นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 743

ตอนที่ 743 ธงและเพลงประจำกองทัพ

“ท่านกำลังทำอันใดอยู่เยี่ยงนั้นหรือ ? ”

เฮ้อซานเตาลอบแง้มม่านกระโจมขึ้นเพื่อส่องดู แต่ทว่าจังหวะที่ยื่นศีรษะเข้าไปก็ได้เห็นประกายสีเงินพาดผ่านจนบังเกิดความตื่นกลัวจนเหงื่อท่วมและขนลุกไปทั้งร่าง

“ช้าก่อน…! ข้าเอง ซานเตาเอง ! ”

สวี่ซินเหยียนเก็บกระบี่แล้วยกยิ้มอย่างขบขัน

ฟู่เสี่ยวกวนเงยหน้าขึ้นมอง “เจ้าเป็นถึงผู้บังคับการแล้ว เหตุใดยังมีกิริยามิสุภาพอยู่อีกเล่า ? ”

เฮ้อซานเตาลูบศีรษะ “ก็มิใช่เพราะกลัวท่านหรอกหรือ ? ”

“กลัวจริงหรือ ? ”

“เศรษฐีที่ดินเยี่ยงท่านเก่งกาจจนเกินไป ส่วนเศรษฐีที่ดินเยี่ยงข้านั้นช่างโง่เขลานัก… ใต้เท้า ของสิ่งนี้คืออันใดเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

โต๊ะด้านหน้าของฟู่เสี่ยวกวนมีผ้าสีแดงยาวราวหนึ่งจ้าง กว้างราวครึ่งจ้างวางเอาไว้อยู่ ตำแหน่งตรงกลางของผ้าสีแดงมีลายปักเป็นดาบหนึ่งเล่ม ใต้ฝักของดาบนั้นเป็นนกอินทรีกำลังกางปีก… เมื่อมองดูแล้วราวกับกับอินทรีตัวนั้นกำลังจะทะยานขึ้นสู่ท้องนภาโดยแบกดาบเล่มนี้เอาไว้บนหลัง

ในเวลานั้นเองกวนเสี่ยวซีและเว่ยอู๋ปิ้งก็ได้วิ่งตามเข้ามา

ฟู่เสี่ยวกวนแขวนธงผืนนี้เอาไว้บนผนังกระโจม “นี่คือธงสัญลักษณ์ประจำกองทัพทหารดาบเทวะ”

“ธงกองทัพเยี่ยงนั้นหรือขอรับ ? ”

“ใช่ ! นับจากนี้ไปธงประจำกองทัพทหารดาบเทวะก็คือธงอินทรีดาบเทวะ… ซานเตา เจ้าเข้าใจความหมายของธงผืนนี้ว่าเยี่ยงไร ? ”

เฮ้อซานเตาชะงักงัน ความหมายเยี่ยงนั้นหรือ ?

ของสิ่งนี้จะมีความหมายอันใดได้เล่า ?

“นี่คือ… ถ้าออกเดินทัพในภายภาคหน้า หากมิมีเสบียงก็ให้สังหารอินทรีมาเป็นเสบียงใช่หรือไม่ขอรับ ? ”

หยูเวิ่นเต้าหัวเราะเสียงดังลั่น ด้านฟู่เสี่ยวกวนแทบจะกระอักเลือด มารดามันเถิด ผู้ไร้วัฒนธรรมช่างน่ากลัวเสียจริง !

