นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 891

ตอนที่ 891 โอกาสทางธุรกิจ

ณ หอซื่อฟางสาขาเมืองกวนหยุน

ซือหม่าเทา หวางซุนอู๋หยา และคนอื่น ๆ ได้มารวมตัวกันที่นี่

“พวกเจ้าได้ยินหรือไม่ ? ท่านราชเลขาจัวและท่านที่ปรึกษาหนานกงเดินทางไปยังหกรัฐแห่งเป่ยเซียวแล้ว ! ”

หยูซิ๋งเจี่ยนใช้นิ้วเคาะโต๊ะพลางเอ่ยออกมาว่า “ข้ายังได้ยินมาอีกว่า คนจากสำนักวิทยาศาสตร์หลายพันคนกำลังเดินทางไปยังหกรัฐแห่งเป่ยเซียวด้วยเช่นกัน”

“ทหารดาบเทวะกองทัพที่สามจำนวน 100,000 นายก็ได้เดินทัพไปยังหกรัฐแห่งเป่ยเซียวแล้ว ! ”

“ได้ยินมาว่าฝ่าบาทเสด็จประพาสไปถึงเขตซื่อหยางแห่งหยู่โจวแล้ว หรือจะเกิดเรื่องใหญ่อันใดขึ้นกัน ? ”

“เหลวไหล ! ประเดี๋ยวหยุนซีเหยียนและจงสือจี้มาค่อยเอ่ยถามพวกเขาเถิด”

ชายหนุ่มทั้งห้าต่างเฝ้ารออยู่อย่างเงียบ ๆ เพียงมินานหยุนซีเหยียนและจงสือจี้ก็ได้มาถึงชั้นสองของหอซื่อฟาง

ในจังหวะที่ทั้งสองเพิ่งทรุดกายลงนั่ง ซือหม่าเทาก็ได้เอ่ยถามเรื่องที่สงสัยทันทีว่า “พี่หยุน พี่จง ฝ่าบาท…ทรงเกิดเรื่องใหญ่อันใดขึ้นหรือไม่ ? ”

“เรื่องใหญ่กับผีสิ ! อืม…จะเอ่ยว่ามิใช่เรื่องใหญ่ก็มิถูกต้องนัก เพราะก็เหมือนจะเป็นเรื่องใหญ่จริง ๆ ” หยุนซีเหยียนครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ “เรื่องนี้ค่อนข้างแปลก เดิมทีฝ่าบาททรงปลดพวกขุนนางทั้งหมดที่อยู่ในเขตซื่อหยาง หลังจากนั้นฝ่าบาทก็ทรงออกราชโองการสองฉบับกลับมาที่ราชสำนัก โดยกล่าวว่าพระองค์จะทรงดำรงตำแหน่งเป็นนายอำเภอของเขตซื่อหยาง ! ”

หยุนซีเหยียนยกยิ้ม “ฝ่าบาทของพวกเราเป็นเช่นไรพวกเจ้าก็ใช่ว่าจะมิทราบ ทันทีที่ราชโองการมาถึงเมืองหลวง ขุนนางอาวุโสทั้งหลายต่างก็เต้นเร่า จากนั้นก็เรียกรวมขุนนางนับร้อยมาประชุม ทั้งยังจัดการสยบต้วนชูเหวินชื่อหลางกรมขุนนางลงที่ท้องพระโรงซวนเต๋อ”

“พวกเจ้าก็ทราบว่าฝ่าบาททรงเข้มงวดในเรื่องการปกครองท้องถิ่นมากเพียงใด มิเช่นนั้นจะมีสภาพแวดล้อมที่เอื้ออำนวยต่อการค้าให้พวกเจ้าเยี่ยงนี้หรือ ? เกิดเรื่องใหญ่ขึ้นที่เขตซื่อหยาง ท่านราชเลขาจัวและท่านที่ปรึกษาหนานกงย่อมนั่งมิติดไปโดยปริยาย พวกเขาจึงพาขุนนางสองสามคนออกเดินทางไปยังเขตซื่อหยาง บัดนี้จึงเหลือเพียงเสนาบดีฝ่ายบริหารเท่านั้นที่คอยดูแลราชสำนักอยู่”

