อ๋องเฟยเกิดใหม่ ท่านอ๋อง ขอหย่ากัน นิยาย บท 31

ตลอดช่วงบ่าย ตั้งแต่มู่เสี่ยวบอกว่าเขาจะมาตอนกลางคืน ซูเมิ่งเยียนจิตใจก็ไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

แม้แต่ผ้าเช็ดหน้าผ้าไหมในมือ ก็มีรอยเย็บผิดหลายจุด และดอกแมกโนเลียที่อยู่ปลายผ้าก็บิดเบี้ยวเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็เย็บได้เสริจ

ชิวซวงเข้ามาเพื่อจุดตะเกียงและจัดเรียงอาหาร ฟ้าก็มืดแล้วหลังรับประทานอาหารเย็นเสร็จ

เปลวเทียนสีเหลืองแกว่งไสวอย่างมีความสุข ภายในห้องมีความคลุมเครือเล็กน้อย

ซูเมิ่งเยียนนั่งอยู่เงียบ ๆ ที่โต๊ะ พลิกดูหนังสือนิทานโดยไม่พูดอะไรสักคำ ในตะกร้าไม้ไผ่ตรงหน้านางมีกรรไกรงานเย็บปักถักร้อยและผ้าเช็ดหน้าไหมวางไว้อยู่เงียบ ๆ

ไม่รู้เพราะเหตุใด นางรู้สึกว่าหนังสือนิทานเล่มนี้ที่เคยอ่านมาเมื่อนานมาแล้ว วันนี้ก็ยังรู้สึกสนุกอยู่

เมื่อเห็นเวลาผ่านไปทีละนิด ชิวซวงที่อยู่ด้านข้างก็ทนไม่ไหว

"คุณหนู ถึงเวลาพักผ่อนแล้ว" นางเตือนด้วยเสียงต่ำ โดยปกติแล้วเวลานี้คุณหนูได้เข้านอนแล้ว แต่วันนี้ไม่รู้เพราะเหตุใด คุณหนูยังไม่ง่วง "ร่างกายท่านยังไม่หายดี ควรจะพักผ่อน..."

ซูเมิ่งเยียนตกใจเล็กน้อยและทันใดนั้นก็ได้สติ ไม่รู้เพราะเหตุใด นางเหลือบมองไปที่ประตูโดยไม่มีเหตุผล

นางจำได้...มู่เสี่ยวบอกว่าเขาจะมาคืนนี้

แต่ในช่วงเวลาถัดมา จู่ ๆ แผ่นหลังของซูเมิ่งเยียนก็หลั่งเหงื่อเย็นออกมา นางกำลังทำอะไรอยู่? รอมู่เสี่ยว? เช่นเดียวกับชาติที่แล้ว การรอคอยของนางอย่างสิ้นหวังยังไม่เพียงพอหรือ? ยังจะทำอีกเช่นนั้นหรือ?

"ชิวซวงไปเอายามา!" นางอ้าปาก ไม่รู้เพราะเหตุใดน้ำเสียงของนางดูลุกลน

"ค่ะ" แม้ว่าชิวซวงไม่รู้เหตุผล แต่นางก็ไปยกยาจากด้านนอกเข้ามา ยานี้นางแค่ดมกลิ่นก็รู้สึกขมมาก ไม่รู้ว่าคุณหนูดื่มมันลงไปโดยที่สีหน้าไม่เปลี่ยนแปลงเลยได้เช่นไร

ซูเมิ่งเยียนรับถ้วยยา แม้ว่ายาจะขมหน่อย แต่ช่วยสมานแผลและช่วยให้นอนหลับ นางกลับชอบมัน

หลังจากดับเทียนแล้ว นางนอนเงียบ ๆ บนเตียง จากนั้นก็รอให้ความง่วงมาจู่โจม แต่ทว่า...

ไม่ง่วงนอน

ซูเมิ่งเยียนจ้องมองที่ม่านเงาเหนือศีรษะอย่างว่างเปล่า ราวกับว่าได้กลับไปสู่ชาติที่แล้ว ชาติที่แล้วที่นางไม่อยากนึกถึง จึงบังคับข่มตาตัวเองให้หลับตาแน่นและปล่อยความคิดไป เมื่อใกล้จะนอน...

"แอ๊ด มีเสียงผลักประตู ตามด้วยเสียงฝีเท้าที่มั่นคงของชายคนนั้น ราวกับว่าเขาจงใจทำให้เคลื่อนไหวเบาลง

ซูเมิ่งเยียนไม่รู้สึกง่วงนอนเลย แม้ตาจะปิดอยู่ แต่หูของเธอก็เอี้ยฟัง

เป็นมู่เสี่ยว นางคุ้นเคยกับเสียงฝีเท้าเหล่านี้เป็นอย่างดี

ขณะที่กำลังคิดอยู่นั้น มู่เสี่ยวก็ยืนอยู่ข้างเตียงแล้ว ขมวดคิ้วมองผู้หญิงที่อยู่ในผ้าม่านของเตียง นางนอนในท่าตั้งตรงมาก หายใจอย่างสงบ อันที่จริง เขารออยู่ลานด้านนอกมาพักใหญ่แล้ว

