อ๋องเฟยเกิดใหม่ ท่านอ๋อง ขอหย่ากัน นิยาย บท 37

โกรธล่ะสิ

ซูเมิ่งเยียนเหลือบมองไปที่ประตู ผู้หญิงที่วิ่งไล่ตามเขามาโดยตลอด จู่ ๆ ก็พยายามอย่างเต็มที่ที่จะไม่มีเพศสัมพันธ์กับเขา คนห่างเหินอย่างเขา ย่อมไม่สบายใจ

เขาถอนสายตาออก เขามองไปที่ขวดกระเบื้องเคลือบสีแดงนั้น และเมื่อเขายกที่อุดฝาขึ้น กลิ่นหอมสดชื่นจาง ๆ ก็โชยมา ไม่ใช่ผงยาจีนที่กลิ่นแรงเช่นยาจีนโบราณ 

ถือว่ามู่เสี่ยวยังมีน้ำใจ ยานี้ มองแวบเดียวก็เป็นของดี

"คุณหนู..." ทว่าขณะนั้นเอง ชิวซวงเดินเข้ามาอย่างเป็นกังวล มองไปที่นางพร้อมขมวดคิ้วเล็กน้อย "ท่านพูดอะไรกับท่านอ๋อง? เหตุใดข้าเห็นท่านอ๋อง...จากไปด้วยใบหน้ามืดมน?"

"ก็แค่พูดคุยแบบธรรมดา" ซูเมิ่งเยียนวางขวดยาไว้ในแขนเสื้ออย่างไร้ร่องรอย เพื่อไม่ให้ชิวซวงมองเห็นและคิดมากไป

"หรือ?" เห็นได้ชัดว่าชิวซวงไม่เชื่อ "แต่คืนนี้ท่านอ๋องไม่ควรอยู่ในห้องกับคุณหนูหรือ? เหตุใด..." นางคิดว่าคุณหนูและท่านอ๋องคืนดีกันแล้ว

เช่นเดียวกับเช้าวันนั้น ท่านอ๋องขนาดสวมเสื้อยังเคลื่อนไหวเบาๆ ราวกับว่าเขากังวลว่าจะทำให้คุณหนูตื่น นับจากวันนั้น ผู้คนที่เรือนหน้าก็ให้ความเคารพต่อคุณหนูมากขึ้น!

"ข้ามีบาดแผลบนร่างกาย เขากลัวที่จะสัมผัสบาดแผลของข้า" ซูเมิ่งเยียนอธิบายเฉย ๆ 

"เป็นเช่นนั้นหรือ?" แม้ว่าชิวซวงจะยังสงสัยอยู่ แต่เมื่อเห็นท่าทางสงบนิ่งบนใบหน้าของคุณหนู จึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเชื่อ "อาการบาดเจ็บของคุณหนู..."

"ไม่เป็นไรมาก" ซูเมิ่งเยียนพูดอย่างเหนื่อยหน่าย "เจ้าก็เห็นนี่ ว่าข้าสดชื่นมากกว่าเมื่อก่อนมาก"

ชิวซวงมองซ้ายมองขวาก็เห็นว่าเป็นเช่นนั้นจริง ๆ ในที่สุดก็รู้สึกโล่งใจ จากนั้นถามอีกสองสามประโยคก่อนที่จะถอยกลับไป

หนังสือนิทานก็ไม่สามารถอ่านต่อได้ ซูเมิ่งเยียนเห็นว่าปัญญาชนและองค์หญิงก็อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข ก็นึกถึงมู่เสี่ยวและฮัวหย้วน ก็รู้สึกหดหู่ใจมากจึงโยนหนังสือนิทานลงที่มุมห้องแล้วนอนลงบนเตียง จากนั้นหลับตาพักผ่อน

น่าจะโกรธจริงๆ และในหลายวันต่อมา มู่เสี่ยวก็ไม่เคยปรากฏตัวที่ลานหลังอีกเลย

ซูเมิ่งเยียนเลิกทำลายบาดแผลของตัวเองอีกเมื่อมู่เสี่ยวรู้ว่านางทำร้ายตัวเอง จึงดื่มยาทุกวัน โดยใช้ยาที่มู่เสี่ยวทิ้งไว้ให้นาง ต้องบอกว่า ยาของมู่เสี่ยวดีกว่ายาที่ท่านออกให้เยอะ ไม่เจ็บมาก แถมยังให้ความรู้สึกเย็นบรรเทาอาการปวดแสบปวดร้อนของแผลได้ และแผลก็หายเร็วมากด้วย

ไม่นาน สะเก็ดที่แผลของนางเริ่มหลุดออก นอกจากจะไม่สามารถเคลื่อนไหวรุนแรงได้ ไม่มีอะไรผิดปกติอีก

