อ๋องเฟยเกิดใหม่ ท่านอ๋อง ขอหย่ากัน นิยาย บท 32

ขณะที่ซูเมิ่งเยียนตื่นขึ้น ชิวซวงที่กำลังปรนนิบัตินางอยู่ด้านข้าง ใบหน้าเต็มไปด้วยความพะวง

เมื่อเห็นนางลืมตาขึ้นจึงรีบพุ่งไปข้างหน้า "คุณหนู เมื่อคืนนี้ท่านกับท่านอ๋อง..." เมื่อพูดถึงตรงนี้ ใบหน้าของชิวซวงเปลี่ยนเป็นสีแดง

ซูเมิ่งเยียนชำเลืองมองไปที่ผ้าห่มนอกเตียงตา "เขามานอนที่นี่"

"ข้าน้อยรู้!" ชิวซวงยิ้ม "คุณหนูปฏิบัติต่อท่านอ๋องเป็นอย่างดี ท่านอ๋องจะไม่ชอบคุณหนูได้อย่างไรเล่า? ข้าจะคอยดูว่าคนพวกนั้นต่อไปจะกล้านินทาคุณหนูอย่างไรอีก!"

ซูเมิ่งเยียนมองไปที่แก้มที่ตื่นเต้นของชิวซวง โดยไม่มีใจจะสะกิดนาง พูดช้า ๆ แค่ว่า "เจ้าไม่เข้าใจ รีบไปเอาอ่างน้ำมา"

"ยกมาตั้งนานแล้ว วางไว้ด้านข้างเรียบร้อย" ชิวซวงอมยิ้ม "เมื่อเช้านี้ตอนที่ข้าน้อยเข้ามา ท่านอ๋องตกใจมาก ท่านอ๋องเหลือบมองคุณหนูและไล่ข้าน้อยออกไป คงกลัวว่าข้าน้อยจะปลุกคุณหนู!"

เขากลัวนางตื่น?

ซูเมิ่งเยียนหัวเราะออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจ ผู้ชายคนนั้น ยกเว้นฮัวหย้วนเท่านั้น ส่วนผู้หญิงนางอื่นเขาไม่เคยดูแลเอาใจใส่ ถ้าเขาเป็นห่วงนาง เกรงว่าดวงอาทิตย์อาจขึ้นจากทางทิศตะวันตกในวันพรุ่ง

"คุณหนู แต่เหตุใดคุณหนูดูไม่มีความสุขเลย?" หลังจากรอให้ซูเมิ่งเยียนอาบน้ำเสร็จชิวซวงก็ยกยาเข้ามา

"เปล่า" ซูเมิ่งเยียนส่ายหัว แต่ก็ต้องผงะเมื่อได้กลิ่นน้ำสมุนไพร

ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา อาการบาดเจ็บที่หัวไหล่ของนางเริ่มดีขึ้นเรื่อย ๆ บางครั้งนางก็จะไม่รู้สึกเจ็บปวด ท่านหมอมีทักษะทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยม นางก็โชคดีไปด้วย

แต่...เมื่อนึกถึงคำสั่งลับที่มาจากพระราชวัง หากนางหายจากอาการบาดเจ็บจริง ๆ หรือว่าจะต้อง "มีรัชทายาท" ให้กับมู่เสี่ยวจริงหรือ?

เมื่อวานนางนอนห้องเดียวกับมู่เสี่ยว นางรู้สึกอึดอัดมาก ถ้าไม่สามารถมีลูกได้ในอนาคต เขาจะมานอนร่วมเตียงกับนาง...แค่คิดนางก็รู้สึกกระสับกระส่าย

ตอนนี้คิดอย่างอื่นไม่ออก...

"คุณหนู คุณหนู..." ชิวซวงกระซิบเรียกนาง

ซูเมิ่งเยียนได้สติกลับมา มองดูยาที่อยู่ตรงหน้านางและคิดในใจว่า "ชิวซวง ไปเอาผลไม้เชื่อมมาให้ข้าหน่อย"

"หือ?" ชิวซวงประหลาดใจ ก่อนหน้านี้ ขณะที่คุณหนูดื่มยา แค่เงยหน้าก็ดื่มจนหมดไม่เห็นต้องกินผลไม้เคลือบน้ำตาลเลย เมื่อนางถามคุณหนูก็บอกว่า "ฝึกจนเคยชิน" ทว่าวันนี้เหตุใดถึงจะเอาผลไม้เชื่อมเล่า?

"ทำไม? ยานี้ขมมาก จู่ ๆ วันนี้ข้าก็ทนไม่ได้ ไม่ได้หรือ?" ซูเมิ่งเยียนแสร้งทำเป็นโกรธ

"ได้เจ้าค่ะ ได้อยู่แล้วเจ้าค่ะ" ชิวซวงพยักหน้าอย่างเร่งรีบ "เกรงว่าคุณหนูจะมีความหวานอยู่ในใจ จึงโดนความขมของยา..." พึมพำก่อนที่ ซูเมิ่งเยียนจะเหลือบมอง พร้อมกับรีบเดินออกไปที่ประตู

ใจหวาน...

