นักบู๊พลังสายฟ้า นิยาย บท 8

“จื่อเฉินฉลาดมาก รู้ว่าใช้หิมะมากลบรอยเท้าพวกนี้ให้หายไป พวกเราตามมาก็ต้องคิดว่าหิมะตกลงมากลบรอยเท้าไป แล้วพวกเราก็จะเดินหน้ากันต่อไป ถ้าคิดแบบนั้น ก็จะตามหาไม่เจอแน่นอน”

“เพราะอะไร ก็เห็นอยู่ว่ารอยเท้าหายไปจากตรงนี้ หรือว่าจื่อเฉินไม่ได้อยู่ด้านหน้า?”

“ข้ารู้จักกับจื่อเฉินมานาน ลูกไม้อย่างนั้นเอาไปใช้กับคนอื่นยังพอได้ แต่ข้าน่ะเจอมาเยอะแล้ว” จ้าวช่านหัวเราะออกมา “เดินทางทั้งวันทั้งคืน ไม่ได้กินอะไรเลย รีบเดินทางมาหลายสิบลี้ เรี่ยวแรงก็หมดนานแล้ว ดังนั้นก็เลยหาวิธีตบตาถ้าข้าเดาไม่ผิดล่ะก็ ตอนนี้จื่อเฉินอยู่ที่นี่นี่แหละ”

จ้าวช่านหันตัว แล้วก็ชี้ไปยังที่ห่างออกไปหลายสิบเมตร เป็นถ้ำมืดมิดที่ถูกหิมะปกคลุมไว้

“อยู่ที่นี่เนี่ยนะ?”

อีกสองคนก็อึ้ง เห็นได้ชัดว่าแปลกใจมาก แล้วก็หันตัวเดินไปยังถ้ำนั้น

จ้าวช่านค่อยเดินเข้ามา ด้วยความมั่นใจการวิเคราะห์ของตนเองมาก

“มันอยู่ที่นี่จริงๆ น่ะหรือ?” อีกสองคนไม่อยากจะเชื่อ

“เหอะ อยู่หรือไม่อยู่ พวกเจ้าก็ไปดูได้ จากที่ข้ารู้จักเจ้านั่นมา เจ้านั่นจะต้องอยู่ที่นี่อย่างแน่นอน” ส่งเสียงไม่พอใจ แล้วจ้าวช่านก็บุกเข้าไปในถ้ำ พร้อมพูดว่า “จื่อเฉิน ออกมาเถอะ เจ้าไม่มีทางหนีแล้ว”

……

ไกลออกไปหลายสิบลี้ จื่อเฉินกำลังหายใจเข้าเฮือกใหญ่ แล้วก็พิงหน้าผาแห่งหนึ่งเพื่อพักผ่อน

“จ้าวช่านเป็นคนขี้สงสัย คงจะต้องคิดว่าเขาอยู่ในถ้ำนั่นอย่างแน่นอน แต่จะตบตาเขาได้ไม่นาน อย่างมากครึ่งวันพวกนั้นก็จะตามมาได้ทัน ข้าจะต้องรีบดูดซับโสมหิมะต้นนี้เสีย”

จื่อเฉินถอนหายใจออกมา แล้วก็คว้าหิมะทั้งสองข้างกำเข้าปากไป

เขาในตอนนี้ หิวมาก ในท้องมีแต่หิมะ

ตอนที่แสงสว่างตอนเช้ามาถึง จื่อเฉินก็ได้ปรับอารมณ์ตนเอง แล้วก็หยิบโสมหิมะออกมาจากหน้าอก

โสมหิมะ500ปีต้นหนึ่ง ถ้าเอามาทำยา ก็จะกลั่นยาชี่แท้ได้ไม่น้อย ถ้าเอาไปแลก ก็แลกยาชี่แท้ได้5เม็ด

แต่ตอนนี้ นอกจากการกินลงไป จื่อเฉินยังไม่มีวิธีอื่น

“ไม่ว่าจะสามารถฟื้นฟูตันเถียนได้หรือไม่ แต่ก็ต้องลอง ต่อให้ฟื้นฟูไม่ได้ ได้พลังเพิ่มก็ไม่เลวแล้ว คงไม่ถูกพวกนั้นตามฆ่าจนตัวตายหรอก”

จื่อเฉินตัดสินใจอย่างแน่วแน่

มีโสมหิมะต้นเท่าแขนเด็ก ถูกจื่อเฉินยัดใส่ปาก จากนั้นเสียงดังกรุบ โสมหิมะถูกกัดออก ของเหลวรสหวานและเย็นๆ เหมือนน้ำแข็งไหลออกมา ไหลลงไปตามคอ จนไปถึงกระเพาะอาหารของจื่อเฉิน