อ๋องเฟยเกิดใหม่ ท่านอ๋อง ขอหย่ากัน นิยาย บท 36

โหดร้ายกับตัวเองถึงเพียงนี้เลยหรือ?

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ซูเมิ่งเยียน รู้สึกอยากจะหัวเราะออกมา แต่ก็ยิ้มออกมาจริง ๆ มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย เพียงแต่ยังไม่รอให้รอยยิ้มจางลง ก็เพิ่มความรู้สึกขมขื่นลงไปด้วย

นางโหดร้ายกับตัวเองมาโดยตลอด

นางยึดติดกับความสัมพันธ์ที่สิ้นหวัง แม้ว่าทุกคนจะเกลี้ยกล่อมก็ไม่ยอมปล่อยมือ จนสุดท้ายก็ได้รับความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัด

นางปฏิบัติต่อเขาดีกว่าใคร ๆ ถึงเขาจะไม่เคยใจดีกับตัวนางเลย แต่นางก็เต็มใจทำ

นางรออยู่ที่หลิงหย้วนอันเย็นยะเยือก เขาไม่หย่ากับนาง ดังนั้นนางจึงถือว่าตัวเองเป็นภรรยาของเขาทุกวัน

แม้ในวาระสุดท้ายที่นางกำลังจะตาย นางนอนอยู่บนเตียงคนเดียว ก็เคียดแค้นเขาไม่มาก หวังแค่เพียงชาติหน้าจะไม่ได้พบกันอีก

นางเงยหน้าขึ้นมองมู่เสี่ยว มองดูผู้ชายที่ไม่ได้ผ่านประสบการณ์อะไรมาก่อน ทั้งที่น้ำตาคลอเบ้า แต่นางก็ยังคงยิ้ม "ท่านอ๋อง ตั้งแต่ฝ่าบาทประทานการแต่งงานให้ ท่านรู้มาตั้งนานแล้วนี่ว่าข้าเป็นคนเช่นไร? เหตุใดถึงยังถามข้าอีก?"

ในใจของเขานางน่ารังเกียจเสมอ

"ซูเมิ่งเยียน!" เมื่อเผชิญหน้ากับการจ้องมองของนาง มู่เสี่ยวรู้สึกอึดอัดในหัวใจ แถมเมื่อได้ยินคำสบประมาทจากคำพูดของนาง เขาก็ยิ่งรู้สึกรำคาญเข้าไปอีก

"ข้าคิดว่าการที่ข้าทำเช่นนี้ จะตรงใจกับความคิดของท่านอ๋อง" เสียงของซูเมิ่งเยียนเบามาก  นางละสายตาพร้อมมองไปที่เทียนสีแดงบนโต๊ะอย่างเงียบ ๆ น้ำเสียงนิ่งสงบ "ในก้นบึ้งหัวใจของท่านอ๋อง ก็คงไม่อยากอยู่ร่วมเตียงเดียวกับข้า"

"..." มู่เสี่ยวตัวแข็ง เม้มริมฝีปากบางเบา ๆ

เขาควรจะยอมรับว่า เขาไม่อยากอยู่ห้องเดียวกับนาง ตะ...แต่ไม่รู้เพราะเหตุใด ในคืนนั้น ตอนที่นางนานดิ้นไปดิ้นมา อีกทั้ง...คืนงานหมั้นวันนั้น ความเร่าร้อนของนางมันทำให้เขายากที่จะลืม

ลูกกระเดือกขยับเล็กน้อย มู่เสี่ยวหลุบตาลงและหยุดมองนาง

"ท่านอ๋อง ท่านมีคนในใจแล้ว ข้ารู้" ซูเมิ่งเยียนหลุบตาลงและไม่มองสิ่งใด นางรู้มาตั้งนานแล้วว่ามู่เสี่ยวเป็นคนดื้อรั้น หากเขาชอบใครสักคน คงไม่ยอมเปลี่ยนใจง่าย ๆ เป็นแน่ เพียงเพราะชาติที่แล้วนางไม่เชื่อ "ทั้งท่านและข้าไม่อยากนอนร่วมเตียงเดียวกัน บาดแผลของข้ากำเริบ ซึ่งก็ตรงกับใจของเราสองคน ท่านไม่มีเหตุผลที่ท่านจะต้องโกรธใช่หรือไม่?" นางย้อนถามกลับ

