นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 923

ตอนที่ 923 คำบัญชา

“รสชาติดีมากยิ่งนัก ! โดยเฉพาะอาหารสามอย่างนี้”

ในช่วงของงานเลี้ยง ฟู่เสี่ยวกวนจ้องมองไปที่เฮ้อซานเตา “นี่มิใช่อาหารจากหอซื่อฟาง เพราะข้าคุ้นเคยกับรสชาติที่นั่นเป็นอย่างดี หรืออาหารสามอย่างนี้เพิ่งวางขายเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

เมื่อเฮ้อซานเตาได้ยินดังนั้นก็รู้สึกปลื้มใจมากยิ่งนัก “ทูลฝ่าบาท อาหารนี่ภรรยาของกระหม่อมลงมือปรุงด้วยตนเอง อาหารจานนี้เรียกฟูชีเฟ่ยเพี่ยน1 ส่วนอาหารจานนี้เรียกว่าโบโบจี2 สุดท้ายกระหม่อมขอแนะนำอาหารหลักของโต๊ะนี้พ่ะย่ะค่ะ”

เฮ้อซานเตาชี้ไปยังอาหารที่อยู่ตรงกลาง “อย่าดูถูกว่านี่เป็นเพียงผักกาดขาวทั่วไป อาหารจานนี้ชื่อว่าไคสุ่ยไป๋ไช่3 พวกท่านลองชิมดูสิ รสชาติของมันมิเลวเลยล่ะ ! ”

ฟู่เสี่ยวกวนจำได้ว่านี่เป็นอาหารที่มีชื่อเสียงในบรรดาอาหารเสฉวน ทว่าวิธีการปรุงจะแตกต่างไปบ้างเพราะขาดเครื่องปรุงรสบางอย่าง

เขาหยิบตะเกียบขึ้นมา จากนั้นก็คีบผักกาดขาวมาชิม “อืม…รสชาติกำลังดี มาเถิด ผักกาดขาวนี้มีรสชาติเหมือนเนื้อไก่ ฝีมือด้านการปรุงอาหารช่างยอดเยี่ยมยิ่งนัก ! ”

เฮ้อซานเตามีความสุขเสียจนอยากจะวิ่งไปกอดแล้วหอมภรรยาที่อยู่ในห้องข้าง ๆ เขารู้สึกเป็นเกียรติมากยิ่งนัก ภรรยาทำให้ข้ามีเกียรติ !

“หากฝ่าบาททรงโปรด กระหม่อมจะบอกให้ภรรยาสอนวิธีปรุงให้แก่พ่อครัวหลวงดีหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ ? ”

“ย่อมดีอยู่แล้ว ! ”

เว่ยอู๋ปิ้งจ้องมองไปที่เฮ้อซานเตา เจ้านี่เหมือนคนสติฟั่นเฟือนไปวัน ๆ คาดมิถึงเลยว่าเรื่องการประจบก็ใช้ได้เลยทีเดียว

แต่แล้วเขาก็เห็นเฮ้อซานเตาถูมือแล้วเอ่ยว่า “ทูลฝ่าบาท เรื่องนี้จะสอนพวกเขาโดยไร้ค่าตอบแทนมิได้เป็นอันขาด นอกเสียจาก…พระองค์ทรงซื้อวิธีการปรุงอาหาร 1 อย่างต่อ 1,000 ตำลึงดีหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ ? ”

“ไสหัวไป ! ”

ฟู่เสี่ยวกวนจ้องเฮ้อซานเตาเขม็ง “เมื่อวันหยุดยาวสิ้นสุดลง ให้โจ่งหยูไปสอนพ่อครัวในห้องเครื่องทำอาหารเหล่านี้ด้วย ทว่าเงินแม้แต่อีแปะเดียว เจ้าก็อย่าหวังว่าจะได้ ! ”

“ซานเตา เบี้ยหวัดของเจ้ามิพอเยี่ยงนั้นหรือ ? ”

เฮ้อซานเตามองไปรอบ ๆ จากนั้นก็กระซิบว่า “เดิมทีมันก็พออยู่หรอก แต่เมื่อวานภรรยาเอ่ยกับกระหม่อมว่า…ตั้งแต่ปีหน้าเป็นต้นไป เบี้ยหวัดในแต่ละเดือนจะถูกหักครึ่งหนึ่ง ! แล้วกระหม่อมจะใช้ชีวิตเยี่ยงไรล่ะพ่ะย่ะค่ะ ? ”