แสงเทียนส่องร่างของนางที่กำลังอ่านหนังสืออยู่บนหน้าต่าง มันเงียบมาก เขาไม่เคยคิดว่าคุณหนูตระกูลซูที่ยโสโอหังจะมีอีกด้านที่เงียบสงบเช่นนี้ แต่เขาก็รู้ด้วยว่า หากเพียงเขาเดินเข้าไป สีหน้าของนางก็กลายเป็นระมัดระวังทันที เหมือนการเผชิญหน้ากับ...คู่ต่อสู้

มู่เสี่ยวต้องยอมรับว่าตอนนี้ซูเมิ่งเยียน แตกต่างจากผู้หญิงที่จ้องมองเขาอย่างหมกมุ่นในตอนนั้น

ดังนั้น จึงรออยู่นอกประตูจนกระทั่งเทียนดับและไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ ทั้งสิ้น ก่อนที่จะเข้าไปในห้อง

แต่ทว่าเขา... รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ เขาควรจะนอนข้างนาง อย่างไรก็ตามเตียงก็ใหญ่มาก ต่างคนต่างอยู่กันได้ ดังนั้นเขาออกไปตั้งแต่เช้าตรู่วันรุ่งขึ้นก็พอ คาดไม่ถึงเลยว่า เขาจะ จะ...กลัว!

ใช่ กลัวจริง!

"ข้ารู้ว่าท่านอ๋องไม่ต้องการร่วมเตียงกับฉัน แต่เพื่อหลอกตาคนอื่น ขอให้ท่านอ๋องได้โปรดอดทน" เสียงเย็นของผู้หญิงคนหนึ่งดังมาจากม่านเตียง

มู่เสี่ยวตกใจแล้วขมวดคิ้ว "เจ้าไม่ได้นอนหรือ?"

เขาจะอยู่ที่นี่แค่คืนเดียวเพื่อรับมือกับคนที่คอยเฝ้าดูเขา ถึงมานอนค้างคืนที่นี่แค่คืนเดียว เขาจะหวั่นไหวนางได้อย่างไร?

เขาจะไม่มีวันลืมว่านางบีบบังคับให้เขาแต่งงานในตอนนั้น!

ค่ำคืนอันยาวนาน มู่เสี่ยวระมัดระวังตัวอยู่เสมอและจะไม่ค่อยหลับใหลกับคนที่เขาไม่รู้จักดีนัก แต่ทว่าคืนนี้ไม่รู้เพราะเหตุใด เขาก็ผล้อยหลับไปอย่างช้า ๆ

รุ่งอรุณในวันรุ่งขึ้น

ชิวซวงเดินไปที่ประตูพร้อมกับอ่างน้ำ "คุณหนู เช้าแล้ว ถึงเวลาแปรงฟันแล้วเจ้าค่ะ" หลังจากพูดจบ นางก็เดินเข้าไปในห้องตามปกติ

มู่เสี่ยวลืมตาขึ้นเกือบทันที ดวงตาเฉียบคมของเขา ต้องใช้เวลาสักพักกว่าจะรู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน เมื่อหรี่ตาลงเล็กน้อย ชำเลืองมองผู้หญิงในท่านอนที่ไม่น่าดูจึงลุกขึ้นยืนพร้อมกับขมวดคิ้ว

"อ๊ะ" ชิวซวงส่งเสียงร้องเบา ๆ ที่ประตู และรีบคุกเข่าลงบนพื้น "ข้าน้อยไม่รู้ว่าท่านอ๋องอยู่ที่นี่ โปรดยกโทษให้บ่าวด้วยพ่ะย่ะค่ะ!" เมื่อคืนนางไม่เห็นว่าท่านอ๋องมาที่ห้องคุณหนู!

ใบหน้าของมู่เสี่ยวเคร่งขรึม สังเกตว่าซูเมิ่งเยียนก็เคลื่อนไหวเช่นกัน ราวกับว่ามีสัญญาณของการตื่นขึ้นและเสียงของเขาก็เย็นชาเล็กน้อย "ออกไป!"

"ค่ะ!" ชิวซวงรีบออกจากห้องอย่างรวดเร็ว

มู่เสี่ยวเหลือบมองผู้คนรอบตัวเขาอีกครั้ง แต่นางเพียงแค่ขยับตัว พลิกตัวและนอนต่อ

เขาสวมเสื้อผ้าและหมวกด้วยความเย้ยหยัน เสื้อคลุมสีขาวช่างดูสง่างามยิ่งนัก เขาลุกขึ้นเพื่อที่จะจากไป แต่ก็ตกตะลึงเมื่อเห็นตะกร้าไม้ไผ่บนโต๊ะออกจากมุมห้อง

นางเย็บปักถักร้อยเป็น ซึ่งทำให้เขาประหลาดใจยิ่งนัก

แต่พอเข้าพบว่าที่นางเย็บปักถักร้อยเป็น ก็เพื่อปักสิ่งของให้ชายอีกคน พอนึกถึงตรงนี้ก็ทำให้เขารู้สึกอึดอัดอย่างอธิบายหามิได้

เขาหลับตาลงและสะบัดแขนเสื้อแล้วเดินออกไป...