นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 779

ตอนที่ 779 คนตัดหญ้า

เฉินเฉียนมองศพของฮั่วจิงที่อยู่บนพื้นด้วยอารามตกตะลึงงัน

เขาเงยหน้าขึ้นมาช้า ๆ ดวงตาเย็นเยือกราวกับตาของเพชรฆาต พลางจดจ้องไปยังเจิ้งเถี่ยโถวและอู๋ฉาง

หลังจากนั้นเขาก็ชี้ไปยังด้านล่าง “นี่คือทหารดาบเทวะ ข้าจำได้ว่าพวกเขาทำเพื่อช่วยเหลือชาวบ้านเมืองซินโจว แต่พวกเจ้า… พวกเจ้ามิได้บอกว่าต้องอยู่ที่นี่เพื่อขัดขวางชาวฮวงหรอกหรือ ? ”

“คาดมิถึงว่าพวกเจ้าจะสั่งให้ทำลายเหล่าทหารดาบเทวะ ! ”

เฉินเฉียนตะโกนเสียงดัง ดวงตาของเขาแดงก่ำ จากนั้นก็จดจ้องไปยังทหารทั้งสองนาย พลางเอ่ยอย่างดุดัน “ด้านล่างคือชาวฮวง พวกเจ้ารีบออกคำสั่งให้สังหารพวกมันเสีย ! ”

“นี่คือปืนที่ติ้งอันป๋อสร้างขึ้นแล้วมอบให้แก่พวกเรา ทว่าพวกเจ้ากลับใช้ปืนนี้ไปสังหารทหารดาบเทวะของติ้งอันป๋อ ! ”

“พวกเขาคือกองทัพของราชวงศ์หยู ทหารดาบเทวะคือผู้พิทักษ์บ้านเมืองที่ฟ้าประทานให้แก่ฝ่าบาท หรือพวกเจ้าจะกบฏเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

บนซงกั่งแห่งนี้บังเกิดความเงียบ ไร้ซึ่งสุ้มเสียงใด

โดยมีเพียงเสียงตวาดของเฉินเฉียนเท่านั้นที่ดังขึ้นมา

“เฉินเฉียนหุบปาก ! นี่คือคำสั่ง ! คำสั่งที่ท่านแม่ทัพใหญ่บัญชาให้แก่พวกข้า ! ”

“คำสั่งกับผีน่ะสิ ตอนนี้ข้าเข้าใจแล้วที่พวกเจ้าบอกว่ากองทัพของแม่ทัพหานก่อกบฏ แท้จริงเป็นพวกเจ้าต่างหากที่ก่อกบฏ ! เจ้านำคำสั่งของท่านแม่ทัพใหญ่ออกมาให้เหล่าสหายได้อ่านสิ ! ”

อู๋ฉางและเจิ้งเถี่ยโถวสบตากัน จากนั้นก็หยิบคำสั่งของท่านแม่ทัพใหญ่เผิงออกมาจากอกเสื้อ จากนั้นก็ส่งให้กับเฉินเฉียน

เฉินเฉียนอ่านพร้อมกับคิ้วที่เลิกขึ้น ทันใดนั้นก็ขบกรามแน่นแล้วฉีกคำสั่งเป็นชิ้น ๆ เขามิได้ตวาดออกไปอีกครา น้ำเสียงแปรเปลี่ยนเป็นทุ้มลึก “คำสั่งเยี่ยงนี้… ข้ามิขอปฏิบัติตาม ! ”

“หากพวกเจ้าอยากจะปะทะกับทหารดาบเทวะก็เชิญ แต่ข้ามิไป ! ถ้าการเป็นทหารที่ยอดเยี่ยมมันไร้ค่า ข้าขอลาออก ! ”

เขาแบกศพของฮั่วจิงขึ้นมา จากนั้นก็เดินลงเขาไปทีละก้าว อีกทั้งยังทิ้งท้ายไว้หนึ่งประโยคว่า “ข้าขอยกให้กองทัพทหารชายแดนเหนือเป็นความอัปยศใหญ่หลวงที่สุดในชั่วชีวิตนี้ ! ”

เจิ้งเถี่ยโถวยกปืนในมือขึ้นมา จากนั้นก็เล็งไปทางเฉินเฉียน

ทว่าในชั่วพริบตานั้นเอง มีปืนจำนวนมากเล็งมาที่เขาด้วยเช่นกัน

“พวกเจ้า… ก็มิอยากทำตามคำสั่งเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

