นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 628

ตอนที่ 628 พายุกระหน่ำแต่คลื่นสงบ

แสงของดวงดาราพร่างพราวอยู่ด้านนอกหน้าต่าง

ในห้องอักษรของเยี่ยนเป่ยซีมีฟู่เสี่ยวกวนนั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม บรรยากาศรอบกายออกจะอึมครึมอยู่เล็กน้อย

“ราวเดือนสิบ เสี่ยวโหลวก็จะคลอดแล้ว เจ้ากำลังจะเป็นบิดาของเด็กทั้งสามคน”

ฟู่เสี่ยวกวนนั่งนิ่งแล้วพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

“เจ้าเป็นคนที่ฉลาดที่สุดเท่าที่ชายชราเยี่ยงข้าเคยพบเจอมาในชีวิตนี้ แต่ทว่าเหตุใดวันนี้เจ้าจึงดูสับสนมึนงงมากยิ่งนัก ! ”

“ข้ากำลังคิดว่า…”

“เจ้าอย่าคิดว่าที่พระราชวังจินเตี้ยนนั้นฝ่าบาทจะเห็นด้วยทั้งหมด ! พระองค์เพียงแค่ลองเชิงเจ้า แม้จะพระราชทานยศติ้งอันป๋อให้แก่เจ้า และฮูหยินทั้งสามของเจ้าได้เป็นเก้ามิ่ง ความหมายนี้…ข้ามิเชื่อว่าเจ้ามิเข้าใจ ! ”

เยี่ยนเป่ยซียืนขึ้นแล้วเดินไปที่หน้าต่าง มองไปยังเงาของต้นไม้ที่พลิ้วไหวที่อยู่ใต้แสงโคมไฟในสวน “มิอาจปฏิเสธได้ว่าเจ้าเป็นคนที่ฉลาดปราดเปรื่อง จิตใจอันบริสุทธิ์และภักดีต่อราชวงศ์หยูของเจ้าแม้แต่สวรรค์ก็ยังมองเห็น แต่ทว่าจิตใจของฮ่องเต้นั้นยากที่จะคาดเดาได้ ความสามารถของเจ้าจะทำให้เกิดความอิจฉาริษยาขึ้นได้ ! ”

“แม้ว่าเขาจะมีศักดิ์เป็นพ่อตาของเจ้า แต่อย่าลืมว่าตัวตนที่แท้จริงของเขาคือองค์ฮ่องเต้ ! ”

“นับแต่อดีตเป็นต้นมาแผ่นดินมักถูกปกครองโดยฮ่องเต้ผู้เหี้ยมโหด เจ้าต้องเข้าใจว่าราชวงศ์หยูนี้เป็นของเขาและต้องเชื่อฟังคำสั่งของเขา ! ในฐานะที่ข้าเป็นขุนนางก็ควรทำตัวให้เหมาะสมกับหน้าที่ของขุนนาง หากว่าล้ำเส้นนั้นไป… จงเชื่อชายชราผู้นี้เถิดว่า หากโอรสสวรรค์กริ้วขึ้นมาจะมีผู้เสียชีวิตนับล้านคนเลยทีเดียว เรื่องนี้มิได้เป็นเพียงตำนานด้วย”

เขาค่อย ๆ หันกลับมาและมองไปยังฟู่เสี่ยวกวนด้วยแววตาที่หนักอึ้ง

“หากเจ้ากลับไปยังราชวงศ์อู๋เสีย แน่นอนว่าเจ้าจะไร้ซึ่งความกลัว แต่เจ้าก็มิยอมกลับ ! บ้านของเจ้าอยู่ในจินหลิงและทรัพย์สินของเจ้าก็เป็นของราชวงศ์หยู แม้ว่ากองทหารดาบเทวะที่แข็งแกร่งที่สุดจะอยู่ในมือของเจ้า แต่ทว่าพวกเขาก็อยู่ในราชวงศ์หยู ทั้งหมดล้วนเป็นคนของราชวงศ์หยู ! หากวันใดวันหนึ่งเกิดเหตุมิคาดฝันเกิดขึ้น เจ้าคิดว่ากองทัพดาบเทวะจะเลือกภักดีต่อเจ้าอยู่หรือไม่ ? ”

