องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1415

สิ้นสุดอาณาจักรฉินในยุคเก่า เข้าสู่อาณาจักรฉินในยุคใหม่

เมื่อฉินชงประกาศกร้าวว่าจะจัดการกับใต้หล้า ม้าตัวหนึ่งวิ่งเข้ามาจากทางทิศใต้อย่างรวดเร็ว

“ทหารอาณาจักรฉินชนะกองทัพพันธมิตรชาวตาดในดินแดนชาวตาดได้แล้ว ข่าน ทั่วป๋าหงเลี่ยเสียชีวิตในทันที อาณาจักรฉินชนะแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”

ผู้ส่งสารตะโกนออกมาด้วยความปิติยินดีพร้อมกับควบม้าเข้ามาด้วย

ทันใดนั้นในและนอกท้องพระโรงต่างพากันตื่นเต้น

ความตื่นเต้นปรากฏขึ้นบนใบหน้าทุกคน

“พวกเราชนะ พวกเราชนะแล้ว!”

“อาณาจักรฉินชนะ หลังจากนี้จะไม่มีสงครามอีกต่อไป!”

“อาณาจักรฉินที่ยิ่งใหญ่ ไม่อาจมีใครเทียบได้!”

ขุนนางและทหารต่างพากันร้องดีใจ ประชาชนเองก็โห่ร้องออกมา

แม้แต่ฉินชงเองอึ้งเป็นเวลานานหลังจากได้ยินข่าวนี้ จากนั้นหัวเราะออกมาแล้วพูดว่า

“ดี ดี จากนี้ไป อาณาจักรฉินของเราจะไม่มีสงครามอีกต่อไป ประชาชนในอาณาจักรฉินจะไม่ต้องทุกข์ทรมานจากสงครามอีกต่อไปแล้ว!”

“เย้!”

ขุนนางชนแก้วดื่มเหล้ากันเสียงดังอึกทึกจนหูแทบดับ

“ฮ่องเต้ทรงพระเจริญหมื่นๆ ปี หมื่นปี!”

“ฮ่องเต้ทรงพระเจริญหมื่นๆ ปี หมื่นปี!”

ประชาชนหลายร้อยคนคุกเข่าลงและโห่ร้องให้ฮ่องเต้อายุยืนสืบนาน

ราชวงศ์ตาด กลับเป็นคนละเรื่อง

ดินแดนที่รกร้างนี้ ชายชาตรีต่างเสียชีวิตในสนามรบ แต่เดิมที่เป็นชนเผ่าที่ครึกครื้น กลับเหลือแต่ความรกร้าง เด็ก ผู้หญิงและคนแก่ต่างพากันเกาะกลุ่มกันเพื่อต้องการความอบอุ่น

ทั่วป๋าหงเลี่ยตายแล้ว ชาวตาดพ่ายแพ้

ชาวตาดหมดสิ้นเรี่ยวแรง

หลังจากที่หลี่เยี่ยนคังได้รับรายงานนั้น เพียงชั่วข้ามคืนผมบนศีรษะเขากลับเปลี่ยนเป็นสีขาว เขาจ้องไปบนเพดานด้วยความงุนงง

“ท่านราชครู! ท่านราชครู!”

เสียงดังมาจากด้านนอกในระยะไกล ทำให้หลี่เยี่ยนคังได้สติกลับมา

เมื่อเขามองไปที่ทหารที่ตื่นตระหนกและพูดอย่างสั่นเทา

“ท่านราชครู อาณาจักรฉินโจมตีราชสำนักแล้ว ท่านราชครู รีบหนีเถิดพ่ะย่ะค่ะ”

หลี่เยี่ยนคังเม้มริมฝีปากแน่น ส่ายหน้าแล้วพูดว่า

“ข้าต้องตอบแทนบุญคุณของท่านข่าน ในเมื่ออาณาจักรนี้ไม่มีทางรอดแล้ว ข้าเองก็ไร้ความหมาย วันนี้ข้าขอตายเสียดีกว่า”

“ท่านราชครู!”

ทหารคนนั้นมีสีหน้าหวาดกลัว

หลี่เยี่ยนคังโบกมือปัดแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม

“หนีไปเถิด หากหนีไปทางทิศตะวันตกเจ้าจะพบเจอดินแดนบริสุทธิ์ จำไว้ให้ดี ไม่ว่าอนาคตจะเป็นเช่นไร อย่ากลับมาอีก และอย่า... เป็นศัตรูกับอาณาจักรฉิน”

“ท่านราชครู...”

ทหารชั้นผู้น้อยคนนั้นน้ำตาไหลอาบแก้ม ในที่สุดก็ก้มหัวลง