นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 687

ตอนที่ 687 คัมภีร์แพทย์ศาสตร์

คนที่รู้ว่าฟู่เสี่ยวกวนออกไปจากเมืองหลวงในวันนี้มีน้อยมากนัก

ดังนั้นที่ด้านหน้าประตูตะวันออกของเมืองจินหลิงจึงมีผู้คนเพียงมิกี่คนที่มาส่งเขา แม้แต่ฮ่องเต้และฮองเฮาซั่งรวมถึงคนของจวนเยี่ยนและจวนต่งก็ยังมิมีผู้ใดปรากฏตัวให้เห็นเลยสักคน

มิใช่เป็นเพราะเกิดเรื่องร้ายอันใดขึ้น แต่เพราะฟู่เสี่ยวกวนมิให้พวกเขามา…เนื่องจากการเดินทางครานี้มิใช่การเดินทางเพื่อไปรบจึงมิจำเป็นต้องร่ำลาประดุจจะมิได้กลับมาพบหน้ากันใหม่อีก เป็นเพียงแค่การไปทำงาน ณ ว่อเฟิงเต้าเท่านั้นมิใช่หรือ ?

นอกจากนี้ตำแหน่งอย่างเป็นทางการของเขาก็คือหัวหน้ากรมการค้า ถึงเยี่ยงไรก็ต้องวิ่งเต้นมาที่เมืองจินหลิงบ้างอยู่แล้ว

แต่ทว่าผู้ที่รู้เรื่องนี้ก็ยังมีอีกหลายคนยกตัวอย่างเช่น ฮั่วหวยจิ่นและองค์หญิงสามหยูชิงหลาน ส่วนอีกคนหนึ่งที่เหนือความคาดหมายของฟู่เสี่ยวกวนนั่น…ก็คือ ยิงฮวา !

บัดนี้ทั้งสามคนได้ยืนรออยู่ที่ประตูตะวันออก ขบวนรถม้าของฟู่เสี่ยวกวนจึงมาจอดอยู่บริเวณนี้

เขาลงจากรถม้าแล้วมองไปที่ฮั่วหวยจิ่นจากนั้นก็หัวเราะแล้วกล่าวว่า “แบบนี้มิลำบากพวกเจ้าเกินไปหรือ ! ”

ฮั่วหวยจิ่นก็หัวเราะเช่นเดียวกัน “เจ้าจากไปแบบนี้ทำให้หลงจู๊ของหอซื่อฟางร่ำไห้เสียยกใหญ่เลยทีเดียว”

“ข้านึกว่าเจ้าจะบอกว่าสตรีแห่งหอกั๋วเซ่อเทียนเซียงจะพากันร่ำไห้เพราะคะนึงหาข้าเสียอีก…” ในจังหวะที่พวกเขาหันไปทางหยูชิงหลาน เขาก็เอ่ยต่ออีกว่า “องค์หญิงต้องจับตาดูเขาให้ดีนะพ่ะย่ะค่ะ เพราะเขาเป็นลูกค้าขาประจำของหอกั๋วเซ่อเทียนเซียง ! ”

หยูชิงหลานเมื่อได้ยินดังนั้นก็ถลึงตาใส่ฮั่วหวยจิ่นทันที เล่นเอาฮั่วหวยจิ่นถึงกับทำตัวมิถูก

“เจ้านี่นะ ! จะไปทั้งทีก็ช่วยให้ข้ามิต้องรู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆ บ้างมิได้หรือ ? เจ้า…มิใช่สิ ชิงหลาน ข้าเคยไปสถานที่นั้นเพียงแค่คราเดียว และที่ไปก็เพื่อไปหาเขานั่นแหละ… จริงสิ ! เรื่องนี้แม่นางยิงฮวาเป็นพยานให้ข้าได้ ! ”

หยูชิงหลานที่ได้ยินดังนั้นก็ปิดปากพลางหัวเราะชอบใจ “ท่านอยากไปก็ไปสิ ขาก็เป็นของท่าน ข้าจะยุ่งเรื่องเหล่านั้นมากจนเกินไปได้เยี่ยงไร ? ”

