อ๋องเฟยเกิดใหม่ ท่านอ๋อง ขอหย่ากัน นิยาย บท 67

ภูมิใจหรือ?

ซูเมิ่งเยียนมองใกล้เข้าไปในดวงตาของมู่เสี่ยวที่อยู่เบื้องหน้า เขาอ่อนโยนมาก  ถึงขนาดที่ว่าเป็นความอ่อนโยนที่ไม่เหมือนเขาเลย

เขาจับจ้องมองไปที่นางเช่นนี้ ภายในแววตาของเขาสับสน นอกจากนี้ยังมีความประชดปะปนอยู่เล็กน้อยด้วย

ความคิดของซูเมิ่งเยียน ก็ถูกดึงสติกลับมาทันทีด้วยสายตาของมู่เสี่ยว ความรู้สึกที่เพิ่งผุดขึ้นมาจากก้นบึ้งของหัวใจเมื่อครู่นี้ เวลานี้มันได้หายไปอย่างไร้ร่องรอยแล้ว

"ท่านอ๋องรู้สึกเสียใจภายหลังที่ช่วยเหลือข้าออกมาเช่นนั้นหรือ?" นางถามกลับโดยที่เลียนแบบน้ำเสียงของเขา

มู่เสี่ยวขมวดคิ้วเล็กน้อย เสียใจภายหลังหรือ? ไม่ เขารับรู้ได้อย่างชัดเจน ทันทีที่เขาใช้เท้าถีบประตูตำหนักต้องห้าม แล้วมองเห็นนางที่ขดตัวแน่นอยู่ที่มุมหนึ่งในห้องนั้น และในตอนที่ร่างบางนั้นไม่ขยับเขยื้อน ก็มีสิ่งหนึ่งที่ฉายแวบเข้ามาในก้นบึ้งของหัวใจ ซึ่งมันคือความคิดที่ชั่วร้ายที่ไม่อาจควบคุมได้

ในระหว่างทางที่เขาไปยังตำหนักต้องห้ามก็ได้ฟังรายงานของซวนหยวนไปด้วย ว่าหลายวันนี้ นางไม่ได้กินข้าวเลยแม้แต่นิดเดียว

ตั้งแต่เล็กจนโตนางถูกเลี้ยงมาในฐานะคุณหนูใหญ่ของตระกูล จะเคยได้รับความยากลำบากเช่นนี้ได้เมื่อใดกัน? เช่นนั้น เมื่อเห็นร่างที่ไม่ไหวติงขดอยู่มุมนั้น ภายในก้นบึ้งของหัวใจเขาตื่นตระหนัก แต่กลับไม่มีความเสียใจภายหลังเลย

อย่างไรก็ตาม...สิ่งที่เขาไม่พอใจมากที่สุด นั่นก็คือการที่เข้าไม่เสียใจ!

หากว่าเขาเสียใจ ในตอนนี้ก็คงไม่อาจจ้องมองนางอย่างยินดีเช่นนี้ได้

แต่ทว่า...ไม่ได้ เขาระงับความโมโหเอาไว้ภายในใจ

"เจ้าคือหวางเฟยหย่งอัน" ในที่สุด มู่เสี่ยวก็กล่าวเช่นนี้ออกมา เนื่องจากว่านางคือหวางเฟยหย่งอัน เช่นนั้น เขาจึงได้เข้ามาตามหาคนด้วยตนเอง ไม่ได้เป็นเพราะนาง แต่เป็นเพราะ...ศักดิ์ศรีของจวนอ๋อง

"ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้นี่เอง..." ซูเมิ่งเยียนกระซิบบ่นพึมพำ ดูเหมือนว่า นางจะเป็นผู้ที่ทำให้เขาต้องอับอายอีกแล้ว เพียงแต่ว่า "ท่านอ๋องโปรดวางใจ เมื่อผ่านไประยะหนึ่ง หลังจากที่เราสองคนหย่าร้างแล้ว ท่านก็จะไม่ต้องกังวลเรื่องเหล่านี้อีกต่อไปแล้ว..."

คำพูดยังไม่ทันที่จะพูดจบ

ซูเมิ่งเยียนรู้สึกว่ากรามของตนเองถูกคนจับเอาไว้ มู่เสี่ยวได้บีบบังคับให้นางจ้องมองไปที่เขา "หวางเฟยเอาแต่พูดว่าหย่า หย่าอยู่ได้ตลอดเวลา หากในใจของเจ้าคิดอยากที่จะหย่าจริงๆ แล้วเมื่อครู่ที่ประตูตำหนักต้องห้าม ผู้ใดกันที่เอาแต่กอดข้าคนนี้?"