ประมาณบ่ายของวันที่ห้า ซูเมิ่งเยียนกำลังพักผ่อนอยู่ในห้องของนางตามปกติ ก็เห็นชิวซวงเดินเข้ามาด้วยสีหน้าที่ย่ำแย่ ดวงตาแดงกล่ำ

นางวางหนังสือลงและสีหน้าของนางดูหม่นหมองหน่อย "เกิดอะไรขึ้น? มีคนรังแกเจ้า?" ในจวนอ๋อง แม้ว่าจะมีใครเพิกเฉยนาง นางไม่สนใจ แต่ทว่านางโกรธมากเมื่อมีคนรังแกชิวซวง

ชิวซวงเป็นคนที่อยู่กับนางทั้งตอนเป็นและตอนตายในชาติที่แล้ว นางต้องปกป้องชิวซวง

"ไม่" ชิวซวงมองนางด้วยสายตาที่น้อยใจ ดวงตาแดงกล่ำ "คุณหนู คะ...คือท่านอ๋อง..."

“เขา” เมื่อได้ยินมู่เสี่ยว ความสนใจของซูเมิ่งเยียนก็จางหายไป

"คุณหนู!" ชิวซวงเดินที่ด้านหน้าของนาง "เมื่อไม่กี่วันก่อนข้าได้ยินว่า องค์ชายสามให้นางรำหลายคนกับท่านอ๋องมา...เมื่อก่อนท่านอ๋องปฏิเสธมาโดยตลอด แต่คราวนี้เขายอมรับเลย ได้ยินว่าจัดงานทุกคืน คิดไม่ถึงเลยว่า...จะได้เห็ผู้หญิงงามสองสามคนจริง ๆ..."

จัดงานทุกคืน?

ซูเมิ่งเยียนคิดว่ามู่เสี่ยวไม่ได้ปรากฏตัวในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา เพราะเขาจัดงานทุกคืน?

ไม่รู้เพราะเหตุใด นางถึงอยากยิ้มออกมา

มู่เสี่ยวไม่ชอบให้คนอื่นเข้าใกล้เขา ในชาติที่แล้วนางใช้เวลาเกือบครึ่งปีกว่าจะช่วยเขาเปลี่ยนเมื้อผ้าได้ ในชีวิตนี้ ถ้าสาวเต้นรำเหล่านั้นสามารถเข้าใกล้มู่เสี่ยวได้จริง ๆ นางคงดีใจที่ได้เห็นมัน

เพียงแค่...นางไม่คาดคิดว่ามู่เสี่ยวจะใช้วิธีแบบเด็กเช่นนี้มาโจมตีนาง เขาเป็นถึงท่านอ๋อง...

ไม่ ไม่ใช่

ซูเมิ่งเยียนรีบปฏิเสธความคิดในใจของตัวเอง

ในชาติที่แล้วนางประทับใจกับภาพลักษ์ที่สุขุมและเยือกเย็นของมู่เสี่ยวมาก จนลืมคิดไปว่าตอนสองคนแต่งงานแรกๆ เพื่อเหยียดหยามนางโดยการรับนางรำเข้ามาในจวน ถึงขั้นชวนนางไปชมด้วยกัน

ในชาติที่แล้ว ซูเมิ่งเยียนยังเป็นนิสัยตรงไปตรงมา จึงเอะอะโวยวายและทำให้นางรำเหล่านั้นกระจัดกระจายไป

ในบรรดานางรำเหล่านั้น มีคนที่องค์ชายสามส่งมาจับตาดูมู่เสี่ยว ซึ่งก็ถูกซูเมิ่งเยียนส่งตัวไปโดยบังเอ็ญเช่นกัน หลังจากนั้น แม้ว่ามู่เสี่ยวจะไม่ค่อยสนใจนาง แต่ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาทั้งสองก็ไม่เย็นชาเหมือนเมื่อก่อน 

ตอนนี้เมื่อมาคิดดูแล้ว มู่เสี่ยวฉลาดขนาดนั้น เขาจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าในพวกนางรำมีคนกำลังจับตาดูเขา? การที่ชวนนางไปด้วย หนึ่งคือเพื่อให้นางโกรธ อีกอย่างคืออยากให้นางหาทางไล่นางรำพวกนั้นออกไป 

เจ้าเล่ห์นัก!