ฟู่เสี่ยวกวนตบเข้าที่หน้าผาก ส่วนเฮ้อซานเตาก็หัวเราะออกมาเบา ๆ “ใต้เท้า มิใช่ว่าท่านแกล้งให้ข้าลำบากหรอกหรือ ถ้าเช่นนั้น… ให้เสี่ยวซีซีลองตอบดูดีหรือไม่เล่า ? ”

กวนเสี่ยวซีจ้องมองธงกองทัพอย่างจริงจังชนิดมิมีผู้ใดเทียบเคียงได้ เขาลุกขึ้นคำนับด้วยความเคารพอย่างสุดซึ้งแล้วเอ่ยออกมาอย่างชัดถ้อยชัดคำว่า “ทิศที่อินทรีบินไปก็คือทิศทางที่ดาบเทวะมุ่งใส่ ! ”

ฟู่เสี่ยวกวนรู้สึกดีใจมากยิ่งนัก เจ้ากวนเสี่ยวซีที่มาจากทหารกองประจำการย่อมแตกต่างออกไป

เขาพยักหน้า “เสี่ยวซีกล่าวได้ถูกต้อง ทหารดาบเทวะคือกองทัพที่แข็งแกร่งที่สุดในใต้หล้า และสถานที่ที่อินทรีไปถึง ทหารดาบเทวะก็ย่อมสามารถทำลาย ปราบปราม และยึดครองได้เช่นกัน ! ”

เฮ้อซานเตาสัมผัสได้ถึงความรู้สึกลึกซึ้ง แต่ทว่ากวนเสี่ยวซีรู้ดีว่าธงกองทัพมีความหมายต่อกองทัพมากเพียงใด

จากที่ได้เห็นในตอนนี้ ฟู่เสี่ยวกวนต้องการหล่อหลอมจิตวิญญาณของกองทัพและประทับตราฝังลึกลงไป

เขาจะเลือกโลหิตของผู้ใดมาสังเวยธงของกองทัพนี้กัน ?

ฟู่เสี่ยวกวนมิได้กล่าวอันใด แต่ทว่าเขากลับหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งออกมาจากแขนเสื้อ

“มีธงกองทัพแล้วก็ยังต้องมีเพลงประจำกองทัพด้วย นี่คือเพลงกองทัพที่ข้าประพันธ์ขึ้นมาเอง ประเดี๋ยวเฉินป๋อจะมาสอนพวกเจ้าขับร้อง”

ดวงตาของเฮ้อซานเตาพลันเบิกกว้าง ให้ร้องเพลงเยี่ยงนั้นหรือ ?

ท่านไว้ชีวิตข้าด้วยเถิด ท่านสามารถให้ข้าสังหารคนได้ แต่ทว่าการร้องเพลงนั้นมิใช่ทางของข้าอย่างแท้จริง

ทว่าเฮ้อซานเตาเข้าใจอานุภาพของการร้องเพลงดี เนื่องจากเขาได้เห็นมากับตาว่าเพลงฉู่ที่ขับร้องอยู่ด้านนอกเมืองเจี้ยนเหมินได้ทำให้ทหาร 300,000 นายของเซวี๋ยติ้งชานยอมจำนน เพียงแต่มิทราบว่าความหมายของเพลงกองทัพนี้แตกต่างออกไปเยี่ยงไร

กวนเสี่ยวซี เว่ยอู๋ปิ้ง รวมทั้งหยูเวิ่นเต้าก็มิทราบเช่นกัน

เพราะใต้หล้านี้ ไร้ซึ่งกองทัพใดที่มีเพลงประจำกองทัพเยี่ยงนี้

หยูเวิ่นเต้ารับกระดาษนั้นมา จากนั้นก็ก้มลงอ่านทันที

ชายชาตรีต้องแข็งแกร่ง !

เผชิญคลื่นใหญ่อย่างทะนง

เลือดร้อนแรงดั่งสุริยา !

กระดูกเอ็นแกร่งดั่งเหล็กกล้า

ปณิธานทอดยาว วิสัยทัศน์กว้างไกล !

……

เนื้อเพลงนี้ให้บรรยากาศยิ่งใหญ่ ทันทีที่อ่านก็ทำให้รู้สึกถึงอำนาจ มอบความกล้าหาญชาญชัยที่จะก้าวไปข้างหน้าให้แก่ผู้คน

แต่เห็นได้ชัดว่ามิสอดคล้องกับทำนองในสมัยนี้ เพราะมันมิใช่คำที่คุ้นตาเอาเสียเลย