อ๋องเฟยเกิดใหม่ ท่านอ๋อง ขอหย่ากัน นิยาย บท 66

ซูเมิ่งเยียนไม่ได้ต้องการที่จะร้องไห้

แต่ทว่า เมื่อตระหนักได้ว่าคนที่ยืนอยู่ตรงประตูนั้นคือผู้ใด ทันใดนั้นน้ำตาก็ได้ร่วงหล่นลงมา

มู่เสี่ยว

เขาสวมชุดสีขาวแล้วยืนอยู่ตรงนั้น ลมเย็นยะเยือกที่นอกประตู พัดชุดคลุมสีขาวของเขาให้ปลิวไสว ชั่วขณะหนึ่งเป็นเหมือนกับเทวดากำลังโบยบินมาอย่างไรอย่างนั้น

เป็นฉากที่เหมือนกับความฝันเป็นอย่างมาก

ในชีวิตที่แล้ว นางเฝ้ารอฉากนี้เฝ้าร้อนมานานแสนนาน รอจนวันที่นางตายนางก็ยังไม่ได้เห็นมัน —— เขามาปรากฏตัวอยู่ที่หลิงหย้วน และได้ช่วยชีวิตนางออกมาราวกับเทวดาตนหนึ่ง และเขาก็สามารถที่จะยอมรับความผิดพลาดของตนเองต่อนาง และทำดีต่อนาง...

แต่กลับไม่คิดมาก่อนว่า มันจะปรากฏขึ้นมาในชีวิตนี้อย่างไม่คาดคิด

ซูเมิ่งเยียนค่อย ๆ ลุกขึ้นมาจากเตียงไม้อย่างไม่เต็มใจ ร่างกายของนางผอมแห้งกว่าก่อนหน้านี้มาก จากนั้นก็เดินโซซัดโซเซไปตรงประตูทางออก

มู่เสี่ยวไม่ขยับเขยื้อนเลยแม้แต่น้อย เขาเพียงแต่ยืนพร้อมกับหรี่ตาอยู่ตรงนั้น จึงทำให้ไม่มีผู้ใดเห็นอารมณ์ที่แท้จริงของเขาในตอนนี้ได้ ด้านหลังของเขา มีองครักษ์ไล่ตามมา แต่เขากลับไม่ได้ตระหนักถึงมันเลย

ทันใดนั้น ขาของซูเมิ่งเยียนก็อ่อนลงเล็กน้อย จนล้มลงไปบนพื้น

เกือบจะล้ม แต่ไม่ได้ล้ม เนื่องจากว่า...แขนของนางได้ถูกมือใหญ่คว้าเอาไว้ได้ในทันที จากนั้นก็พยุงนางให้ลุกขึ้น

ซูเมิ่งเยียนเงยหน้าขึ้น แล้วได้จ้องมองไปที่ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าของนาง "มู่เสี่ยว..." นางพึมพำ ขอบเขตระหว่างความจริงกับความฝัน เริ่มเลือนรางมากขึ้นเรื่อย ๆ

"..." มู่เสี่ยวไม่ได้กล่าวอะไรเลยสักคำ แต่ทว่ากลับมีความโกรธเคืองซ่อนอยู่ภายในดวงตาของเขา

"มู่เสี่ยว..." ซูเมิ่งเยียนยังคงพึมพำอยู่ ทันใดนั้น นางก็เอื้อมมือออกไปกอดเขาเอาไว้

ร่างของมู่เสี่ยวแข็งค้าง แล้วยังคงยืนอยู่ตรงนั้น ไม่ขยับแม้แต่มือของเขา ไม่ได้ตอบกลับและไม่ได้หลบเลี่ยง ความโกรธเคืองภายในใจของเขาเมื่อครู่ถูกแช่แข็งไปในทันที

ก่อนหน้านี้ หน้ามักจะชอบที่จะแนบชิดกับเขา ถึงแม้ว่าคนจะมาก นางก็จะยืนอยู่เคียงข้างเขาเสมอ แต่หลังจากที่แต่งงานไปแล้ว การกระทำที่ใกล้ชิดสนิทสนมเช่นนี้ก็ไม่มีอีกเลย

เมื่อคิดมาถึงตอนนี้ การเริ่มโอบกอดอย่างไม่รู้ตัวของนางเช่นตอนนี้ ไม่คาดคิดเลยว่าจะเป็นเรื่องก่อนหน้านี้เมื่อนานมากมาแล้ว

