นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 96

ตอนที่ 96 ข้าคือฟู่เสี่ยวกวน

ผู้ที่มีนามว่าเยี่ยนซีเหวินผู้นี้ ฟู่เสี่ยวกวนเคยได้ยินฉิงปิ่งจงเอ่ยให้ฟังที่สำนักศึกษาหลินเจียง

ในตอนนั้นฉิงปิ่งจงกล่าวกับเขาว่า “ข้าจะขอเตือนว่าเยี่ยนซีเหวินผู้นี้สอบติดจอหงวนในปีที่ผ่านมา และเขาก็ชื่นชอบแม่นางต่งชูหลานยิ่งนัก”

เมื่อต่งซิวเต๋อเอ่ยว่าซีเหวินเมื่อครู่ หากแต่เขายังไม่ทันได้คิดว่าผู้นี้ก็คือเยี่ยนซีเหวิน แต่หลังจากที่เขาได้เห็นสีหน้าและแววตาของเยี่ยนซีเหวินนั้น จึงนึกขึ้นได้ว่าผู้นี้ก็คือเยี่ยนซีเหวินนั่นเอง

ฟู่เสี่ยวกวนหัวเราะขึ้น เมื่อครั้งที่หยูเวิ่นหวินและต่งชูหลานเดินทางมายังหลินเจียง ก็ได้เล่าถึงเทศกาลไหว้พระจันทร์ที่หลานถิงจี๋ให้เขาฟัง และเล่าให้ฟังว่าทำนองเพลงแห่งสายน้ำของเขานั้นเอาชนะเยี่ยนซีเหวินและพรรคพวกได้ หากวันใดที่เขาเดินทางไปเมืองหลวงและพบเข้ากับเยี่ยนซีเหวิน พวกเขาจะต้องให้ความเคารพต่อฟู่เสี่ยวกวนเหมือนกับลูกศิษย์ที่เชื่อฟังคำสั่งสอน

หากกล่าวอย่างง่าย ๆ ก็คือ ฟู่เสี่ยวกวนเป็นอาจารย์ของพวกเขาทั้งหลายนั่นเอง

ดังนั้นเขาจึงได้ส่งสายตามองไปยังลูกศิษย์กลุ่มนี้แล้วตอบกลับไปอย่างภาคภูมิใจว่า “ข้าก็คือฟู่เสี่ยวกวน ! ”

ดวงตาของเยี่ยนเสี่ยวโหลวเบิกกว้าง ปากเรียวบางที่ถูกผ้าขาวปิดบังไว้บัดนี้ก็อ้ากว้าง นี่มัน……เป็นไปได้อย่างไรกัน !

เขาผู้นี้ก็คือฟู่เสี่ยวกวน ?

เมื่อสักครู่เขาเพิ่งเอ่ยว่าจะทำลายกวีบรรทัดที่หนึ่งนั่นทิ้งไปเสียมิใช่หรือ เขาเอ่ยว่ามันเป็นเหมือนป้ายหน้าหลุมศพ…สิ่งนี้เป็นความใฝ่ฝันของนักกวีทั้งหลายเชียว เหตุใดเขาจึงจะทำลายมันทิ้งกัน ?

ชายผู้นี้ สมองยังปกติดีอยู่หรือไม่ ช่างแปลกนัก !

เยี่ยนเสี่ยวโหลวมองมายังใบหน้าของฟู่เสี่ยวกวน จู่ ๆ นางก็รู้สึกว่าเขาไม่ได้น่ารังเกียจเหมือนเมื่อครู่ เนื่องจากในโลกนี้คงมีเพียงเขาเท่านั้นที่กล้าเอ่ยคำเช่นนั้นออกมา

เมื่อเยี่ยนซีเหวินได้ยินคำตอบนั้นก็เดินหน้าขึ้นไปสองก้าว ดวงตาทั้งคู่ของเขาจ้องมองไปยังฟู่เสี่ยวกวนและเอ่ยว่า “ข้าขอบอกเจ้าว่า แม่นางต่งชูหลานเป็นของข้า หากเจ้ากล้าคิดแตะต้องนาง ข้าจะทำให้เจ้าเสียใจไปตลอดชีวิต ! ”

ฟู่เสี่ยวกวนขมวดคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย ลูกศิษย์ผู้นี้กล้าขู่เขาเช่นนี้เชียว !

