นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 77

ตอนที่ 77 ยามอาทิตย์อัสดง

หยูเวิ่นหวินและต่งชูหลานต่างก็เขียนจดหมายคนละ 1 ฉบับที่เรือนซีซาน

หยูเวิ่นหวินเขียนจดหมายถึงพระสนมเอกซั่งกุ้ยเฟยเสด็จแม่ของนาง กล่าวถึงเรื่องของผู้ประสบภัยที่ได้พบเจอ ความเสียใจและความโกรธที่ได้พบเห็น น้ำตาไหลรินยามที่นึกถึง เป็นเรื่องเหลือเชื่อที่ย่อมมิมีใครนึกคาด และยังกล่าวถึงการกระทำทั้งหมดของฟู่เสี่ยวกวนที่ทำเพื่อช่วยเหลือผู้ประสบภัย หลังจากนั้นก็ขอร้องให้เสด็จแม่ทูลเสด็จพ่อว่า แค่อำเภอเหยาก็ถูกฉ้อโกงในส่วนของเสบียงบรรเทาทุกข์อย่างร้ายแรง แล้วพื้นที่ประสบภัยพิบัติทั่วทุกพื้นที่จะเหลือทนถึงเพียงใด

ต่งชูหลานเขียนจดหมายถึงเสนาบดีต่งบิดาของนาง และได้กล่าวถึงเรื่องผู้ประสบภัยของอำเภอเหยาเช่นกัน เพียงแค่มิได้กล่าวถึงเรื่องของฟู่เสี่ยวกวน โดยหวังว่าบิดาจะสามารถให้ขุนนางกรมคลังสอบสวนความเป็นไปของเสบียงบรรเทาทุกข์ ความโลภของพื้นที่แห่งนี้ร้ายแรงจนคุกคามชีวิตของผู้คน ทุกอย่างที่ราชสำนักทำเพื่อผู้ประสบภัยกลับเข้ากระเป๋าพวกมอดเหล่านั้น ที่แห่งนี้มีผู้ประสบภัยถึง 30,000 คน แต่จำนวนผู้ประสบภัยสองฝั่งแม่น้ำหวงเหอนั้นมีหลายแสนคน หากพวกเขาหิวโหย จะต้องเกิดเรื่องใหญ่เป็นแน่ ！

ฟู่เสี่ยวกวนมิได้ยุ่งเกี่ยวอันใด เมื่อเรื่องนี้ถูกส่งขึ้นไปยังชั้นฟ้า ราชสำนักย่อมทำการสอบสวน ถึงแม้เขาจะทราบว่าเยี่ยงไรแล้วเรื่องนี้ก็จะไร้ผลลัพธ์ แต่อาจพบผู้ทุจริตและล่วงละเมิดกฎหมาย และสามารถเขย่าขวัญพวกคดโกงได้ ก็เป็นบุญกุศลล้นพ้นแล้ว

ยามเย็นของวันที่สอง ฟู่ต้ากวนได้จ้างหมอกว่าร้อยคนและยาสมุนไพรกว่าสิบคันรถมายังเรือนซีซาน ฟู่เสี่ยวกวนมิได้ให้เวลาพวกเขาพักผ่อน ส่งทหารยามของเรือนซีซานออกไป 300 นาย ออกไปพร้อมกับหมอและยาสมุนไพร เพื่อออกเดินทางไปยังอำเภอเหยาในยามค่ำคืนอย่างเร่งรีบ

หน้าที่หลักของทหารยาม 300 นายก็เพื่อรักษาความเรียบร้อยในหมู่ผู้ประสบภัย ไม่ว่าจะเป็นช่วงที่รักษาในอำเภอเหยาหรือระหว่างเดินทางกลับหมู่บ้านเซี่ยชุน ฟู่เสี่ยวกวนจะมิยอมให้เกิดความโกลาหลขึ้นมาอย่างเด็ดขาด

และหมอเหล่านี้ได้ตรงไปยังอำเภอเหยา ประการแรกเพื่อรักษาโรคให้แก่เหล่าผู้ประสบภัย ประการที่สองเพื่อป้องกันเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดในยามกลับมา

ชีวิตที่ยากลำบากเยี่ยงนี้ โดยเฉพาะสตรี เด็กเล็ก และคนชราที่อ่อนแอ ฟู่เสี่ยวกวนกังวลอย่างยิ่งว่าพวกเขาจะอยู่รอดได้หรือไม่

ผู้เสียชีวิตคือสิ่งที่หลีกเลี่ยงมิได้ แต่หากลดจำนวนความตายได้ ย่อมดีอย่างยิ่ง

“คุณชายขอรับ เรือนซีซานคือสถานที่ที่สำคัญที่สุดของเมืองนะขอรับ” ใจของอี้หยู่นั้นมีความกังวลอย่างเต็มเปี่ยม ทหารยาม 300 นายถูกส่งออกไป เรือนซีซานก็ว่างเปล่า