"ท่านรู้หรือไม่...ข้าคิดว่า ข้าจะต้องตายอีกครั้งเสียแล้ว..." ซูเมิ่งเยียนกระซิบกล่าว "ความจริงแล้ว รสชาติของความตาย ไม่ได้น่าพอใจเลยสักนิดเดียว..." นางแสร้งทำเป็นสงบเยือกเย็นได้อย่างไรในชีวิตที่แล้ว แต่ร่างกายของนางโกหกไม่ได้ อวัยวะทั้งหมดภายในร่างกายอ่อนล้าเล็กน้อย ทว่ายังคงมีสติอยู่ นางจึงทำได้แค่เพียงปล่อยให้ร่างกายของตนเองต้องเจ็บปวดทรมานอย่างช่วยไม่ได้

สุดท้ายแล้ว นางก็ต้องตายไปอย่างเจ็บปวดทรมาน

"พวกเขาทรมานเจ้าหรือไม่?" ร่างของมู่เสี่ยวหยุดไปขณะหนึ่ง น้ำเสียงของเขาเย็นยะเยือกลงเล็กน้อย จากนั้นก็ค่อย ๆ เหลือบมองไปที่คนที่อยู่เบื้องหลัง

เป็นครั้งแรกที่เขาแสดงความเย่อหยิ่งและอวดดี ขึ้นภายในพระราชวัง

องครักษ์ที่อยู่โดยรอบเบื้องหลังสั่นสะท้านภายในหัวใจ และกำดาบที่อยู่ในมือไว้แน่นโดยไม่รู้ตัว

"...ไม่มีหรอก" ซูเมิ่งเยียนส่ายหัวเล็กน้อย เมื่อผ่านไปนานนางก็กระซิบพูดอย่างแผ่วเบาว่า "...หิวจัง"

"..." มีความเงียบสงัดปกคลุมไปทั้วเหนือศีรษะ

มู่เสี่ยวจ้องมองไปที่ขวัญที่มีอยู่อันเดียวบนศีรษะของนาง หลังจากนั้นเป็นเวลานานจึงขยับตัวเล็กน้อย "ประคองหวางเฟยที"

"ขอรับ" ซวนหยวนรีบมาข้างหน้าด้วยความรวดเร็ว

เมื่อครู่นี้ซูเมิ่งเยียนเพิ่งจะสังเกตเห็น ว่าซวนหยวนยืนอยู่ข้างหลังของมู่เสี่ยวด้วย เขารีบมาข้างหน้าอย่างรวดเร็ว แล้วกล่าวอย่างแผ่วเบาว่า "หวางเฟย ขออภัยขอรับ" หลังจากที่พูดจบ ก็จับไปที่แขนของซูเมิ่งเยียนทันที

เมื่อซูเมิ่งเยียนออกจากอ้อมกอดของมู่เสี่ยวแล้ว ก็ไม่มีการปิดกั้นของมู่เสี่ยวอีก และเมื่อลมหน้าจากภายนอกประตูพัดผ่านเข้ามา ทำให้สติของนางตื่นขึ้นมาไม่น้อยเลยทีเดียว ถึงแม้ว่าร่างกายจะยังคงอ่อนแออยู่มาก แต่ดวงตาทั้งสองก็ชัดเจนแจ่มแจ้งขึ้นมาบ้าง

สายตาของนางมองไปที่ซวนหยวนที่ประคองมือของตนเองเอาไว้ รวมไปถึงมู่เสี่ยวที่ขยับตัวออกไป มันชัดเจนมากเกินไปแล้ว

เขาสงสารร่างกายที่อ่อนแอของนาง จึงได้ไม่สลัดนางทิ้ง แต่สุดท้ายก็ไม่ยอมที่จะให้นางเข้าไปใกล้ชิดเขามากจนเกินไป

"ขออภัยเพคะ" ซูเมิ่งเยียนกล่าวอย่างแผ่วเบากับร่างที่อยู่ด้านหน้า

มู่เสี่ยวหันกลับมาพร้อมกับร่างกายที่แข็งทื่อไป "อะไรนะ?" เขาหันมา จ้องมองไปเบื้องหน้า และไม่ได้มองหญิงสาวอย่างนางแล้ว สายตาของนางไม่มีความใกล้ชิดเมื่อครู่อยู่อีกแล้ว แต่กลับ...ดูแปลกแยกเหมือนก่อนหน้านี้ก็มิปาน

และภายในใจก็รู้สึกไม่มีความสุขอย่างมากอย่างอธิบายไม่ถูก!