ซูเมิ่งเยียนถูถ้วยยาอย่างเงียบ ๆ บางทีในอนาคต นางอาจจะมีความหวานในใจ แต่ความหวานนี้ ไม่ใช่มู่เสี่ยวมอบให้นาง

เมื่อหันศีรษะไป เห็นหน้าต่างเปิดออก นางยื่นมือเทน้ำยาออกทางหน้าต่าง

"ผลไม้เชื่อมมาแล้ว!" ร่างของชิวซวงปรากฏขึ้นที่ประตู

ซูเมิ่งเยียนหยิบมันขึ้นมา 1 ลูกใส่เข้าปาก มันหวานมากจนแสบคอ แต่ภายใต้สายตาที่จับตามองของชิวซวง นางเคี้ยวมันทั้งหมดและกลืนมันลงไป

พร้อมกับพลางเอามือแตะตะกร้าไม้ไผ่ "ชิวซวง เจ้าหาโอกาสออกจากจวน เอาผ้าเช็ด..."

คำพูดหยุดลงทันที

ซูเมิ่งเยียนหันศีรษะทันที ผ้าเช็ดผ้าไหมที่วางอยู่ในตะกร้าไม้ไผ่เมื่อคืนนี้หายไปแล้ว!

"ผ้าเช็ดหน้าผ้าไหมของคุณหนู..."

"ข้าปักใหม่อีกผืนก็ได้" อย่างไรก็ตามร่างกายของนางยังไม่หายดี นางไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว

ใกล้เที่ยง ท่านหมอมาตรวจดูอาการของนางตามปกติ หลังจากที่ตรวจชีพจรแล้ว เคราของท่านหมอชราขยับและพยักหน้าซ้ำ ๆ แล้วพูดว่า "ร่างกายของหวางเฟยฟื้นตัวดีมาก อีกห้าหกวันแผลก็จะตกสะเก็ดแล้วหลุดไป ถึงตอนนั้นแม้อาจจะยังเจ็บปวดอยู่เล็กน้อย แต่ก็คงไม่ต่างจากคนทั่วไป"

ซูเมิ่งเยียนรู้ว่าตัวเองมีสุขภาพที่ดี ครั้งหนึ่งนางเคยเป็นคุณหนูเจ้าอารมณ์ที่ขี่ม้าไปมาในเมืองหลวง ในชาติที่แล้วตอนที่นางแต่งงานกับมู่เสี่ยวและป่วยเป็นโรคซึมเศร้า ไม่ได้กินยาใด ๆ ดังนั้นจนกระทั่งอาการป่วยได้ตายไป...

แต่ตอนนี้เมื่อรู้ว่าอาการบาดเจ็บของนางกำลังจะหายดี ทว่าในใจของนางกลับไม่มีความสุขมาก

มู่เสี่ยวเป็นอ๋องที่ไร้โปรดปราน ฝ่าบาทส่งคนมาจับตาดู ถึงขนาดในวันที่นางฟื้น เขาก็ส่งราชโองการลับมาเร่งให้นางเพิ่มรัชทายาท เจตนาไม่มีอะไรมากไปกว่าเตือนมู่เสี่ยวว่า ทุกการเคลื่อนไหวของเขาอยู่ภายใต้การควบคุม ถ้าร่างกายนางหายดีเมื่อไหร่นางจะต้องถูกบังคับให้ร่วมรักกับเขาจนกระทั่งตั้งครรภ์เป็นแน่

ยิ่งไปกว่านั้น...แม้ว่าฝ่าบาทจะไม่สนใจมู่เสี่ยว ท่านพ่อ...ก็จะรับรู้ เกรงว่าเขาจะไปฟ้องมู่เสี่ยวต่อหน้าพระพักตร์ฝ่าบาท ๆ ...

"เยี่ยมไปเลย คุณหนู" แตกต่างจากความกังวลของนาง ชิวซวงดูมีความสุขมาก "จากนี้ไป คุณหนูไม่จำเป็นต้องอยู่ในห้องทั้งวัน จะได้ใช้เวลากับท่านอ๋องให้มากขึ้น ปรากฏที่ลานด้านหน้าให้คนพวกนั้นได้เห็น จะได้ใฟ้คนพวกนั้นเห็นท่านเป็นนายหญิง!”

ซูเมิ่งเยียนไม่มีทางเลือก นางไม่ไม่ได้อยากเป็นนายหญิงของจวนอ๋อง ชาติที่แล้วนางเบื่อมากพอแล้ว

นางไม่ต้องการเข้าใกล้มู่เสี่ยวมากเกินไป นางไม่ต้องการตั้งครรภ์ลูกของมู่เสี่ยว...

เมื่อหันไปก็เห็นปิ่นปักผมมุกอยู่หน้ากระจกสีบรอนซ์บนโต๊ะ เช้านี้นางหยิบมันออกเพราะคิดว่ามันดูหรูหราเกินไป เพราะว่านางอยู่ในห้องวันจึงคิดว่าปักไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร

ปลายปิ่นมุกนั้นสะดุดตามาก

นางหลับตาลง แล้วตอบด้วยรอยยิ้มเล็กน้อยที่ริมฝีปาก "จริงด้วย เยี่ยมมาก"