นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 650

ตอนที่ 650 บ้านเกิดอยู่ที่ใด

ฟู่เสี่ยวกวนตกตะลึงงัน สำหรับเรื่องนี้เขาย่อมจำได้อยู่แล้ว เพียงแต่ว่า… “ไทเฮาซีเป็นกบฏ ดังนั้นคำเอ่ยของนางถือเป็นโมฆะ”

ขันทีเจี่ยยิ้มแล้วทูลว่า “พระองค์ต้องยอมรับการแต่งงานในครานี้พ่ะย่ะค่ะ เนื่องจากบัดนี้หนานกงตงเซวี๋ยได้เดินทางออกมาจากเมืองกวนหยุนแล้ว นางมาตามพระราชโองการของฝ่าบาท คาดว่าจะมาถึงจินหลิงราวต้นเดือนหกพ่ะย่ะค่ะ”

ทันใดนั้นฟู่เสี่ยวกวนก็รู้สึกมิสบายไปทั้งร่าง !

วังหลังนั้น… บิดาอ้วนต้องการจะเติมเต็มวังหลังเยี่ยงนั้นหรือ ?

ขันทีเจี่ยมองดูสีหน้าของฟู่เสี่ยวกวนแล้วกล่าวว่า “กระหม่อมคิดว่านี่คงเป็นพระประสงค์ขององค์จักรพรรดิ พระองค์ทรงไตร่ตรองดูเถิดว่าบัดนี้ในวังหลังของราชวงศ์อู๋ล้วนว่างเปล่า เรื่องนี้มิใช่สิ่งที่ดีต่อแคว้นเลยพ่ะย่ะค่ะ”

“โจวถงถงกล่าวในจดหมายที่ส่งถึงกระหม่อมว่า อัครมหาเสนาบดีฝ่ายซ้ายและฝ่ายขวาได้ทูลเสนอให้องค์จักรพรรดิคัดเลือกนางสนม แต่ฝ่าบาทได้ยืนกรานปฏิเสธอย่างเด็ดขาดแล้วขู่ว่าจะเสด็จจากราชวงศ์อู๋ไป จากนั้นฝ่าบาทก็ได้ตัดสินพระทัยว่าผู้ที่ต้องสืบสายโลหิตคนต่อไปของราชวงศ์อู๋นั้นคือองค์ชายพ่ะย่ะค่ะ”

“สำหรับประมุขของผืนปฐพี เรื่องความมั่นคงของราชวงศ์ถือเป็นเรื่องสำคัญเหนือสิ่งอื่นใด ถึงแม้ว่าองค์ชายจะอยู่ในราชวงศ์หยู แต่พระองค์ก็มีส่วนเกี่ยวข้องกับชะตากรรมของผืนปฐพีแห่งราชวงศ์อู๋ ดังนั้นกระหม่อมขอบังอาจทูลถามองค์ชายว่าเพราะเหตุอันใดถึงมิยินยอมที่จะกลับไปยังราชวงศ์อู๋กันล่ะพ่ะย่ะค่ะ ? ”

ฟู่เสี่ยวกวนเงียบไปชั่วครู่ เขาสูดหายใจเข้าลึกแล้วจ้องมองขันทีเจี่ย จากนั้นก็เอ่ยอย่างจริงจังว่า “คำถามนี้ อัครมหาเสนาบดีเยี่ยนเคยถามข้าเช่นกัน ตอนนั้นข้าตอบเขาไปว่าเพื่อความสงบสุขของใต้หล้า บัดนี้ข้าจะกล่าวความในใจให้ท่านฟัง…”

“กระหม่อมจะเก็บรักษาไว้เป็นความลับพ่ะย่ะค่ะ ! ”

“เพราะที่แห่งนี้…เปรียบเสมือนบ้านเกิดของข้า ! ”

ไม่ว่าจะเป็นแม่น้ำแยงซี แม่น้ำหวงเหอ และเทือกเขาฉินหลิงในเมืองสู่ ล้วนแต่คล้ายกับบ้านเกิดของฟู่เสี่ยวกวนเมื่อชาติที่แล้วมากยิ่งนัก

ตัวเขาเองในชาติที่แล้วเพื่อปกป้องประเทศบ้านเกิดจึงได้เลือกเดินในเส้นทางที่ไม่มีผู้ใดรับรู้ และกระทำในสิ่งที่มิมีผู้ใดมองเห็นอย่างเงียบ ๆ

เขารักผืนปฐพีนี้เป็นอย่างมาก เพื่อความสงบสุขและความสามัคคีของราษฎรในประเทศ เขาจึงอุทิศชีวิตอันแสนสั้นเพื่อรักษาสิ่งเหล่านั้นเอาไว้ !

