นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 75

ตอนที่ 75 ผู้ประสบภัย

ช่วงฤดูใบไม้ร่วง ใบไม้สีทองจำนวนมากต่างทยอยสลัดใบลงสู่พื้นดิน ฤดูกาลของการเก็บเกี่ยวก็ย่อมมาถึง

สำหรับเกษตรกรที่เลี้ยงชีพอยู่ในทุ่งนา นี่คือช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดของปี

แต่สำหรับเหล่าผู้ประสบภัยที่อยู่ด้านนอกอำเภอเหยา พวกเขามิมีแม้แต่เศษเสี้ยวของความสุข บนใบหน้าของพวกเขามีเพียงความโศกเศร้า ว่างเปล่า ดูเหมือนว่าชีวิตไร้ความหมายและสิ้นหวัง

ประตูเมืองถูกปิดแล้ว พวกเขาพักอยู่ในเพิงเก็บของเน่า ๆ ด้านนอกเมือง สิ่งที่อธิษฐานอยู่ทุกวันก็คือโจ๊กบรรเทาทุกข์จากราชสำนักสักสองครา แม้แต่โจ๊กก็ใสจนเห็นก้นถ้วย มีเพียงเมล็ดข้าวและข้าวฟ่างไม่กี่เม็ดเท่านั้น แต่ในสายตาของพวกเขามันคืออาหารประทังชีวิตที่อร่อยที่สุด

ฟู่เสี่ยวกวนได้เดินทางมาถึงอำเภอเหยาแล้ว พวกเขาขึ้นไปยังบนกำแพงเมืองก่อน สิ่งที่ได้เห็นนั้นคือสถานการณ์ในตอนนี้

หยูเวิ่นหวินและต่งชูหลานตกใจอย่างยิ่ง เกือบทุกปีของราชวงศ์หยูมักจะเกิดภาวะขาดแคลน ทุกปี ราชสำนักก็จะมาบรรเทาทุกข์ พวกนางคิดมาเสมอว่าสถานที่ที่เหล่าผู้ประสบภัยพำนักอาจไม่ได้ยิ่งใหญ่อะไร แต่อย่างน้อยก็ได้รับประกันด้านอาหารการกิน

พวกนางมิเคยคิดเลยว่าชีวิตของผู้ประสบภัยนั้นจะเป็นเยี่ยงนี้ กระท่อมที่โคลงเคลง เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง ทั้งยังซุปใสที่ทานหมดภายในคำเดียว

มีเด็กคนหนึ่งร้องลั่นด้วยความหิว หลังจากที่ร้องจนเหนื่อยก็หลับไป มิสามารถกล่าวได้เลยว่าหลับไปครานี้แล้วจะยังตื่นขึ้นมาอีกหรือไม่

ชายชราผู้หนึ่งนำโจ๊กที่หาได้ยากของตนมอบให้กับลูก ๆ ของเขา หวังว่าบุตรชายและบุตรีของตนเองจะมีชีวิตอยู่ต่อไป

มีบางคนกำลังดื่มน้ำอยู่ในแม่น้ำ ความหิวนั้นทรมานอย่างแท้จริง ทำได้เพียงกลืนกินรากหญ้าเปลือกไม้และดื่มน้ำตามลงไป

หยูเวิ่นหวินขบกรามแน่นจนเกือบจะแตกหัก “เจ้าสุนัขหลวง ! ข้าจะจัดการพวกเขา ! ”

ฟู่เสี่ยวกวนคว้านางเอาไว้ ส่ายหน้า และกล่าวว่า “อย่าได้ผลีผลาม พวกเรายังมิเข้าใจสถานการณ์ของที่นี่ บางเรื่อง… อาจจะยุ่งยากเสียยิ่งกว่าที่เจ้าจินตนาการเอาไว้”

“แต่ทุกปีราชสำนักจะจัดเสบียงสำหรับบรรเทาทุกข์เป็นจำนวนมาก มิเชื่อเจ้าถามชูหลาน ชูหลานเองก็ทราบ”

ต่งชูหลานพยักหน้า วัตถุดิบสำหรับบรรเทาทุกข์นั้นจะต้องผ่านการจัดสรรจากทางกรมคลัง บิดามักจะจัดการเรื่องนี้อยู่บ่อยครั้ง นางเลยรับรู้มาเล็กน้อย

ตามข้อบังคับการบรรเทาทุกข์ของกรมคลัง ทุกวันผู้ประสบภัยจะต้องได้รับธัญพืช 4 เหลียง และข้าวสาร 1 เหลียง ไม่ว่าจะเยี่ยงไร เรื่องปากท้องก็มิควรจะเหมือนกับในตอนนี้ ในวัตถุดิบของโจ๊กนั้นเกรงว่าจะมีราคาไม่ถึง 5 อีแปะด้วยซ้ำ เยี่ยงนั้นเสบียงเล่า？

“เรื่องนี้พวกเรากลับไปยังซีซานแล้วค่อยคุยกัน ในตอนนี้พวกเราต้องไปหาหยู๋เซี่ยนหลิง สำหรับปัญหาที่เกิดนั้น มันมิเหมาะสมที่จะให้พวกเจ้าเข้าร่วมด้วย ให้จวนโจวส่งมาคนมาตรวจสอบ”

ฟู่เสี่ยวกวนมิได้กล่าวว่าแม้จะถูกตรวจสอบแล้ว แต่ท้ายที่สุดก็มิมีอันใดเกิดขึ้น

หยูเวิ่นหวินสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ใบหน้านั้นยังคงปกคลุมไปด้วยน้ำแข็ง นางรับฟังความคิดเห็นของฟู่เสี่ยวกวน เพราะต้องการตรวจสอบเรื่องนี้ โดยมิใช้ฐานะขององค์หญิงของนาง

ทั้งกลุ่มเดินลงจากบนกำแพง ขึ้นรถม้า และตรงไปยังที่ทำการอำเภอ

ฟู่เสี่ยวกวนส่งป้ายชื่อของตนเองไป ผู้เฝ้าประตูก็พาพวกเขาไปยังข้างหลังเรือน

หยู๋เหลียนคาดมิถึงว่าฟู่เสี่ยวกวนจะมาเยี่ยมเยียน ตระกูลฟู่นั้นมีที่ดินใหญ่ที่สุดของหลินเจียง ส่วนของทุ่งนาเกินครึ่งของอำเภอเหยาก็เป็นของตระกูลฟู่ ดูแล้วเหมือนจะมาเรียกเก็บภาษี ฟู่ต้ากวนไม่มาแต่ให้บุตรชายมาจะหมายความเยี่ยงไร ?