องค์ชายาหมื่นพิษ นิยาย บท 169

“สีแดงแบบนี้เหมาะสมกับพระชายาอย่างมาก ให้บ่าวช่วยมัดเกล้าผมให้ท่าน”

ก่อนที่เฉินหมัวมัวจะถูกส่งมาปรนนิบัติดูแลไท่ซ่างหวง ก็มีหน้าที่หวีผมให้กับพวกนางใน ซึ่งฝีมือดีอย่างมาก

ตงชิงที่อยู่ด้านข้างอดไม่ได้ที่จะถามขึ้นว่า “เอ๋ เฉินหมัวมัว รูปแบบทรงผมนี้งดงามมากเลย ดูไม่เหมือนรูปแบบต้าโจว”

ต้าโจวมีศึกสู้รบมาตลอด ทรงผมพวกผู้หญิงจะค่อนข้างเรียบง่าย ทรงผมที่เฉินหมัวมัวหวีให้กับหยุนหลิงสวยประณีตกว่า แต่ไม่ซับซ้อน

เฉินหมัวมัวหัวเราะ พร้อมพูดขึ้นว่า “สายตาเจ้าไม่เลว ทรงนี้เมื่อสามสิบปีก่อน เป็นที่นิยมที่สุดในวังเป่ยฉิน”

นางเปลี่ยนแปลงนิดหน่อย ผสมผสานกับทรงประจำพวกหญิงสาวสูงศักดิ์ของต้าโจว แลดูโดดเด่นแปลกใหม่ ไม่สูญเสียเสน่ห์แบบดั้งเดิมของต้าโจว

หยุนหลิงส่องกระจก สวมผ้าคลุมหน้าสีแดงบางเบาเหมือนกัน เผยให้เห็นดวงตาคู่สวย เคลื่อนไหวเป็นประกายดั่งคลื่น

“เฉินหมัวมัวเคยไปเป่ยฉิน?”

“บ่าว.....ตอนเป็นเด็กเคยใช้ชีวิตอยู่ที่เป่ยฉินช่วงหนึ่ง”

เฉินหมัวมัวมองดูทรงผมของนาง สายตาฉายแววรำลึกถึง ไม่นานก็เปลี่ยนเป็นโศกเศร้าทันที

ด้านนอกประตู ลู่ชีตะโกนพูดขึ้นมาอย่างกระวนกระวายใจว่า “พระชายา ท่านยังต้องใช้เวลานานแค่ไหน? รถม้าที่ในวังส่งมารออยู่หน้าประตูนานแล้ว”

ผู้หญิงนี่ช่างวุ่นวายจริงๆ แต่งตัวหวีผมทุกวัน ต้องใช้เวลาเป็นครึ่งชั่วโมง เอาเวลานี้ไปนอนพักผ่อนไม่ดีหรือ?

และลู่ชีคิดว่า ด้วยใบหน้าใบนี้ของพระชายา นางจะแต่งยังไงก็มีค่าเท่ากัน.....

แน่นอนว่า ประโยคนี้เขาไม่กล้าพูดออกมา

“จะเสร็จแล้ว”

หยุนหลิงลุกขึ้นมาจัดกระโปรงให้เรียบร้อย กำลังจะออกไป เหมือนคิดอะไรขึ้นมาได้จึงกลับไปในห้อง เอาขนมกุ้ยฮวาสองจานบนโต๊ะเทใส่ในถุง เหน็บไว้ที่เอว

เหลือสองชิ้นใส่ไม่ลง นางจึงเอาผ้าเช็ดหน้ามาห่อ

รอยฝ่ามือนั้น สองวันเต็มกว่าจะหาย

“นิ่งซื่อบื้ออยู่ทำไม รับไว้สิ”

“อ้อ อ้อ....”

ไม่ง่ายเลยที่ลู่ชีจะละสายตาที่ตกตะลึงออกมาจากใบหน้าหยุนหลิง กำลังยื่นมือไปรับผ้าเช็ดหน้า แต่ทันใดนั้นใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป กระโดดสูงเกือบแปดฟุต อยู่ห่างจากหยุนหลิงทันทีถึงห้าเมตร

“นี่นี่นี่....นี่คือขนมกุ้ยฮวา? บ่าวไม่รับ”

หยุนหลิงมองดูลู่ชีอย่างสงสัย แล้วก็เห็นใบหน้าที่บูดบึ้งของอีกฝ่าย เขียวปัดขึ้นมาทันที

“เจ้าชอบขนมนี้มากไม่ใช่หรือ ตงชิงบอกว่า เจ้าเคยแอบเข้าไปขโมยกินในครัวเป็นประจำ”

สีหน้าลู่ชีหวาดกลัว ส่ายศีรษะพร้อมพูดขึ้นด้วยเสียงสั่นว่า “ข้าน้อยผิดไปแล้ว ต่อไปไม่กล้าอีกแล้ว พระชายาปล่อยลู่ชีไปเถอะ”