอับแสง อืม… หนูเฒ่า”

“อ๊าก… ! ”

เพียงฟู่เสี่ยวกวนตบลงไปบนไม้ไผ่มันก็สอดลึกเข้าไปอีก 3 ชุ่น

“เจ้า เจ้า… เจ้าต้องการอันใดกันแน่ ? ”

ใบหน้าของเฉินซีหยุนซีดเผือด เหงื่อแตกราวกับห่าฝน ดวงตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว นางจดจ้องไปที่ฟู่เสี่ยวกวนราวกับเห็นปิศาจที่โผล่มาจากขุมนรกก็มิปาน

“มิได้ต้องการอันใด…” ฟู่เสี่ยวกวนเบ้ปาก “เจ้ายังถามแบบนี้ออกมาได้ แสดงว่ายังเจ็บมิถึงแก่นวิญญาณ”

เขาหยิบไม้ไผ่เล่มที่ห้าขึ้นมา แล้วหัวเราะน้อย ๆ “ข้าเคยไปเยือนอารามซุ่ยเยว่คราหนึ่ง แท้ที่จริงแล้วองค์ชายสี่ก็เคยไป ข้าคิดว่าเขากำลังหาอันใดบางอย่างอยู่”

“ของสิ่งนั้นซ่อนอยู่ที่ใด ? ”

เฉินซีหยุนปิดปาก บัดนี้ร่างของนางกำลังชักอยู่กับพื้น

“เจ้าดูเอาเถิด เจ้าอายุมากแล้ว ข้าจึงกังวลว่าเจ้าจะลืม กระตุ้นกันถึงเพียงนี้แล้ว แต่เจ้ากลับยังมิกล่าวอันใดออกมาอีก…”

เขาจับมือซ้ายของเฉินซีหยุนขึ้นมา ไม้ไผ่เล่มนี้ถูกสอดจากปลายนิ้วกลาง เฉินซีหยุนหวีดร้องเสียงดัง ร่างกายคุดคู้อยู่บนพื้นไม่ต่างจากกุ้ง

“แต่ก็น่าสนใจดี… เมื่อสังหารเซวี๋ยติ้งชานแล้ว เจวี๋ยเยจะไปยังภูเขาหมินด้วยตนเองสักครา เพราะมีคนสมควรตายอยู่ที่นั่นถึง 4 คน…”

เขาหยิบไม้ไผ่เล่มที่หกขึ้นแล้วยังกล่าวอีกว่า “นักบุญสาวผู้นั้นของพวกเจ้า หยูเวิ่นชู แล้วก็บุตรีของพวกเขา หยูอี้ซี สามคนหนึ่งครอบครัว ต้องตกตายไปทั้งหมด นอกจากนั้นก็ยังมีคนสมควรตายอีก 1 คน ก็คือน้องชายของนักบุญสาว ข้ามิทราบว่าเขาชื่ออันใดแต่นั่นก็มิเป็นไร เพราะเยี่ยงไรเสียข้าก็ต้องสังหารคนของลัทธิจันทราทั้งหมดอยู่แล้ว”

“อ๊าก… ! ”

ไม้ไผ่เล่มที่หกถูกสอดเข้าจากปลายนิ้ว ฟู่เสี่ยวกวนหัวเราะร่า “น่าเสียดายที่เจ้าจะมองมิเห็นอีกต่อไปแล้ว เพราะต่อจากนี้ ข้าจะแทงดวงตาน่าเกลียดของเจ้าเสีย ! ”

เฉินซีหยุนพังทลายลงอย่างสมบูรณ์ ริมฝีปากแห้งผากสั่นสะท้าน “ไม่ อย่า อย่านะ…ข้า ข้าจะบอก…”

“ถูกต้องแล้ว ข้ามิเข้าใจอย่างแท้จริง ว่าเหตุใดต้องยอมจ่ายราคาสูงถึงเพียงนี้ กว่าจะยอมแลกเปลี่ยนด้วยกัน” ฟู่เสี่ยวกวนปัดมือของตนเอง จ้องเฉินซีหยุนอย่างกดดันด้วยท่าทีเรียบเฉย “บอกมา”

“อาราม ซุ่ยเยว่ ต้นไม้…”

แต่แล้วก็มีใบไผ่บินมาจากในป่า

เผิงยวี๋เยี่ยนปล่อยพลังออกไปทันพลัน หนึ่งดาบเฉือนใส่ใบไผ่นั้น

สวี่ซินเหยียนพุ่งราวกับแม่เสือเข้าใส่ฟู่เสี่ยวกวนจนล้มลงกับพื้น

……

……

ท่ามกลางสายฝนและสายลมที่หนาวเย็น ความรุ่งโรจน์ราวกับฝัน