ยิงฮวาหน้าแดงเล็กน้อย จากนั้นก็หันไปคำนับเพื่ออวยพรให้แก่ฟู่เสี่ยวกวน “ท่านออกเดินทางในครานี้ มิอาจรู้ได้ว่าจะกลับมาอีกเมื่อใด ข้าขอขอบคุณสำหรับการดูแลของท่าน ยิงฮวามิมีสิ่งใดจะตอบแทนได้นอกจากขอให้เดินทางโดยปลอดภัย ไร้อุปสรรคอันใดมากีดขวาง”

ฟู่เสี่ยวกวนเพ่งพินิจพวงแก้มที่แดงเรื่อของยิงฮวา เขาอยากเอ่ยถามนางเสียเหลือเกินว่านางเปลี่ยนความสนใจได้เยี่ยงไร แต่ทว่าสุดท้ายเขาก็มิใช่ผู้ที่ชอบติฉินนินทาจึงเอ่ยถามเรื่องอื่นแทน “มีเส้นทางจากแคว้นหลิวมายังราชวงศ์หยูแล้วเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

ยิงฮวาส่ายหน้าปฏิเสธ “สินค้าของทั้งสองแคว้นยังต้องนำขึ้นเรือที่ราชวงศ์อู๋ดังเดิม แต่ทว่าสำนักกิจการทางทะเลในแคว้นของข้ากำลังสำรวจเส้นทางทะเลจีนตะวันออกในปีนี้ คาดว่าอีกไม่นานคงหาเส้นทางที่ปลอดภัยได้ เมื่อถึงยามนั้น…ข้าขอเชิญติ้งอันป๋อไปเยี่ยมเยียนแคว้นหลิว”

“อืม…เจ้าจงนำเรื่องนี้ไปทูลจักรพรรดิของแคว้นหลิวว่าจิ่วเย่เป็นของข้าเอง”

ยิงฮวาชะงักไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินดังนั้น นางรู้จักจิ่วเย่และตามแผนปฏิบัติงานของสำนักกิจการทางทะเล ที่นั่นกำลังจะกลายเป็นท่าเรือขนส่งซึ่งอยู่ในตำแหน่งสำคัญมากยิ่งนัก

ราชวงศ์หยูมิมีแม้แต่เรือขนส่ง แต่เขากลับต้องการสถานที่แห่งนั้น หรือกำลังเริ่มสร้างเรือกัน ?

ยิงฮวาเงียบไปพักใหญ่ “ข้าจะเขียนจดหมายกราบทูลฝ่าบาทเอง”

สำหรับเรื่องนี้ฟู่เสี่ยวกวนมิได้สนใจแต่อย่างใด หากแคว้นหลิวกล้ายึดครองจิ่วเย่ เขาก็กล้ากวาดล้างแคว้นหลิวเช่นเดียวกัน !

ดังนั้นเขาจึงพยักหน้ารับแล้วหันไปสนทนากับฮั่วหวยจิ่น “ท่านป้ามาถึงเมืองจินหลิงแล้ว พวกเจ้ามีกำหนดการจัดพิธีอภิเษกเมื่อใดหรือ ? ”

“วันที่หนึ่ง เดือนเก้า ยามนั้นเจ้าคงมิมีเวลาว่างกลับมา เช่นนั้นส่งของขวัญมาร่วมอวยพรก็เพียงพอแล้ว”

ฟู่เสี่ยวกวนได้ยินก็หัวเราะชอบใจเสียยกใหญ่ เขาชกกำปั้นไปที่ฮั่วหวยจิ่นแล้วกล่าวว่า “นั่นมันแน่นอนอยู่แล้ว เอาล่ะ ! อย่าลืมว่าเจ้าติดหนี้เลี้ยงอาหารข้าที่หอซื่อฟางหนึ่งมื้อ เมื่อข้ากลับมาแล้วพวกเราค่อยไปทานอาหารกันที่นั่น”

“ดูแลตนเองด้วย ! ”

“แล้วพบกันใหม่ ! ”

……

ขบวนรถม้าออกเดินทางต่อ เมืองจินหลิงที่ตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหลังค่อย ๆ มีขนาดเล็กลงเรื่อย ๆ จวบจนกระทั่งขบวนรถม้าเคลื่อนออกไปไกลจนมองมิเห็นตัวเมือง

ฟู่เสี่ยวกวนสลัดความเศร้าโศกจากการอำลาทิ้งไป แล้วหันไปกล่าวกับหนานกงตงเซวี๋ยว่า

“ตงเซวี๋ย”

“เจ้าคะ ? ”