นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 748

ตอนที่ 748 เชิญท่านลงโอ่ง

“เหล่าเกิน เหล่าเกิน… ! ”

เยี่ยนซีเหวินตะโกนออกมาเสียงดังจนทำให้ถานเหล่าเกินได้สติกลับคืนมา

“ใต้เท้าเยี่ยน ข้าน้อยกำลังไปขอรับ ! ”

“ถานเหล่าเกินคือผู้รับผิดชอบการต่อเรือรบลำนี้ เยี่ยงไรเสียข้าก็มิมีความรู้ในเรื่องนี้ ประเดี๋ยวเจ้าสนทนากับเขาเองก็แล้วกัน”

ฟู่เสี่ยวกวนพยักหน้าจากนั้นก็เดินเข้าไปด้านในอู่ต่อเรือจึงได้เห็นเรือลำใหญ่โตปรากฏสู่สายตา

หยูเวิ่นเต้าอ้าปากค้างด้วยอารามตกตะลึงงัน แม้ว่าเรือที่ล่องผ่านไปมาบนแม่น้ำแยงซีจะมีมากมายและมีรูปร่างหน้าตาแตกต่างกันออกไป แต่ทว่าเขามิเคยเห็นเรือลำใดใหญ่โตมโหฬารถึงเพียงนี้มาก่อน !

ด้านฟู่เสี่ยวกวนรู้สึกยินดีมากยิ่งนัก เนื่องจากโครงสร้างของเรือลำนี้เป็นรูปเป็นร่างแล้ว อย่างมากคงใช้เวลาอีกราวครึ่งปีก็น่าจะทดลองเเล่นในแม่น้ำได้แล้ว

ดังนั้นคาดว่าต้องเริ่มลงมือรับสมัครทหารเรือและเรื่องนี้คงต้องไหว้วานให้บิดาอ้วนเป็นผู้รับผิดชอบ

ในขณะที่กำลังครุ่นคิดอยู่นั้น ถานเหล่าเกินก็วิ่งมาหยุดอยู่เบื้องหน้าของทุกคน จากนั้นก็ยกมือขึ้นคารวะเยี่ยนซีเหวิน ใบหน้าดำคล้ำและเต็มไปด้วยรอยเหี่ยวย่นฉายรอยยิ้มออกมาพลางเอ่ยถามว่า “ใต้เท้ามีอันใดให้ข้าน้อยรับใช้หรือขอรับ ? ”

เยี่ยนซีเหวินชี้ไปยังฟู่เสี่ยวกวน “เขา…คือฟู่เสี่ยวกวน ! ”

ถานเหล่าเกินชะงักด้วยความตกตะลึง ใบหน้าพลันแข็งทื่อ เมื่อได้สติกลับมาริมฝีปากจึงขยับเล็กน้อยแล้วเอ่ยออกมาว่า “องค์ชาย… ? ! ”

เขาคุกเข่าลงไปที่พื้น จากนั้นใบหน้าเหี่ยวย่นก็อาบไปด้วยน้ำตา

ฟู่เสี่ยวกวนรีบพยุงเขาขึ้นมาแล้วเอ่ยว่า “เหล่าเกิน ขอบคุณมาก ! ”

“หามิได้พ่ะย่ะค่ะ…กระหม่อมมิลำบากเลยแม้แต่น้อย องค์ชาย องค์ชายพ่ะย่ะค่ะ ที่ชั้นหนึ่งของอู่เว้ยห้าวกำลังจะได้รับการตกแต่งแล้ว มัน เอ่อ มัน…องค์ชายเชิญทอดพระเนตรว่ามีจุดใดมิชอบหรือไม่ กระหม่อมจะได้รีบทำการแก้ไขพ่ะย่ะค่ะ ! ”

“เหล่าเกิน มานั่งก่อนเถิด”