อ้อมกอดนั้น ทำให้ความสับสนวุ่นวายภายในหัวใจของเขาสงบลง

ซูเมิ่งเยียนตกใจเล็กน้อย และการตอบสนองหลังจากนั้น กลับเป็นเพียงการจ้องมองมู่เสี่ยวแล้วยิ้มออกมาอย่างแปลกประหลาด "เป็นข้าเองที่กอดท่านอ๋อง" นางตอบ

มู่เสี่ยวรู้มานานแล้วว่านางจะตอบสนองเช่นนี้ ถึงจะส่งเสียงฮึดฮัด แต่มือกลับยังไม่ยอมปล่อยนางไป

"ข้าได้ขอโทษไปแล้ว" ซูเมิ่งเยียนกล่าวต่อ "ข้าถูกทำให้ยากลำบากมาถึงสี่วัน เรี่ยวแรงอ่อนแอ คือ...ต้องการที่จะหาคนมาคอยพยุง อีกอย่างคือ..."

เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ ดวงตาของซูเมิ่งเยียนก็เหม่อลอยไปครู่หนึ่ง จากนั้นนางก็กล่าวขอโทษอีกครั้งหนึ่ง "ขออภัย ท่านอ๋อง ข้าเพียงแค่...จำคนผิดเท่านั้นเอง"

จำคนผิดไปแล้ว นางเข้าใจผิดว่าชีวิตนี้เป็นชีวิตที่แล้ว

นางคิดว่าเป็นชีวิตที่แล้วหลังจากที่ถูกโยนเข้าไปในหลิงหย้วน และในที่สุดมู่เสี่ยวได้มาหานาง เพื่อที่จะมาพานางออกไป

มือที่จับคางนางไว้แน่นขึ้นมากะทันหัน สายตาที่ไร้อารมณ์ของมู่เสี่ยวเมื่อครู่กลับเย็นยะเยือกขึ้นมาทันที "งั้นหรือ? เช่นนั้นเจ้าคิดว่าข้า เป็นผู้ใดกัน?" ภายในหน้าอกของเขา มีอารมณ์ที่พลุ่งพล่านยิ่งกว่าเดิม

ความโกรธเคือง

ไม่คิดว่านางจะกล้าพูด ว่าจำคนผิดไป? แล้วทีแรกคนที่นางคิดอยากจะกอดเป็นผู้ใดกัน? เฉียวฉู่หรือ? หรือว่ายังมีชายคนอื่นที่เขาไม่รู้อีกอย่างนั้นหรือ?

"เหตุใดท่านอ๋องถึงถามเช่นนี้หรือ?" ซูเมิ่งเยียนขมวดคิ้วมุ่น หากนางกล่าวไปตามความจริง ก็กลัวว่าจะถูกผู้อื่นมองว่าเป็นปีศาจ นอกจากนี้...คำพูดนี้ ได้ถามออกมาจากปากของมู่เสี่ยว มันก็มักจะเต็มไปด้วยความเสียดสีอยู่เสมอ

"..." คราวนี้ มู่เสี่ยวไม่พูดอะไรสักคำ

สายตาของซูเมิ่งเยียนหลุบลง แต่ทว่าคางของนางก็ยังถูกบีบไว้จนขยับไม่ได้ จึงมีเพียงแค่ความรู้สึกละอายใจเท่านั้น "ท่านอ๋องไม่จำเป็นต้องทำตัวเช่นนี้ เรื่องที่ท่านช่วยเหลือข้าในวันนี้ ข้าไม่มีวันลืมบุญคุณอย่างแน่นอน แม้ในภายภาคหน้าต้องหย่าร้าง..."

หย่าร้างอีกแล้ว

ภายในใจของมู่เสี่ยวรู้สึกหงุดหงิด และจ้องมองไปยังริมฝีปากของหญิงสาวที่กำลังขยับอยู่ และต่างก็ไม่ได้ยินคำพูดทั้งหมดนั้นอีกแล้ว

ทันใดนั้นเขาก็ก้มศีรษะลง กดลงไป

บนริมฝีปากที่อ่อนนุ่ม

ซูเมิ่งเยียนตกใจไปจนถึงก้นบึ้งของหัวใจ และร่างกายของนางก็สั่นสะท้านไปเล็กน้อย