ซูเมิ่งเยียนตะคอกเบา ๆ สงสารตัวเองที่ใช้เวลาทั้งชีวิตกว่าจะรู้ว่าตัวเองถูกคนอื่นหลอกใช้

"คุณหนู!" ชิวซวงยิ่งกังวลมากขึ้นเมื่อเห็นคุณหนูของนางเงียบไป

หากคนอื่นรู้ว่าท่านอ๋องเพิ่งแต่งงานได้ไม่ถึงเดือน เขาพาผู้หญิงคนอื่นเข้ามาในจวน แถมยังใช้ชีวิตหรรษาทุกคืน ไม่ต้องพูดถึงในเมืองหลวง แม้แต่ในจวนก็จะไม่มีใครมองคุณหนูด้วยสายตาที่สูงส่งอีกต่อไป 

"กลัวอะไร?" ซูเมิ่งเยียนเงยหน้าขึ้นเบา ๆ "ก็แค่นางรำไม่กี่คน นี่ยังไม่มีเช่อเฟยเลยนะ?"

เวลาที่เสิ่นเนี่ยนหย้วนเข้ามาในจวนคือสองปีต่อมา

ในความเป็นจริง หลังจากแต่งงานได้หนึ่งปี นางไม่มีบุตรตลอด หลายคนจึงอยากจะจัดอนุให้มู่เสี่ยว มีเพียงแค่ซูเมิ่งเยียนที่เอะอะก็โวยวายทุกครั้ง

ครั้งสุดท้าย คือหนึ่งปีครึ่งหลังจากที่พวกเขาแต่งงานกัน ในเวลานั้นซูเมิ่งเยียนรู้แล้วว่าคนที่มู่เสี่ยวรักคือฮัวหย้วน นางไปหามู่เสี่ยวและบอกกับเขาว่า "ข้าเป็นภรรยาของเจ้าเพียงคนเดียวเท่านั้น หากว่าเจ้าอยากจะหาอนุ ก็ฆ่าข้าไปก่อน"

นับแต่นั้นมา ข่าวซุบซิบเกี่ยวกับมู่เสี่ยวจะรับอนึ ก็ไม่เคยแพร่กระจายไปถึงลานหลังอีกเลย นางยังกระหยิ่มยิ้มย่องไปเอง คิดว่ามู่เสี่ยวห่วงใยนาง

"นางรำ?" ชิวซวงอุทาน "คุณหนู นางรำเหล่านั้นแต่งตัวงดงามมาก พยายามอย่างเต็มที่เพื่อสร้างความประทับใจให้กับท่านอ๋อง เผื่อว่าท่านอ๋องจะ..."

"เขาไม่หรอก" ซูเมิ่งเยียนขัดนาง อยากให้มู่เสี่ยวประทับใจ ไม่จำเป็นต้องแต่งตัวสวยมาก แค่เหมือน "ฮัวหย้วน"สักนิด จะทำให้เขามองด้วยสายตาพิเศษ

"คุณหนู..." ชิวซวงยิ่งมองความคิดของคุณหนูตัวเองไม่ออก "ท่านอ๋องทำเช่นนี้เพื่อจงใจทำให้คุณหนูเห็น วันนั้นท่านอ๋องโกรธมาก ท่านไปเกลี้ยกล่อมท่านอ๋อง... "

"ชิวซวง!" ซูเมิ่งเยียนทำอะไรไม่ถูก นางพักคางและมองออกไปนอกหน้าต่าง “มันไม่มีประโยชน์ที่จะไปเกลี้ยกล่อมเขา บางที... เขาไม่เพียงไม่พอใจ แถมยังเชิญข้าไปดูนางรำเหล่านั้นด้วย เพื่อฉีกหน้าข้า!"

"ท่านอ๋องจะเป็นแบบนั้นได้เช่นไร..."

"ท่านหวางเหย!" ชิวซวงยังพูดไม่จบ แต่ได้ยินเสียงเคารพของชายคนหนึ่งจากนอกประตูที่เปิดไว้ครึ่งหนึ่ง

ซูเมิ่งเยียนเงยหน้าขึ้นและมองไปทางประตู และเมื่อนางเห็นซวนหยวนยืนอยู่ที่ประตูด้วยท่าทางสงบและกำหมัดเพื่อแสดงความเคารพนาง จากนั้นดวงตาก็สว่างขึ้นเล็กน้อย พร้อมเหลือบมองไปที่ชิวซวงและส่งสัญญาณ "ดูนี่ มาแล้ว"

"มีเรื่องอันใดองครักษ์ซวนหยวนมาถึงนี่?" ซูเมิ่งเยียนถาม

"ท่านอ๋องบอกข้าว่าช่วงนี้ท่านหวางเฟยหายดี ดังนั้นจึงไม่ควรอยู่ในห้องทั้งวัน ควรออกไปเดินเล่นหน่อย ไม่กี่วันก่อนองค์ชายสามได้ส่งนางรำให้ท่านอ๋อง จึงอยากเชิญหวางเฟยมาที่ห้องโถงด้านหน้า เพื่อสนุกด้วย"

เข้าพูดได้อย่างรอบคอบ

ซูเมิ่งเยียนค่อย ๆ ยิ้มออกมา