ฟู่เสี่ยวกวนพยุงแขนของถานเหล่าเกินมานั่งพักผ่อนในอู่ต่อเรือ เขาจ้องมองไปยังเรือลำมหึมาด้วยท่าทางดุดัน จากนั้นก็ยกยิ้มขึ้นและเอ่ยว่า “หากจะเอ่ยถึงเรื่องสร้างเรือ เจ้าต่างหากจึงจะเป็นมืออาชีพอย่างแท้จริง ในวันนี้ข้าเพียงเดินทางผ่านมาเลยแวะมาดูสักหน่อยว่ามีสิ่งใดลำบากบ้างหรือไม่ ? ทุกคนที่นี่กินดีอยู่ดีหรือไม่ ? ”

ฟู่เสี่ยวกวนมิได้สนทนาเรื่องของเรือแม้แต่น้อย เขาสนทนาเพียงเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ในชีวิตประจำวันเท่านั้น

หยูเวิ่นเต้านั่งฟังอยู่ข้าง ๆ อย่างตั้งใจ ราวกับเข้าใจถึงเหตุผลที่กระทำเช่นนี้ดี

ถานเหล่าเกินยกมือขึ้นปาดน้ำตาแล้วตอบด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้นว่า “ขอบพระทัยองค์ชายที่เมตตา ใต้เท้าเยี่ยนดูแลพวกเราเป็นอย่างดีพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมและคนอื่น ๆ ใช้ชีวิตกันอย่างสงบสุขและการที่กระหม่อมได้รับมอบหมายจากพระองค์ให้มาสร้างเรือลำนี้ก็นับว่าเป็นบุญของกระหม่อมแล้วพ่ะย่ะค่ะ…”

เขากลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ จากนั้นก็เอ่ยต่อว่า “อีกอย่างหนึ่ง เรือลำนี้พระองค์ทรงออกแบบเอง หลังจากที่พวกกระหม่อมได้ดูกระดาษแผ่นนั้นแล้วล้วนตกตะลึงงันกันทั้งสิ้น…ความสามารถของพระองค์นั้น พวกกระหม่อมนับถือและยอมแพ้จากใจจริง เรือสามเสากระโดงเช่นนี้มิเคยมีมาก่อน มันย่อมนำมาซึ่งการพัฒนาด้านการต่อเรือไปอีกขั้น ดังนั้นการที่สามารถสร้างเรือลำนี้ขึ้นมาได้ ก็นับว่าเป็นเกียรติอย่างหาที่สุดมิได้แล้วพ่ะย่ะค่ะ ! ”

“จากการทำงานในตอนนี้คาดว่าเรือจะได้ลงแม่น้ำเมื่อใด ? ”

“เดือนห้าของปีหน้าพ่ะย่ะค่ะ”

“ดี… ! เช่นนั้นเดือนห้าของปีหน้า ข้าจะรอฟังข่าวดีจากพวกเจ้า ! ”

“กระหม่อมจะส่งข่าวดีไปให้องค์ชายอย่างแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ ! ”

จากนั้นทั้งสองคนถึงได้เริ่มสนทนาเรื่องของเรือ ถานเหล่าเกินนำกระดาษแปลนเรือออกมาและชี้แจงให้ฟู่เสี่ยวกวนฟังอย่างละเอียด โดยหลักแล้วจะเอ่ยถึงด้านที่ควรปรับปรุงตามประสบการณ์ของตนเสียมากกว่า ฟู่เสี่ยวกวนฟังอย่างตั้งใจและพยักหน้าเพื่อแสดงความเห็นชอบออกมา

เรื่องของการสร้างเรือ เยี่ยงไรเสียฟู่เสี่ยวกวนก็มิใช่ผู้เชี่ยวชาญ ดังนั้นจึงมิกล้าไปชี้แนะอันใดเขามากมายนัก เพียงแค่เสนอความต้องการออกมาสองประการ ซึ่งนั่นก็คือ