“อยากได้เงินเพิ่มหรือไม่ ? ”

“อยากพ่ะย่ะค่ะ ! ” เฮ้อซานเตาพยักหน้าหนักอย่างหนักแน่น

“ข้าจะบอกช่องทางรวยให้แก่เจ้า”

“กระหม่อมขอบพระทัยฝ่าบาท ! ”

“เจ้าจงฟังให้ดี ปีหน้าเจ้าจงไปที่กองทัพเรือเพราะไป๋ยู่เหลียนจะตามข้าออกทะเล เจ้าจงฝึกฝนทหารเรือกองทัพที่สองแทนเขา หากเจ้าฝึกกองทัพที่สองนี้สำเร็จ ข้าจะให้เจ้านำทัพออกปล้น ! ”

ดวงตาของเฮ้อซานเตาเป็นประกายขึ้นมาทันใด นอกจากนี้เขายังเคยได้ยินว่าหลิวจิ่นไปชิงสมบัติมูลค่าหลายล้านตำลึงกลับมา !

หากข้าได้ออกไป ข้าจะต้องคว้ามาให้ได้อย่างน้อย 100 ล้านตำลึง !

“ตกลงพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจะรับภารกิจนี้ พระองค์อย่าได้กลับคำเชียวล่ะ ! ”

“ข้าเอ่ยคำไหนคำนั้นอยู่แล้ว ! ”

“เช่นนั้น…ทหารดาบเทวะกองทัพที่สองจะให้ผู้ใดดูแลแทนล่ะพ่ะย่ะค่ะ ? ”

“ให้กวนเสี่ยวซีดูแลแทน”

“ฝ่าบาท กระหม่อมขอดื่มให้พระองค์หนึ่งจอกพ่ะย่ะค่ะ ! ”

หลังจากดื่มจนหมดจอก เฮ้อซานเตาก็นึกถึงจุดบกพร่องขึ้นมาได้หนึ่งข้อ ซึ่งนั่นก็คือเขาว่ายน้ำมิเป็น ! ก่อนหน้านี้ ณ สนามรบท่าชุนเฟิง เขาได้กระโดดลงน้ำจนเกือบจะจมน้ำตาย

ทหารเรือต้องฝึกฝนในทะเล… ทะเลนั้นกว้างใหญ่ไร้ขอบเขต แล้วเขาจะทำได้เยี่ยงนั้นหรือ ?

แต่หวาดกลัวมิได้เป็นอันขาด ต้องทำเพื่อเงินสิ ตัวข้าจะเรียนรู้การว่ายน้ำมิได้เชียวหรือ ?

ไป๋ยู่เหลียนจ้องมองเฮ้อซานเตาแล้วยกยิ้มออกมา เขารู้ว่าเฮ้อซานเตามีทักษะการต่อสู้ที่ยอดเยี่ยม ทว่าว่ายน้ำมิเป็น

“ซานเตา อย่ากลัวไปเลย แต่ก่อนข้าก็ว่ายน้ำมิเป็นหรอก แต่เมื่อโดนฝ่าบาทบังคับให้ฝึก บัดนี้ข้าสามารถว่ายน้ำไปกลับสักสิบรอบในแม่น้ำแยงซีก็ยังได้”

เฮ้อซานเตาแสยะยิ้มออกมา “เมื่อข้าได้ฟังคำเอ่ยนี้ของท่านหัวหน้าแล้ว ข้าก็รู้สึกสบายใจขึ้นมามากนัก วางใจเถิด…ข้าสัญญาว่าจะมิให้ท่านหัวหน้าเสียหน้าเป็นอันขาด ! ”

หลังจากงานเลี้ยงดำเนินไปได้สองชั่วยามก็ได้สิ้นสุดลงในท้ายที่สุด ฟู่เสี่ยวกวนมิได้พาเหล่าภรรยาเดินทางกลับในทันที ทว่าเขาปล่อยให้พวกนางเล่นไพ่นกกระจอกอยู่ห้องข้าง ๆ ต่อไป