นายน้อยเจ้าสำราญ (逍遥小地主) นิยาย บท 965

ตอนที่ 965 จงไปเรียนภาษาต้าเซี่ยทั้งหมด !

เคานต์ปิซาร์โรแทบจะกระอักเลือดออกมา

การที่จักรพรรดิทางตะวันออกผู้นี้สามารถสนทนาเป็นภาษาอังกฤษได้ก็ทำให้เขาประหลาดใจมากพอแล้ว

ทว่าจักรพรรดิผู้นี้อยากให้เขามอบแผนที่เดินเรือให้ !

จะเป็นไปได้เยี่ยงไร ?

นั่นคือสิ่งที่ข้าทำออกมาด้วยความยากลำบาก นั่นคือของสำคัญที่ต้องนำกลับไปยังฝูหล่างจีของข้า !

แต่ราวกับจักรพรรดิผู้นี้จะเป็นคนไร้เหตุผล ตลอดการเดินทางที่ผ่านมาข้าคือผู้แข็งแกร่งที่เข้ายึดสมบัติของผู้อื่น แล้วดูตอนนี้สิ ตอนนี้ข้ากลับเป็นเชลยศึกเสียได้

เคานต์ปิซาร์โรรู้สึกหดหู่ใจมากยิ่งนัก ในฐานะเชลยศึกผู้หนึ่ง ตามธรรมเนียมของฝูหล่างจี จะต้องกลายเป็นทาสของอีกฝ่ายและจักรพรรดิผู้นี้คือนายหัวของข้า นอกเสียจากข้าจะสามารถหนีออกไปได้

แล้วจะหนีออกไปได้เยี่ยงไร ?

บัดนี้ข้าสามารถทำอันใดได้บ้างกัน ?

ฟู่เสี่ยวกวนมิได้เอ่ยเรื่องไร้สาระกับคนผู้นี้อีก ทันใดนั้นดวงตาของเขาก็จ้องเขม็งไปที่ปิซาร์โร มือของเขากดอยู่บนโต๊ะน้ำชา ลมปราณไหลแตะจุดตันเถียน ปิซาร์โรตื่นตกใจจนต้องผงะถอยหลังไปสามก้าว…

“แกรก ! ” เสียงหนึ่งดังขึ้นมา โต๊ะน้ำชาที่สวยงามหักออกเป็นสองซีกภายใต้เงื้อมมือของจักรพรรดิผู้นี้

ฟู่เสี่ยวกวนเอ่ยบางอย่างขึ้นมาอีกครา ใบหน้าที่เขียวคล้ำของปิซาร์โรพลันซีดเผือด

พวกจัวอี้สิงเห็นเหงื่อผุดขึ้นบนหน้าผากของปิซาร์โรราวกับร้อนเสียเต็มประดา จิตสังหารอันน่าสะพรึงของฟู่เสี่ยวกวนอัดพุ่งไปที่ปิซาร์โร จากนั้นก็ดึงปืนกระบอกเล็กออกมา ปากกระบอกปืนเล็งไปที่ปิซาร์โรจนเขารู้สึกราวกับตกลงไปใต้ธารน้ำแข็ง

นี่คือพลังของจักรพรรดิฝั่งตะวันออกเยี่ยงนั้นหรือ ? !

นี่คือจิตสังหารที่ข้ามิสามารถต้านทานได้ !

มิต้องสงสัยเลยว่าจักรพรรดิตะวันออกผู้นี้จะสามารถยิงเขาให้ตายภายในนัดเดียวได้หรือไม่ !

ปิซาร์โรคุกเข่าลงกับพื้นดัง ตึง ! ประมาทเกินไปแล้ว เดิมทีคิดว่าหากล้างบางแคว้นหลิวได้ก็จะสามารถกวาดล้างโลกทางตะวันออกทั้งหมดได้ด้วย เพิ่งได้ทราบบัดนี้เองว่าอันใดเรียกว่าแข็งแกร่งอย่างแท้จริง !

นี่คือประเทศที่เรียกว่าต้าเซี่ย จะต้องเป็นประเทศที่แข็งแกร่งที่สุดบนผืนปฐพีอย่างแน่นอน !

ต่อให้เป็นฝูหล่างจีที่ไร้พ่ายบนน่านน้ำ ทว่าเมื่อเผชิญหน้ากับประเทศต้าเซี่ยก็เป็นเพียงมดตัวหนึ่งเท่านั้น

ปิซาร์โรหมดสิ้นความตั้งใจที่จะหนี ในช่วงเวลาของความเป็นความตายนี้เขาจึงตัดสินใจยอมจำนนแต่โดยดี

สีหน้าเรียบนิ่งของฟู่เสี่ยวกวนค่อย ๆ จางหายไป จากนั้นก็เอ่ยขึ้นมาอีกครา จัวอี้สิงและคนอื่น ๆ เห็นชาวต่างชาติผู้นั้นเงยหน้าขึ้นพลางเช็ดเหงื่อที่หน้าผาก แล้วเอ่ยอันใดสักอย่างพร้อมกับแสดงท่าทางออกมา

ต่อจากนั้นฟู่เสี่ยวกวนก็ชี้ไปทางไป๋ยู่เหลียนแล้วเอ่ยต่ออีกเล็กน้อยกับชาวต่างชาติผู้นั้น อีกฝ่ายพยักหน้ารัวคล้ายกับกำลังตอบรับฝ่าบาท

ฟู่เสี่ยวกวนยกยิ้มขึ้นมาทันใด เก็บปืนกระบอกเล็กพลางเดินเข้าไปตบลงบนบ่าของปิซาร์โรด้วยท่าทีเป็นมิตร จากนั้นจึงหันไปเอ่ยกับไป๋ยู่เหลียนว่า “เจ้าพาเขาไปที่ท้องพระคลังเพราะหนึ่งในหีบสมบัติพวกนั้นมีแผนที่เดินเรืออยู่ ให้เขาหาจนเจอแล้วนำมามอบให้ข้า”

ไป๋ยู่เหลียนที่ฟังด้วยสีหน้างุนงงอยู่ครึ่งค่อนวัน จึงเพิ่งเข้าใจว่าฝ่าบาทบรรลุเป้าหมายแล้ว

“คนผู้นี้มีนามว่าปิซาร์โร จงทำดีต่อเขาสักหน่อยเพราะยังมีอีกหลายเรื่องที่ต้องอาศัยเขา… ใช่ ! ให้เขาพักที่ห้องรับรองในหงหลูซื่อ ส่วนเชลยศึกที่เหลือก็ให้ราชองครักษ์จับตาดูให้ดี จงส่งเชลยศึกทั้งหมดไปเรียนภาษาประเทศต้าเซี่ยของพวกเราเสีย ! ”

ไป๋ยู่เหลียนพาปิซาร์โรออกไปแล้ว พวกขุนนางอาวุโสทั้งสามคนจึงนั่งลงด้วยสีหน้างุนงง โต๊ะนี้ใช้มานานเท่าใดแล้วนะ คงต้องให้กรมโยธาธิการทำขึ้นมาใหม่อีกสักตัว