อ๋องเฟยเกิดใหม่ ท่านอ๋อง ขอหย่ากัน นิยาย บท 2

ความเย็นยะเยือกเกาะกินหัวใจของซูเมิ่งเยียนเหมือนเช่นเคย ความร้อนทั่วร่างกายทำให้นางอึดอัดมาก

ความรู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆ ทำให้นางต้องลืมตา จากนั้นนางก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงโดยไม่ได้สวมเสื้อผ้า และข้าง ๆ นางก็มีชายคนหนึ่งที่เปลือยเปล่าหันหลังมาที่นางเช่นกัน

ความเจ็บปวดที่ไม่คุ้นเคยในร่างกายของนางทำให้นางเข้าใจได้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น

นางตวาดออกมาด้วยความโมโห “ไอ้สารเลว!”

ชายที่นอนอยู่ถูกถีบลงกับพื้น เขาขมวดคิ้วไม่พอใจและเงยหน้าขึ้น

ซูเมิ่งเยียนตกใจอยู่ครู่หนึ่ง

รูปร่างหน้าตาที่หล่อเหลา ท่าทางเยือกเย็นและทะนงตนเช่นนี้ จะเป็นใครได้อีกนอกจากมู่เสี่ยว?

นี่มันเกิดอะไรขึ้น นางยังไม่ตายอีกหรือ?

เหตุใดนางถึงมานอนที่เตียงของมู่เสี่ยวได้?

“เมื่อวานใครวางยาข้า แล้วปีนขึ้นมาบนเตียงของข้า? ตอนนี้ยังมีหน้ามาแสร้งทำเป็นหญิงบริสุทธิ์ แถมถีบข้าอีก!”

“ซูเมิ่งเยียน เจ้าไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกแล้วหรือ?”

มู่เสี่ยวลุกขึ้นด้วยสีหน้าเย็นชา ราวกับว่าเขาอาจฟันซูเมิ่งเยียนได้ทุกเมื่อ

ซูเมิ่งเยียนมึนงง รู้สึกคุ้นเคยกับฉากนี้อย่างคลุมเครือ

นางพิจารณามองมู่เสี่ยวที่อยู่ตรงหน้าเธออย่างละเอียด และรู้สึกว่าเขาขาดความสงบเล็กน้อย และกลับดูอ่อนเยาว์ขึ้นเล็กน้อย เหมือนเขาเมื่อสี่ปีก่อนมากกว่า...

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ซูเมิ่งเยียนก็ตกใจ

มะ...ไม่มีทาง?

“อะไรกัน” มู่เสี่ยวยิ่งไม่พอใจเมื่อเห็นว่านางเงียบไปนาน “เจ้าใช้วิธีที่น่ารังเกียจเพื่อขอให้จักรพรรดิประทานงานแต่งงานให้นาง แถมยังมาวางยาข้าอีก เจ้าได้ทำสิ่งที่ไร้ยางอายลงไป ยังจะมาแกล้งทำเป็นโง่อีก?"

ซูเมิ่งเยียน: "..."

ถ้าไม่มีอะไรผิดปกติกับหัวเล็ก ๆ อันชาญฉลาดของนาง นางคงได้เกิดใหม่แล้ว

แต่ฉากที่อยู่ตรงหน้าดูไม่เหมือนความฝันเลยสักนิด

เพียงแค่…

“เจ้าบอกว่าข้าวางยา...” นางยืนยัน “เป็นครั้งไหนหรือ”

หลังจากจักรพรรดิประทานการแต่งงาน นางก็วางยาเขาสองครั้ง

ครั้งแรกคือวันแต่งงาน เพราะนางต้องการที่จะเป็นผู้หญิงของเขาอย่างรวดเร็ว นางจึงวางยา

ครั้งที่สองในคืนวันแต่งงาน เขาไม่ยอมแตะต้องตัวนางเลย นางทำได้แค่ใช้ยาเท่านั้น

คืนนั้นมู่เสี่ยวระมัดระวังตัวมาก ถ้านางไม่แสร้งทำเป็นไร้เดียงสาด้วยน้ำตาคลอเบ้าและหลอกให้เขาดื่มยา พวกเขาคงไม่สามารถนั่งนิ่งเป็นสามีภรรยากันได้

เห็นได้ชัดว่ามู่เสี่ยวไม่ได้คาดหวังให้นางพูดประโยคเช่นนี้ เขาหยุดชั่วครู่แล้วยิ้มอย่างประชดประชัน "ดูเหมือนว่าการวางยาเจ้าจะชอบทำซ้ำแล้วซ้ำเล่า?"

หลังจากพูดจบ นางก็หันกลับมาคุกเข่าต่อหน้ามู่เสี่ยว “ยกโทษให้ข้าด้วยท่านอ๋อง เมื่อวานหม่อมฉันถูกคนวางยา จึงปล่อยให้คนร้ายแอบเข้าไปในห้องนอนของท่านอ๋อง มันเป็นความผิดของหม่อมฉันเอง โปรดลงโทษหม่อมฉันด้วย” ”

คำพูดเหล่านี้ แม้จะไม่ได้พูดชื่อซูเมิ่งเยียน แต่ทุกประโยคล้วนหมายถึงนาง

เรื่องการวางยา ซูเมิ่งเยียนยอมรับว่าทำ นางก็ยอมรับ

แต่สาวใช้คนนี้กระแทกนางล้มลงกับพื้นโดยไม่ขอโทษสักคำ เรื่องนี้นางทนไม่ได้

ในชาติที่แล้ว นางเกรงว่าอีกฝ่ายเป็นสาวใช้ส่วนตัวของมู่เสี่ยว นางทำให้เห็นแก่หน้าของเขาไปมากแล้ว ในชาตินี้...

เหอะเหอะ

ซูเมิ่งเยียนลุกขึ้นจากพื้น เดินช้า ๆ ไปหาสาวใช้ มองลงมาที่นาง ใบหน้าที่เย็นชา ราวกับอสูร

สาวรับใช้สบตากับนาง รู้สึกความเย็นวาบที่หลังของนาง

ผู้หญิงคนนั้นไม่เคยมองนางด้วยสายตาที่น่าสะพรึงกลัวเช่นนี้มาก่อน

ซูเมิ่งเยียนรู้ว่านางเป็นคนรับใช้ส่วนตัวของท่านอ๋อง ดังนั้นนางจึงมักจะประจบประแจง

ทั้ง ๆ ที่นางเป็นลูกสาวของพ่อค้าผู้มั่งคั่ง แต่นางทำตัวเหมือนนางเป็นแค่ทาสคนหนึ่งเท่านั้น ยัดเงินให้ตนเอง ให้เครื่องประดับ ปรนนิบัติด้วยอาหารและเครื่องดื่มอร่อย ๆ เพียงเพื่อให้ตัวเองพูดคำดีๆ ปฏิบัติกับนางต่อหน้าท่านอ๋อง

แน่นอน นางไม่เคยดี ๆ แม้แต่ประโยคเดียว

ในใจของนาง ซูเมิ่งเยียนเป็นเพียงสุนัขเท่านั้น แต่ท่วาสุนัขในวันนี้ ... ก่อนที่สาวใช้จะได้สติ ใบหน้าก็ถูกตบดังเพี๊ยะเข้าอย่างจัง!