องค์ชายาหมื่นพิษ นิยาย บท 172

ไม่รู้ว่าเป็นความรู้สึกที่ผิดหรือเปล่า ไม่ได้เจอหลายวัน หยุนหลิงรู้สึกเหมือนวันนี้สายตาที่เจาเหรินตี้มองดูนางนั้นเต็มไปด้วยความรักใคร่

นางเงยหน้ากวาดสายตามองไปรอบๆ พบว่าพวกองค์ชายกับครอบครัวต่างก็อยู่ ถือเป็นว่างานเลี้ยงครอบครัวจริงๆ

ในใจหยุนหลิงยิ่งแปลกใจกับงานเลี้ยงในวันนี้อย่างมาก

“ชิงผิงจวิ้นจู่เสด็จ”

เพิ่งพูดถึง อีกฝ่ายก็มาถึงเลย

หยุนหลิงเงยหน้ามองดู เห็นผู้หญิงรูปร่างผอมเพรียวเดินเข้ามาอย่างเชื่องช้า

รูปลักษณ์ของอีกฝ่ายไม่ถือว่าโดดเด่นอะไรมาก แต่กลับทำให้รู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก ดวงตาดำเป็นประกายเหมือนกับกระต่ายน้อยไร้พิษสง ไม่เห็นถึงความดุดัน

“ฮ่องเต้ทรงพระเจริญยิ่งยืนนาน หวยหยูถวายพระพรไทเฮา ถวายพระพรฮองเฮา”

แม้แต่เสียงก็เล็กน้อยเบาหวิว แฝงไปด้วยความกระวนกระวายและขี้ขลาดเล็กน้อย

“เจ้าตัวโตขนาดนี้แล้วหรือ? เร็ว....มาใกล้ๆข้า ให้ข้าได้ดูใกล้ๆ”

คนที่ตื่นเต้นที่สุดในห้องโถงก็คือไทเฮา นางอดไม่ได้ที่จะสะบัดผ้าเช็ดหน้า ร้องเรียกเวินหวยหยูอย่างรีบร้อน ขอบตาแดงปริ่มไปด้วยน้ำตา

“ดวงตาของเจ้าคู่นี้ เหมือนของท่านย่าของเจ้ามาก เด็กน้อย....ตอนนี้กลับมาเมืองหลวงแล้ว อยู่ข้างกายข้าไม่ต้องทนลำบากอีกต่อไปแล้ว”

เวินหวยหยูก็ตาแดง พร้อมพูดขึ้นว่า “ไทเฮาเหนียงเหนียง.....”

ทั้งสองกอดกันร้องไห้ ทุกคนในห้องโถงต่างก็เงียบอย่างเข้าใจ

เซียวปี้เฉิงกระซิบพูดข้างหูหยุนหลิงอย่างเงียบๆว่า “ตอนที่เสด็จย่ายังสาวเป็นเพื่อนสนิทกับพระชายาผิงหยางอ๋อง”

หยุนหลิงค่อยเข้าใจ ถึงว่าสาวน้อยคนนี้เจาเหรินตี้ให้ความสำคัญมากขนาดนี้ ไทเฮาก็รักและเอ็นดูเวินหวยหยูอย่างมาก

เวินหวยหยูพูดปลอบขึ้นว่า “เสด็จแม่ วันนี้เป็นวันจัดงานเลี้ยงต้อนรับหวยหยู ต้องเห็นว่าเป็นเรื่องฉลองอย่างยินดี”

ไทเฮายกมือเช็ดน้ำตา แตะมือเวินหวยหยูพร้อมยิ้มพูดขึ้นว่า “ข้าตื่นเต้นไปหน่อย เห็นเจ้าแล้วก็ทำให้นึกถึงตอนที่ย่าของเจ้ายังสาว ตอนนั้นงานแต่งงานระหว่างนางกับปู่ของเจ้า ข้าเป็นคนจัดการเอง”