“เจ้าเคยอ่านตำราเซิ่งเซียนหรือไม่ ?” ฟู่เสี่ยวกวนเดินหน้าขึ้นมาสองก้าวเช่นกัน ทั้งสองอยู่ในระยะประชิดเสียจนแทบได้ยินเสียงลมหายใจของอีกฝ่ายหนึ่ง

“แน่นอน ! ” เยี่ยนซีเหวินยืดอกตอบอย่างภาคภูมิใจ “ข้าเป็นถึงจอหงวนในปีที่ผ่านมา ! ”

“แล้วเจ้ารู้หรือไม่ว่าหากคน ๆ หนึ่งไม่ซื่อสัตย์รักษาสัญญาของตน ก็มิควรเหยียบอยู่บนแผ่นดินนี้ ? ข้าขอถามเจ้าว่า ชื่อของข้าถูกจารึกไว้บนหินเชียนเปยสือนี้ ส่วนชื่อของเจ้าอยู่ที่ใดกันเล่า ? ” ฟู่เสี่ยวกวนก้าวเข้ามาอีกก้าวหนึ่ง หน้าผากของทั้งสองแทบจะชนกันอยู่แล้ว

เยี่ยนซีเหวินตื่นตระหนกขึ้นมาทันใด เขานึกได้ถึงการเดิมพันในครั้งนั้น สถานการณ์ก็เปลี่ยนไปทันที เขาถอยหลังไปก้าวหนึ่งแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า “นั่นคือเรื่องของกวี บัดนี้เรื่องที่ข้าและเจ้าเอ่ยอยู่นั้นคือแม่นางต่งชูหลาน ! ”

“เจ้าเคยยอมรับว่าจะทำตามคำสั่งของข้าทุกประการ และถ้าหากเจอข้าก็จะให้ความเคารพยำเกรงประหนึ่งศิษย์มิใช่หรือ ? ถ้าหากเจ้าไม่ยอมรับก็ไม่เป็นไร ข้าเพียงจะนำเรื่องนี้ไปป่าวประกาศ อีกทั้งยังจะเขียนลงในหนังสือความฝันในหอแดง”

“ลูกผู้ชายกล้าทำย่อมกล้ารับ สัญญาที่ให้ไว้แน่นอนว่าข้าจะทำตาม แต่เรื่องนี้หาได้เกี่ยวข้องกับกับแม่นางชูหลานไม่ ! ”

“ถ้าอย่างนั้นข้าขอถามเจ้าว่า กวีบทนั้นแม่นางชูหลานเป็นผู้นำมาใช่หรือไม่ ? ”

“นี่มัน…แน่นอน !”

“ถ้าเช่นนั้นเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับแม่นางชูหลานหรือไม่ ? ข้าจะบอกเจ้าเอาไว้ ณ ที่นี้ว่าแม่นางชูหลานคือคู่หมั้นของข้า หากเจ้ายังกล้าคิดใด ๆ กับชูหลานในใจ ก็นับว่าไม่เคารพข้าอีกทั้งทำผิดต่อคำสัญญา ! ”

เยี่ยนซีเหวินกำลังจะเอ่ยบางอย่างออกมา แต่ฟู่เสี่ยวกวนมิได้ให้โอกาสเขาอีก ฟู่เสี่ยวกวนเดินหน้าไปอีกก้าวหนึ่ง หน้าผากของทั้งสองใกล้ชิดกันมากขึ้น แววตาอันดุเดือดจ้องมองกันเขม็ง ฟู่เสี่ยวกวนเอ่ยขึ้นว่า“หากเจ้ายินยอมเป็นคนที่หยาบคาย ไร้มารยาท ผิดคำพูดไร้ความน่าเชื่อถือและไม่ชอบธรรม หากยินยอมได้รับการขนานนามว่าเป็นศิษย์ผู้อกตัญญู ข้าจะช่วยให้สิ่งเหล่านี้เป็นจริงขึ้นมาเอง ! ”

เยี่ยนซีเหวินเหงื่อออกซึมเต็มหน้าผาก เขาจะกล้าทำเยี่ยงนั้นได้อย่างไร ? แต่เขาก็สัมผัสได้ว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง แต่ตอนนี้เขาได้ถูกฟู่เสี่ยวกวนปั่นหัวเสียจนมึนงง

ฟู่เสี่ยวกวนถอยกลับไปหนึ่งก้าว สีหน้าดุร้ายเมื่อครู่หายไปในพริบตา อีกทั้งยังมีแววตาอ่อนโยนเข้ามาแทนที่อย่างรวดเร็ว ทำเอาผู้พบเห็นอย่างเยี่ยนซีเหวินนี้อกสั่นขวัญหายยิ่งนัก

ฟู่เสี่ยวกวนนำมือไปตบลงที่บ่าของเยี่ยนซีเหวินด้วยแรงมหาศาล