“คำสั่งเยี่ยงนี้มิสมควรปฏิบัติตาม ! ”

“ดังนั้นพวกเจ้าจะขัดขืนเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

“หากเจ้ากล้าสังหารเขา พวกเราก็กล้าต่อต้าน ! ”

สุดท้าย เจิ้งเถี่ยโถวก็มิได้ลั่นไกปืนในมือออกไป ขบวนทัพ 60,000 นายจึงแตกออกเป็นสองฝั่ง ฝั่งหนึ่งนำอาวุธติดตามไปกับเฉินเฉียนราว 40,000 นาย

เหลือเพียง 20,000 นายเท่านั้นที่ยังอยู่บนซงกั่ง ทว่ามิมีผู้ใดเอ่ยถึงการไล่ตามทหารดาบเทวะอีกต่อไป แม้แต่เจิ้งเถี่ยโถวและอู๋ฉางก็มิเอ่ยถึง

“หานเฟิ่งตายอย่างไร้ความเป็นธรรมอย่างแท้จริง ! ” อู๋ฉางทรุดกายลงนั่งกับพื้นหิมะ

“ศึกในครานี้ช่างน่าละอายยิ่งนัก ! ” เจิ้งเถี่ยโถวเองก็ทรุดลงนั่งบนพื้นหิมะด้วยเช่นกัน

“ดังนั้น…งานนี้จึงมิประสบความสำเร็จแล้ว จะทำเยี่ยงไรต่อไปดี ? ”

“…ข้ารู้สึกว่าเฉินเฉียนเอ่ยถูก ข้าเป็นทหารกองทัพชายแดนเหนือมายี่สิบกว่าปี นี่เป็นคราแรกที่เล็งปลายกระบอกปืนไปทางคนของตน เป็นคราแรกที่สังหารสหายร่วมรบของตน เป็นคราแรกที่เปิดประตูด่านให้สุนัขชาวฮวงด้วยตนเอง ชาวเมืองซินโจวตกตายไปกว่าครึ่ง พวกเขาต้องตายเพื่อปกป้องบ้านเกิดเมืองนอนของตน…”

เจิ้งเถี่ยโถวทิ้งปืนในมือ จากนั้นก็มองไปทางอู๋ฉางพร้อมเอ่ยถามว่า “ยังจำประโยคที่อยู่บนป้ายหลุมศพหน้าจวนอันกั๋วกงได้หรือไม่ ? ”

อู๋ฉางหัวเราะอย่างขมขื่น “อย่าทรยศต่อบ้านเมือง อย่าทรยศต่อกองทัพ อย่าหันดาบในมือของตนไปทางคนในแคว้น อย่าให้ศัตรูก้าวเข้ามาในแคว้นได้แม้เพียงก้าวเดียว… ! ”

“พวกเรา…จะชดใช้ความผิดนี้เยี่ยงไรดี ? ”

“ก็ต้องสังหารชาวฮวงเพื่อชดใช้ความผิด ! ”

“เยี่ยงนั้นก็ไปสังหารเถิด ตายไปเสียยังดีกว่ามีชีวิตอยู่ ! ”

กองทัพ 20,000 นายถือปืนขึ้นมาอีกครา พวกเขาโผทะยานลงไปด้านล่าง ส่งผลให้กองทัพดาบสวรรค์ที่สองที่อยู่ในลำธารป่าสนซึ่งกำลังไล่โจมตีทัพของฟู่เสี่ยวกวนโดนกัดหาง

เสียงปืนทำลายความเงียบของราตรีกาลจนสิ้น โลหิตสีสดเจิ่งนองอยู่บนพื้น

เฉินเฉียนหยุดลงแล้วหันกลับไปมอง นิ่งเงียบไปสิบอึดใจจากนั้นก็วางศพของฮั่วจิงลงแล้วเอ่ยเสียงแผ่วว่า “ถือว่าพวกเขายังมีจิตใจที่เข้มแข็งอยู่ สหายฮั่ว บัดนี้คงต้องวางเจ้าเอาไว้ที่นี่ชั่วคราว ข้าต้องไปสังหารชาวฮวงก่อน พอเสร็จสิ้นแล้ว ข้าจะนำเจ้าไปฝังที่ด่านภูเขาเยี่ยน ! ”

……