“ข้าทราบ หยู๋เหลียนกล่าวแล้วว่าจะส่งทหารไปรักษาความสงบที่นั่น ถึงแม้ว่าเขาจะส่งคนไปแล้วจริง ๆ แต่อำเภอเล็ก ๆ แห่งหนึ่งจะมีทหารยามสักเท่าใดกัน เหล่าผู้ประสบภัยต้องหิวโหยจนร้อนรน คนที่หิวโหยจนร้อนรนจะเสียสติสัมปชัญญะ ท้ายที่สุดการมีชีวิตอยู่ก็เป็นเจตจำนงสูงสุดของมนุษย์ จางเช่อช่วยบรรเทาภัยพิบัติ ข้ามีข้อเรียกร้องสำหรับเสบียง ถึงแม้ข้าจะบอกกับจางเช่อให้จัดจุดบรรเทาทุกข์ไว้อย่างน้อย 50 แห่ง แต่ข้ายังคงคาดการณ์ไว้ว่าจะเกิดอุบัติเหตุที่น่าแตกตื่นขึ้น ไม่ว่าใครก็อยากทานอาหารให้เต็มอิ่มทั้งนั้น เพราะเกรงว่ายิ่งยามค่ำนั้นจะมิมีอันใดให้ทาน เหล่าผู้เยาว์ที่ยังมีแรงเหล่านั้นจะดาหน้าเข้าไปยังเบื้องหน้า แต่เหล่าผู้อ่อนแอนั้น หากพวกเขามิสามารถแย่งได้ก็มิมีข้าวทาน และจะถูกเหยียบย่ำจนตาย”

ใบหน้าที่อ่อนเยาว์ของฟู่เสี่ยวกวนแปรเปลี่ยนเป็นเติบโตอย่างยิ่ง สายตาของเขาเคร่งขรึม น้ำเสียงของเขาก็หนักแน่นยิ่งนัก ระหว่างหัวคิ้วขมวดเข้าหากันแน่นมิเปลี่ยนแปลงราวกับมีภูเขาที่หนักอึ้ง ไม่มีท่าทางเหมือนชายหนุ่มวัยสิบหกปีเลยแม้แต่น้อย

หยูเวิ่นหวินจ้องมองใบหน้าที่ราวกับผ่านช่วงเวลาที่ยากลำบากมาอย่างยิ่งของฟู่เสี่ยวกวนด้วยอาการเหม่อลอย ในใจครุ่นคิดว่านี่คือความเมตตาต่อใต้หล้าหรือ

ต่งชูหลานเคยเห็นท่าทางเยี่ยงนี้ของฟู่เสี่ยวกวนมาแล้ว เพียงแค่เมื่อได้มาเห็นอีกคราในวันนี้ ก็ยิ่งคิดว่าเขานั้นเป็นคนหนุ่มที่ได้เติบใหญ่แล้ว

ฟู่เสี่ยวกวนมิได้สนใจท่าทางของตนเองในยามนี้ ความรู้สึกของเขานั้นหนักอึ้งยิ่ง

“ในวันนี้ที่ใต้หล้ายังมีความสันติสุข ทั้งยังมิได้ยินเรื่องผู้ร้ายอันใด ดังนั้นข้าจึงใช้ความคิดอยู่เนิ่นนาน ถึงได้ตัดสินใจส่งทหารยาม 300 นายนั้นออกไป จำนวนผู้ตายลดลงได้ก็เป็นเรื่องดียิ่งแล้ว”

ที่นี่มีซูม่อและยอดฝีมือสาวผู้นั้นที่หยูเวิ่นหวินพามา ทั้งยังมีชาวบ้านหมู่บ้านหวังเจียชุนอีกนับร้อย ฟู่เสี่ยวกวนมิคิดว่าจะมีผู้ร้ายที่ใดจะกล้าเข้ามาในเรือนซีซาน

อี้หยู่มิทราบว่าที่แห่งนี้มียอดฝีมือระดับสูง 2 คน เขาจึงยังกังวลอยู่มิหาย แต่เมื่อคุณชายวางแผนไว้เยี่ยงนี้แล้ว และทหารยาม 300 นายก็ได้ออกไปแล้ว เยี่ยงนั้นคงได้แต่ภาวนามิให้เกิดความวุ่นวายอันใดก็เพียงพอแล้ว

อี้หยู่จากไป ฟู่เสี่ยวกวนและทั้งสามคนได้นั่งลงที่ลาน

แสงอาทิตย์ยามอัสดง สาดหมึกทาบแสงสีแดง

ทั้งสามคนยังคงพูดคุยถึงเรื่องผู้ประสบภัย ฟู่เสี่ยวกวนกล่าวถึงแผนการที่เตรียมการต่อไปให้พวกนางฟัง

ในเวลานี้ฟู่เสี่ยวกวนกล่าวด้วยท่าทีผ่อนคลาย ดังนั้นบรรยากาศในยามนี้จึงผ่อนคลายขึ้นมาเช่นกัน

“ผู้คนเหล่านี้จะมีงานทำ ข้าจะจ่ายเงินค่าจ้างพวกเขา รวมถึงค่ากินค่าอยู่ รอจนฤดูใบไม้ผลิ เมื่อฤดูใบไม้ผลิปีหน้ามาเยือน หากพวกเขาอยากจะกลับไปก็กลับไป หากไม่อยากกลับก็จะประหยัดเงินได้มากโข หากพวกเขายินยอมที่จะปักหลักอยู่ที่นี่ และสร้างบ้านของตนเอง ก็สามารถรื้อพื้นที่รกร้างได้ ผู้มีแรงเหลือเฟือก็สามารถทำงานในโรงงานต่าง ๆ ของข้าได้ การเลี้ยงดูครอบครัวย่อมมิมีปัญหา จนถึงขั้นจะมีชีวิตที่ดียิ่งขึ้น แน่นอนว่าต้องเป็นทางเลือกที่พวกเขาเลือกด้วยตนเอง”