นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 800

ตอนที่ 800 เหล่าขุนนางตื่นตกใจ ( จบ )

ฮ่องเต้ยืดพระวรกายขึ้นจากบัลลังก์มังกร จากนั้นก็แผดสุรเสียงออกไปว่า “เจ้าเอ่ยว่าเยี่ยงไรนะ ? ”

“ทูลฝ่าบาท ท่านอัครมหาเสนาบดีฉินผูกคอตายในห้องอักษรของจวนฉิน กระหม่อมพบจดหมายที่เขาเขียนเอาไว้ด้วย ทูลเชิญฝ่าบาททอดพระเนตรเถิดพ่ะย่ะค่ะ”

ขันทีเหนียนรีบเดินไปรับจดหมายฉบับนั้นแล้วรีบนำไปถวายให้แก่ฝ่าบาท ฮ่องเต้เปิดทอดพระเนตรทันทีโดยมิรีรอ…

‘ทูลฝ่าบาท กระหม่อมฉินฮุ่ยจือมีความผิด

กระหม่อมริษยาในความสามารถของฟู่เสี่ยวกวน โดยคิดว่านโยบายส่งเสริมการค้าและการเกษตรในราชวงศ์หยูจะส่งผลให้มีแต่ผู้ค้าขายเฝ้าแสวงหาผลกำไรแล้วจะมิมีผู้ใดอยากทำการเกษตรอีก

กระหม่อมคิดว่าเดิมทีฟู่เสี่ยวกวนเป็นองค์ชายแห่งราชวงศ์อู๋ เขาควรกลับไปที่ราชวงศ์อู๋เพื่อสืบทอดราชบัลลังก์ หากนโยบายระดับชาตินี้ดีจริง เหตุใดเขาถึงมินำไปใช้ในราชวงศ์อู๋ ?

กระหม่อมจึงคิดว่าฟู่เสี่ยวกวนมีนิสัยโฉดชั่วเสมือนหมาป่าที่ลอบวางแผนชั่วช้าและตั้งใจจะโค่นล้มราชวงศ์หยู

ดังนั้น กระหม่อมจึงออกคำสั่งลับเพื่อรักษาผลประโยชน์ของราชวงศ์หยูเอาไว้

กระหม่อมใช้ตำแหน่งอัครมหาเสนาบดีในการสั่งให้แม่ทัพใหญ่เผิงเฉิงอู่แห่งกองทัพชายแดนเหนือกระทำการหลอกล่อให้ฟู่เสี่ยวกวนหลงกล แล้วลงมือสังหารเขาเสีย ทว่าอีกฝ่ายกลับมิหลงกลทั้งยังสามารถรอดชีวิตไปได้

อีกทั้งกระหม่อมยังสั่งให้เผิงเฉิงอู่ละทิ้งด่านภูเขาเยี่ยนและเมืองซินโจว เพราะกระหม่อมคิดว่าหากฟู่เสี่ยวกวนภักดีต่อผืนปฐพีหยูแห่งนี้จริง เขาย่อมนำทหารดาบเทวะเข้ามาช่วยเหลือเมืองซินโจว แต่ฟู่เสี่ยวกวนกลับมิให้ความช่วยเหลือทั้งยังนำทหารดาบเทวะจากไปอีก

เมื่อกระหม่อมได้รับรายงานว่าฟู่เสี่ยวกวนปรากฏตัวที่แคว้นฮวงจึงออกคำสั่งให้เผิงเฉิงอู่นำกองทัพ 250,000 นายมุ่งหน้าไปยังแคว้นฮวงเพื่อสังหารฟู่เสี่ยวกวนเสีย

ทว่าก็ยังล้มเหลวจนทำให้กองทัพของแม่ทัพใหญ่เผิงต้องเผชิญหน้ากับกองทัพดาบสวรรค์ของแคว้นฮวงและเข้าสู้รบกันจนชีวาวายทั้งสองกองทัพ

ในเมื่อฟู่เสี่ยวกวนมิตาย กระหม่อมจึงขอสละชีพเพื่อแสดงความรับผิดชอบต่อใต้หล้านี้

กระหม่อมมีความผิดฐานปิดบังฝ่าบาทและหลอกลวงราษฎร กระหม่อมจึงมิมีหน้าไปพบผู้ใดในผืนปฐพีนี้ได้อีก กระหม่อมขอไถ่โทษโดยการผูกคอด้วยผ้าไหมสีขาวผืนนี้