“เจ้าต่อต้านคำบัญชาของเขาเพื่อคนมิกี่คนในคุกนั่น มันคุ้มค่าแล้วจริงหรือ ? หากว่าข้าเป็นเจ้า ข้าจะเดินทางออกจากจินหลิงเพื่อไปยังราชวงศ์อู๋เสียตั้งแต่ตอนนี้ ! ”

เยี่ยนเป่ยซีหายใจเข้าลึก แล้วนั่งลงตรงข้ามกับฟู่เสี่ยวกวน “หากเจ้าเต็มไปด้วยความเมตตาเช่นนี้ก็อย่าได้เป็นขุนนางเลย ! แม้ได้เป็นขุนนางขั้นสูงในวันนี้ หากวันพรุ่งนี้เจ้าสูญเสียความโปรดปรานไปก็จะมีผู้คนนับไม่ถ้วนมาซ้ำเติมเจ้า ! ข้าอยู่ในแวดวงขุนนางมายาวนานย่อมมีความรอบคอบในชีวิต หากขุนนางขั้นสูงมิเชื่อฟังเจ้าก็สามารถเหยียบย่ำพวกเขาจนตายได้ด้วยวิธีการต่าง ๆ แต่จงจำไว้เสมอว่าคนที่ประทับบนบัลลังก์มังกรผู้นั้น เจ้าควรทำตามในทุกสิ่งที่เขาปรารถนา ! ”

“เย็นชาและไร้ความปรานีใช่หรือไม่ ? ”

“นี่จึงเรียกว่าโลกแห่งความเป็นจริงของขุนนาง ! ”

“หากทั้งห้าคนนี้ถูกปล่อยตัวออกมาแล้วจะสามารถผลักดันนโยบายใหม่ให้เดินหน้าไปได้ เขาจึงจำเป็นต้องถอยให้เจ้าก่อน ! ”

“ดังนั้นสิ่งที่เจ้าต้องทำในตอนนี้คือไปยังว่อเฟิงเต้าแล้วทำให้สำเร็จ ! เจ้าควรจัดการคนไว้ 2 รูปแบบคือคนที่สมควรถอดออกจากตำแหน่งก็ให้รีบปลดออกเสีย ส่วนผู้ที่ควรจะไปต่อ ก็ให้รีบก้าวออกไปเสีย ! ”

“มิควรมีความคิดที่จะเกษียณหลังจากประสบความสำเร็จ เพราะหากราชวงศ์หยูมีความแข็งแกร่งเหนือกว่าราชวงศ์อู๋เมื่อใด เชื่อชายชราเช่นข้าเถิดว่าเขาจะมิยอมทนกับเจ้าอีกต่อไป ! ”

“ผืนปฐพีที่งดงามเหมือนในอุดมคติของเจ้านั้น ในรัชสมัยนี้มันเป็นไปมิได้ เว้นเสียแต่ว่าเจ้ามีปัญญา…ยึดบังลังก์มังกรนั้นไว้ ! ”

……

……

สายลมยามราตรีแห่งต้นฤดูร้อนพัดผ่านเพียงแผ่วเบาที่ริมฝั่งแม่น้ำฉินหวาย

ฟู่เสี่ยวกวนและสวี่ซินเหยียนกำลังเดินทอดน่องอยู่ริมตลิ่ง

แม้จะดึกมากแล้ว แต่ทว่าเรือยังคงแล่นอยู่บนแม่น้ำฉินหวาย โคมไฟสีแดงบนเรือยังคงส่องสว่างอยู่ สายลมพัดพาให้ต้นไผ่กระทบกันจนเกิดเสียงน่าฟัง

สวี่ซินเหยียนมิได้เข้าไปในห้องอักษรของจวนเยี่ยน พอฟู่เสี่ยวกวนออกมาจากห้องนั้น นางก็สังเกตเห็นว่าสีหน้าของเขาดูทุกข์ใจมากยิ่งนัก

ฟู่เสี่ยวกวนมิได้ให้นางบังคับรถม้าเพื่อกลับจวน แต่ให้มายังที่แห่งนี้แทน…