หยุนซีเหยียนยกถ้วยชาขึ้นดื่ม พลางสบสายตากับทุกคนที่จ้องมองมา จากนั้นก็เอ่ยต่อว่า “นี่มิใช่เรื่องแปลกแต่อย่างใดเพราะที่น่าแปลกใจคือเจ้าหน้าที่จากสำนักวิทยาศาสตร์แห่งชาติและทหารดาบเทวะกองทัพที่สามกำลังเดินทางไปยังเขตซื่อหยางต่างหาก”

เขาชะงักงันไปชั่วครู่ จากนั้นก็วิเคราะห์ขึ้นมาอีกว่า “หากจะเอ่ยว่าเกิดเรื่องกับฝ่าบาท เช่นนั้นก็ให้ทหารดาบเทวะไปก็พอแล้วมิใช่หรือ ? ทว่าฝ่าบาทกลับเรียกหาสำนักวิทยาศาสตร์ ทั้งยังเป็นทุกคนในสำนักวิทยาศาสตร์พร้อมกับอุปกรณ์ครบครัน”

“พวกเจ้าคงมิทราบว่าสำนักวิทยาศาสตร์แห่งชาติมีเจ้าหน้าที่สามพันกว่าคนเท่านั้น ทว่ารถม้าที่ลากอุปกรณ์และเครื่องมือแทบจะเป็นขบวนที่ยาวมากกว่าสิบลี้ ตามความเข้าใจที่ข้ามีต่อฝ่าบาทคือพระองค์ประสงค์จะสร้างฐานอุตสาหกรรมหนักขึ้นที่หกรัฐแห่งเป่ยเซียว พระองค์จึงย้ายที่ตั้งของสำนักวิทยาศาสตร์ไปด้วย เพื่อสร้างงานวิจัยและการพัฒนาที่ดียิ่งขึ้น”

“ทว่าเรื่องนี้กะทันหันจนเกินไป จากที่ข้าตริตรองดูก็มีความเป็นไปได้เพียงหนึ่งเดียวก็คือฝ่าบาทพบเจอสิ่งที่มิธรรมดาที่เขตซื่อหยาง บางที…หกรัฐแห่งเป่ยเซียวอาจจะเต็มไปด้วยโอกาสทางธุรกิจก็เป็นได้”

คำวิเคราะห์ของหยุนซีเหยียนถือว่ามีความแม่นยำเป็นอย่างมาก ซือหม่าเทาและคนอื่น ๆ ครุ่นคิดอยู่เนิ่นนาน จากนั้นก็พยักหน้าเห็นด้วยกันถ้วนทั่ว

“โดยเฉพาะการที่ฝ่าบาทบัญชาโยกย้ายทหารดาบเทวะกองทัพที่สามก็เห็นได้ชัดแล้วว่าสถานที่แห่งนั้นมีของที่ยอดเยี่ยมอยู่อย่างแน่นอน ฝ่าบาทถึงได้ประสงค์ให้ทหารดาบเทวะไปคุ้มกัน ! ”

ด้วยประโยคที่หยุนซีเหยียนเอ่ยเสริมขึ้นมา ทำให้หวางซุนอู๋หยาตื่นตกใจยิ่งกว่าเดิม “หรือจะเป็นเหมืองแร่ทองคำ ? ”

หยุนซีเหยียนส่ายหน้า “ข้ารู้สึกว่ามันล้ำค่าเสียยิ่งกว่าเหมืองแร่ทองคำ ! ”

ล้ำค่ายิ่งกว่าเหมืองแร่ทองคำเยี่ยงนั้นหรือ ?

แล้วมันคือสิ่งใดกันเล่า ?