มู่เสี่ยวเริ่มตัวแข็งขึ้นเรื่อย ๆ เหตุผลที่บอกเขาทำให้ได้สติว่าสิ่งที่ซูเมิ่งเยียนพูดนั้นถูกต้อง แต่ทว่าในใจของเขากลับหม่นหมองยิ่งขึ้น เขาอ้าปากและต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่สิ่งที่ออกมาคือ "เหตุใดหวางเฟยถึงต้องเอาอกเอาใจข้าเช่นนี้? มีจุดประสงค์อะไร?"

หลังจากที่พูดออกไป รู้สึกหดหู่ในใจอย่างช่วยไม่ได้ เห็นได้ชัดว่า...เขาไม่ได้อยากพูดแบบนั้น

ซูเมิ่งเยียนไม่แปลกใจเลยสักนิด ในใจของมู่เสี่ยว ทุกสิ่งที่นางทำล้วนแต่มีจุดประสงค์ทั้งนั้น หากเขาไม่สงสัย ก็คงจะต้องสงสัยว่าเขาไม่ใช่อ๋องหย่งอันแน่

"เอาเป็นว่า..." นางพูดเสียงเรียบ "ข้ารักท่านอ๋องเข้ากระดูก จึงอยากเอาใจใส่ท่านอ๋องให้มากกว่านี้"

ในอดีต นางใช้เหตุผลว่า "รักมู่เสี่ยว" โดยไม่มีใครสงสัยนาง เพราะทุกคนในเมืองหลวงรู้ว่าลูกสาวของตระกูลซู ไล่ตามอ๋องหย่งอันจนคนทั่วเมืองรู้หมด!

มู่เสี่ยวเหล่ตาของเขา ณ ขณะนั้น เขาไม่สามารถบอกได้ว่าสิ่งที่นางพูดเป็นความจริงหรือเรื่องโกหกได้

หากเป็นเรื่องโกหก นางบังคับให้แต่งงานหรือไล่ตามจีบก็ชั่ง หรือแม้แต่วางยาเขา นางสามารถกระทำการได้ทุกรูปแบบ และการทำร้ายตัวเองในตอนนี้ก็คงไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

แต่ถ้าเป็นเรื่องจริง...ขณะที่นางพูดถึง "รัก" ดวงตาสงบนิ่ง ไม่มีสีสันเหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไป ความเฉยเมยแบบนั้นทำให้เขาระแวงในใจอย่างมาก

"เป็นอะไรไป?" เมื่อสัมผัสได้ถึงการสืบสวนของชายคนนั้น ซูเมิ่งเยียนก็เงยหน้าขึ้นและสบตามู่เสี่ยว

นัยน์ตาที่สีดำมืดดั่งเช่นเคย ดวงตาเฉี่ยวคมก็หรี่ลงเล็กน้อย ทำให้ผู้คนเห็นความคิดที่แท้จริงของเขาได้ยาก

หากนางเป็นฮ่องเต้ คงจะไม่ยอมปล่อยคน ๆ นี้อย่างแน่นอน คนที่มองเห็นความทะเยอทะยานไม่ได้น่ากลัว สิ่งที่น่ากลัวคือ... ผู้ชายที่มองไม่เห็นอะไรเลย!

"ในเมื่อหวางเฟยคิดแบบนี้ ก็ทำแบบนี้ต่อไปดีที่สุด" ริมฝีปากบางของมู่เสี่ยวแยกออกเล็กน้อย น้ำเสียงของเขายังคงระมัดระวัง

"แน่นอน" ซูเมิ่งเยียนพยักหน้า

เกิดความเงียบขึ้นครู่หนึ่งและไม่มีใครพูดอะไร