อ๋องเฟยเกิดใหม่ ท่านอ๋อง ขอหย่ากัน นิยาย บท 18

คุกเข่าหนึ่งชั่วยาม?

ซูเมิ่งเยียนเงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจ จ้องมองไปที่มู่เสี่ยวอย่างแน่วแน่

แม้แต่ท่านพ่อของนางก็ไม่เคยลงโทษแบบนี้มาก่อน แต่ตอนนี้เขาตัดสินใจที่จะลงโทษนางอย่างง่ายดายเพียงเพื่อให้ฮัวหย้วนพอใจ?

แต่ไม่ว่าสายตาของนางจะเป็นเช่นไรนั้น มู่เสี่ยวก็ไม่เคยมองนางเลย

“ตุ้บ...”

ฮัวหย้วนยิ้มอย่างมีความสุขมาก "ข้าก็ว่าเหตุใดแม่นางซูวันนี้ถึงไม่ค่อยมีชีวิตชีวา เพราะปกติเจ้าใจร้ายกับนางมากเกินไปนี่เอง ถูกเจ้าควบคุมจนนิสัยของนางเปลี่ยนไป"

พูดไป นางก็พลางลุกขึ้นและเดินไปที่ซูเมิ่งเยียน ยกมือขึ้นเชิดคางนางขึ้น "มองนัยน์ตาที่น่าสงสารคู่นี้สิ จะให้ข้าลงโทษนางอย่างโหดร้ายได้อย่างไร?"

ซูเมิ่งเยียนขมวดคิ้ว สายตาของมู่เสี่ยวที่อยู่ด้านข้างก็หันมามองเธอ

ฮัวหย้วนกล่าวว่า "ถ้ากำไลแตกก็แตกไปเถอะ คุณูปการที่แม่นางซูส่งข้าเข้าวัง ข้าจะตอบแทนพระคุณด้วยการล้างแค้นได้อย่างไร?"

คำพูดเหล่านี้ ทำให้ดวงตาของมู่เสี่ยวเย็นชา

“เป็นพระมหากรุณาธิคุณที่กุ้ยเฟยมิเอาเรื่องหม่อมฉัน” ซูเมิ่งเยียนก้มหน้าลงและกล่าวขอบคุณ โดยไม่มองมู่เสี่ยวแม้แต่หางตา

ฮัวหย้วนหันกลับมา พร้อมนั่งลงบนที่นั่ง "แม่นางซูคงเหนื่อยหลังจากยืนมานาน นั่งลงเถอะ"

ซูเมิ่งเยียนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง "เป็นพระมหากรุณาธิคุณ"

พูดจบ นางก็กำลังจะนั่งลง ทว่าเก้าอี้ไม้ที่อยู่ข้างหลังนางไม่รู้เพราะเหตุใดถึงได้ขยับไปข้างหลังเล็กน้อย นางไม่ได้นั่งบนเก้าอี้ ร่างกายจึงเสียการทรงตัวและล้มลงไปข้างหลัง

บังเอิญมีชั้นไม้อยู่ข้างหลังนางพอดี บนชั้นวางนั้นมีแจกันลายครามดอกไม้ล้ำค่าตั้งวางอยู่

และศีรษะด้านหลังของซูเมิ่งเยียน ก็กระแทกกับแจกันลายครามดอกไม้เข้าอย่างจัง!

ณ ขณะนั้นเอง มีเงาสีขาวบินผ่านมาและรีบเอื้อมมือไปปกป้องเครื่องลายครามดอกไม้ในมือ

ซูเมิ่งเยียนโขกกับบนชั้นไม้ จนเจ็บที่ศีรษะด้านหลัง

นางหลับตาปี๋ กว่าจะได้สติอยู่ถึงจะยกมือขึ้นแตะศีรษะที่เจ็บปวด

จริง ๆ เลย...

ความจริงใจเมื่อชาติที่แล้วเสียเปล่าๆ

“แม่นางซู เจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม?” ฮัวหย้วนยืนขึ้นมอง คำพูดของนางเต็มไปด้วยความกังวล

หากไม่ใช่ซูเมิ่งเยียนมีความสัมพันธ์กับนางมาก่อนหน้านี้ เกรงว่าคงมองไม่ออกเลยตอนนี้ผู้หญิงคนนี้วางแผนจงใจให้นางล้ม

ด้านข้าง มู่เสี่ยวถือแจกันในมือ มองลงไปที่ผู้หญิงบนพื้น

ถ้าเป็นปกติ เกรงว่านางคงส่งเสียงดังและตั้งคำถามไปนานแล้ว แต่ทว่าตอนนี้ นางกลับเงียบ

“ขอบคุณที่พระสนมเอกเป็นห่วง หม่อมฉันสบายดี” ซูเมิ่งเยียนทนต่อความเจ็บปวดและลุกขึ้นยืนด้วยใบหน้าที่สงบ

เมื่อเงยหน้าขึ้น นางเห็นความผ่อนคลายในดวงตาของฮัวหย้วนได้อย่างชัดเจน

เพราะว่ามู่เสี่ยวยอมที่จะเก็บแจกันลายครามดอกไม้ไว้ ไม่ได้ตั้งใจเพื่อช่วยคู่หมั้นอย่างนาง แล้วฮัวหย้วนจะต้องกังวลอะไรอีก?

ในเวลาเดียวกัน นางยังเห็นได้ชัดเจนว่าชาติที่แล้วตัวเองโง่เขลาและไร้สาระเพียงใด

แม้แต่จะแข่งขันกับแจกันยังสู้ไม่ได้ ยังต้องการที่จะแข่งขันกับฮัวหย้วนที่มีชีวิตได้อีกหรือ?

เป็นความคิดที่โง่เขลานัก!

“ข้าดูท่าทางของแม่นางซูแบบนี้ ไม่เหมือนไม่เป็นอะไรนะ” ฮัวหย้วนพูดอย่างจริงใจ

ซูเมิ่งเยียนยิ้ม "กุ้ยเฟยทรงละเอียดยิ่งนัก หม่อมฉันรู้สึกไม่สบายจริง ๆ "

ฮัวหย้วนกล่าวว่า"ในเมื่อเป็นเช่นนั้น แม่นางซูก็กลับไปพักผ่อนกันก่อนเถอะ"

"เป็นพระมหากรุณาธคุณเพคะ" ซูเมิ่งเยียนหันกลับมาและเห็นมู่เสี่ยววางเจกันลายครามดอกไม้บนชั้นวาง ในใจยิ้มด้วความเย็นชา พร้อมเดินจากไป

ฮัวหย้วนมองดูการจากไปของซูเมิ่งเยียนเป็นเวลานาน จึงพูดว่า "อามู่ ข้าน่ารังเกียจและไร้ยางอายใช่หรือไม่?"

มู่เสี่ยวชะงัก “ไม่นี่”

“ตอนที่ฉันเล่นลูกไม้กับผู้หญิงพวกนั้นในวัง มักทำได้ดีเสมอ แต่ต่อหน้าเจ้า มันกลับเต็มไปด้วยช่องโหว่”