กระหม่อม…รู้ว่าจะโดนผู้คนมากมายรุมประณาม ทว่ากระหม่อม…ก็มิเสียใจที่ได้กระทำเช่นนี้ ! ’

เมื่อฮ่องเต้ทอดพระเนตรจดหมายฉบับนี้จบ ก็พลันบันดาลโทสะขึ้นมาทันใด

“เสียแรงที่ข้าไว้วางใจ มันกระทำสิ่งที่มิต่างจากกบฏเลยสักนิด… ทหารจงนำร่างของฉินฮุ่ยจือไปประจานเป็นเวลา 3 วันเพื่อให้ใต้หล้าได้รับรู้ความผิดของมัน จากนั้นก็นำศพของมันไปคุกเข่าที่สุสานฮ่องเต้พระองค์ก่อน ข้าจะทำให้มันสำนึกผิดต่อหน้าบรรพชนทั้งสิบรัชสมัยของข้า ! ”

นี่มันเกิดอันใดขึ้นเยี่ยงนั้นหรือ ?

เหล่าขุนนางล้วนมิรู้ว่าเกิดอันใดขึ้นกันแน่ ท่านอัครมหาเสนาบดีฉินเพิ่งได้รับตำแหน่งมิใช่หรือ ? เขากระทำความผิดใหญ่หลวงใดกัน ฝ่าบาทถึงได้ลงโทษเขาเด็ดขาดเยี่ยงนี้ ?

ฮ่องเต้โยนจดหมายลาตายให้ขันทีเหนียน พลางตรัสว่า “อ่านให้พวกเขาฟัง”

“กระหม่อมน้อมรับพระบัญชาพ่ะย่ะค่ะ ! ”

ขันทีเหนียนกระแอมไอออกมา จากนั้นก็เริ่มอ่านจดหมายของฉินฮุ่ยจือ เมื่อบรรดาขุนนางได้ยินก็ตื่นตกใจขึ้นมาทันพลัน

นี่… ฉินฮุ่ยจือไปกินหัวใจเสือมาหรือเยี่ยงไร ช่างใจกล้าบ้าบิ่นยิ่งนัก !

เขากล้าเคลื่อนย้ายกองทัพชายแดนเหนือโดยพลการ เขายอมจ่ายค่าตอบแทนมหาศาลเพื่อสังหารฟู่เสี่ยวกวน !

เขามิรู้หรือว่าฟู่เสี่ยวกวนคือผู้ใด ?

เขาเป็นราชบุตรเขยของฝ่าบาทเยี่ยงไรเล่า !

เขาคือติ้งอันป๋อ !

ฉินฮุ่ยจือไปกินอันใดผิดสำแดงมา ถึงได้ตาบอดเยี่ยงนี้ เฮ้อ…สมควรตายแล้วจริง ๆ

มิแปลกใจเลยที่เขาจะยอมสละชีพตนเอง เพราะถ้าเรื่องในวันนี้ถูกเปิดเผยไปทั่วหล้า หากเขาโดนฝ่าบาทจับได้ตอนยังมีชีวิตอยู่ก็เกรงว่าจะโดนโทษหนักกว่านี้ !

มีข้าราชการ ทหาร และพลเรือนเพียงมิกี่คนในราชวงศ์หยูที่รู้เรื่องนี้มาก่อนแล้ว เช่น ต่งคังผิง สามพ่อลูกตระกูลเยี่ยน และ…ชื่อหลางที่ถูกย้ายมาจากกองทัพชายแดนเหนือนามเหนียนอ้ายหยาง

ในฐานะที่ตนเคยอยู่ภายใต้บังคับบัญชาของเผิงเฉิงอู่มาก่อน เขาจึงร้องไห้ออกมาทันทีที่ได้ยินว่าเผิงเฉิงอู่เสียชีวิตในสนามรบ

ท่านแม่ทัพใหญ่ยังมิสมควรตาย

สหายร่วมรบทั้งสี่แสนนายก็มิสมควรตาย

นอกจากนี้ยังมีชาวเมืองซินโจวอีกกว่าครึ่งล้านที่ยิ่งมิสมควรตาย

แต่บัดนี้มีผู้เสียชีวิตมากกว่าหนึ่งล้านคนแล้ว !

เพียงเพราะคำสั่งที่แสนจะไร้สาระนั่น !

แม้ว่าติ้งอันป๋อจะกลับไปยังราชวงศ์อู๋ แล้วเขาจะนำภัยมาสู่ราชวงศ์หยูได้เยี่ยงไร ?