เมื่อได้มาเยือนใต้หล้าอันกว้างใหญ่แห่งนี้ ดินแดนของราชวงศ์หยูคล้ายกับประเทศในชาติก่อนของเขาเป็นอย่างมาก จนเขารู้สึกว่านี่คือผืนปฐพีที่ตนเองเคยอยู่อาศัย

เขาต้องการทำทุกสิ่งเพื่อผู้คนบนผืนปฐพีนี้ เขารู้สึกว่าทุกสิ่งทุกอย่างของที่นี่ช่างเปี่ยมไปด้วยความจริงใจ รู้สึกว่าการอยู่ตรงจุดนี้เท่านั้นที่จะสามารถทำให้จิตใจสงบสุขและผ่อนคลายได้

แต่ทว่าที่ราชวงศ์อู๋นั้นแตกต่างออกไป มันทำให้เขามิคุ้นเคยเอาเสียเลย ทำให้รู้สึกว่าตนเข้ากับที่นั่นมิได้และดูเหมือนจะยากต่อการซึมซับสิ่งเหล่านั้นไปเสียแล้ว

เปรียบดั่งปลาที่อาศัยอยู่ในน้ำจืด หากถูกโยนลงทะเลแล้วมันจะกลายเป็นปลาน้ำเค็มได้หรือไม่เล่า ?

การเปรียบเทียบนี้มิเหมาะสมมากยิ่งนัก แต่ทว่าฟู่เสี่ยวกวนก็ได้คิดเช่นนี้อยู่ในใจเสมอมา

ขันทีเจี่ยตกตะลึงงัน เขารู้สึกว่าตนเองมิเข้าใจคำเอ่ยของฟู่เสี่ยวกวน… บ้านเกิดเยี่ยงนั้นหรือ ? เหมือนบ้านเกิดของข้าหรือไม่ ?

ขันทีเจี่ยเข้าใจว่า เป็นเพราะฟู่เสี่ยวกวนเกิดและเติบใหญ่ขึ้นมาในราชวงศ์หยูนั่นเอง

ช่างน่าเสียดายมากยิ่งนัก !

ขันทีเจี่ยนิ่งเงียบอยู่เนิ่นนาน กว่าจะยอมเปิดปากเอ่ยออกมา “ท้ายที่สุดแล้วพระองค์ก็เป็นองค์ชายของราชวงศ์อู๋อยู่ดี ผู้คนในราชวงศ์อู๋นั้นเลื่อมใสและศรัทธาในตัวพระองค์มากยิ่งนัก พวกเขาเป็นราษฎรของพระองค์ หากจะละทิ้งพวกเขาไปทั้งอย่างนี้ พวกเขาจะต้องรู้สึกเสียใจมากเป็นแน่พ่ะย่ะค่ะ”

ฟู่เสี่ยวกวนถอนหายใจยาวออกมา เพราะตั้งแต่ที่เยี่ยนเป่ยซีกล่าวเช่นนั้นออกมาก็ส่งผลให้ตลอดหลายวันมานี้เขามักจะคิดถึงเรื่องเหล่านี้ทุกคราที่มีเวลาว่าง

ในระบบเจ้าขุนมูลนายแห่งยุคสมัยนี้ ความคิดของข้าถือว่าไร้เดียงสาเกินไปหรือไม่ ? มีความเพ้อฝันมากจนเกินไปใช่หรือไม่ ?

ความคิดจากชาติที่แล้วมิได้ขาดหายไปเลยแม้แต่น้อย จนนำไปสู่ปัญหาที่ว่าตนเองมักจะมองใต้หล้าในชาตินี้ด้วยสายตาของชาติก่อน

นี่ถือเป็นความผิดพลาด !

ความก้าวหน้าทางวัฒนธรรมนั้นมักจะมีวิธีการของมันเอง ด้วยอำนาจในมือของมนุษย์สามารถที่จะผลักดันวัฒนธรรมนี้ได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น และพบว่าเป็นการยากที่จะทำให้บรรลุผลในแบบที่ต้องการได้ทั้งหมด

กรงภายในจิตใจของราษฎรและเหล่าขุนนางนั้นมิใช่เรื่องง่ายที่จะทำลาย แต่ทว่าเมล็ดพันธุ์แห่งการแสวงหาเสรีภาพยังสมควรได้รับการปลูกฝังเอาไว้อยู่

การที่เมล็ดพันธุ์นี้จะแตกรากออกหน่อแล้วเจริญเติบโต เกรงว่าต้องใช้เวลานานกว่านี้อีกสักเล็กน้อย

แคว้นที่สมบูรณ์แบบในจินตนาการ มิแน่ว่าบางทีคงต้องใช้เวลาเฝ้ารอไปชั่วชีวิต