นักบู๊พลังสายฟ้า นิยาย บท 6

โสมหิมะเติบโตบนก้อนน้ำแข็ง ภายใต้แรงดึง บนรากของโสมหิมะมีเศษน้ำแข็งติดมาด้วย มองดูโสมหิมะ จื่อเฉินก็ตาเป็นประกาย นี่มันคือความหวังที่เขาอยากจะเข้าสำนักใน ตอนนี้มันเป็นความหวังที่เขาจะได้ฟื้นฟูตันเถียนอีกครั้ง

ตอนที่จื่อเฉินกำลังจะเก็บโสมหิมะนั้นเอง เสียงโมโหก็ดังขึ้นในหุบเขา

“หลินหาว หลินยิง โสมหิมะต้นนี้ข้าเป็นคนเจอมันก่อน พวกเจ้าไปขวางหมีน้ำแข็งไว้” นี่คือเสียงของจ้าวช่าน ที่พูดออกมาอย่างรีบร้อน

“เหอะ เจ้าบอกว่าเจ้าเจอมันก่อน ข้าก็บอกได้ว่าข้าเจอมันก่อน！โง่จริงๆ เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นตัวอะไร ศิษย์หวังสงมีหรือจะเห็นหัวเจ้า? ข้าจะบอกให้นะ ใครเอาโสมหิมะไปได้ คนนั้นก็จะได้ยาชี่แท้！”

จากนั้น เสียงพูดเสียดแทงของหลินยิงก็ดังขึ้น

“เจ้ารนหาที่ตาย！” เสียงของจ้าวช่านดังขึ้นอีกครั้ง

“ฮ่าๆ จะรนหาที่ตายหรือไม่ อีกเดี๋ยวเจ้าก็รู้เอง หลินหาวไปขวางเจ้านั่นไว้ รอข้าได้โสมหิมะมาก่อนแล้วค่อยว่ากัน” หลินยิงหัวเราะเสียงดัง เสียงดังออกไปนอกไบเขาเลย

หลังจากนั้น ก็มีเสียงต่อสู้ดังขึ้น

ในหุบเขามีเสียงหัวเราะดังขึ้น หลินยิงได้เข้าไปในส่วนลึกของหุบเขาแล้ว

แต่เสียงหัวเราะของหลินยิง เหมือนได้เข้าไปยังหุบเขาแล้ว ก็เหมือนถูกบีบคอให้เสียงเงียบไป ดวงตาทั้งสองก็เบิกโตขึ้น เหมือน เหมือนกับเห็นผี

เขาเห็นผีเข้าจริงๆ เพราะว่าเขาเห็นจื่อเฉิน

“อ้า......！”

จื่อเฉินในตอนนี้ ก็มองหลินยิงอย่างนิ่งๆ สายตาอันเย็นชานั้น เหมือนกำลังจ้องมองคนตาย หลินยิงอึ้ง แล้วก็ส่งเสียงร้องตกใจ ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น

“เหอะๆ ！”

จื่อเฉินที่นิ่งๆ ก็หัวเราะขึ้นมา รอยยิ้มนั้นมันแปลกๆ เป็นเหมือนเสียงหัวเราะของผีร้าย ดูอึมครึมเยือกเย็น ทำให้หลินยิงอดตัวสั่นขึ้นมาไม่ได้

ถ้าไม่ใช่เพราะมีสติล่ะก็ เขาคงตกใจวิ่งหนีไปนานแล้ว

พอจื่อเฉินยิ้มเย็นใส่แล้ว ก็เคลื่อนตัวไปทางฝั่งหลินยิงราวกับเงาผี ตอนนี้หลินยิงมองจื่อเฉิน มองรอยยิ้มแปลกๆ ของหลินยิง แต่ไม่ได้มองเท้า ดังนั้นเขาก็เลยนึกว่าจื่อเฉินลอยตัวเข้ามา

“ผีหลอก！”

ด้วยสัญชาตญาณ หลินยิงร้องออกมา แล้วก็กระโดดหลบไปด้านข้าง กระโดดไปไกลสิบกว่าเมตร

“ฟุบ！”

เหมือนจะรู้ว่าหลินยิงจะทำท่าแบบนี้ จื่อเฉินหัวเราะเย็น ไม่ได้สนใจหลินยิง แต่วิ่งออกไปด้านนอกหุบเขา

เสียงเหยียบย่ำหิมะมันชัดเจนมาก แต่หลินยิงที่กำลังตกใจกลัวอยู่ กลับไม่ได้ยินเสียงนี้ เขายังนึกว่าจื่อเฉินลอยออกไป