อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 119

"ท่านหมอ ท่าน ท่านไม่ต้องสนใจพวกเขา ข้าเชื่อใจท่าน" คุณหนูชุดกระโปรงเขียวมองฟู่จาวหนิง "ข้ารู้สึกดีขึ้นมาแล้วจริงๆ"

นางรู้สึกว่าที่ฟู่จาวหนิงกดจุดชีพจรบนมือนางไว้เช่นนี้ ตนเองก็รู้สึกดีขึ้นมาแล้ว

"ท่านหมอ ข้าจะไม่เป็นไรใช่ไหม?"

นางกระทั่งรู้สึกว่าตนเองไม่เป็นไรแล้วจริงๆ แค่กินแล้วท้องเสียเท่านั้น

ชายหนุ่มร้านขนมปิ่งตอนนี้ก็ไม่ทำการค้าแล้ว รีบวิ่งตรงเข้ามา จ้องตาแป๋วไปที่ฟู่จาวหนิง "ท่านหมอ แม่นางคนนี้ไม่เป็นไรแล้วจริงๆ ใช่ไหม? ขนมปิ่งของข้าสะอาดจริงๆ มันไม่มีปัญหาจริงๆ นะ!"

เขาแทบจะร้องไห้อยู่แล้ว

คุณหนูชุดกระโปรงเขียวเองก็กัดริมฝีปาก "ข้าไม่โทษเจ้า"

"จริงหรือ? ขอบคุณคุณหนู ขอบคุณคุณหนูมาก!" เจ้าของร้านขนมปิ่งรีบโค้งตัวให้นางทันที

แต่พอเขาหันกลับไปมองแผงร้านของตนเอง เดิมทีเขายังพอขายได้ แต่ตอนนี้กลับไม่มีเลยสักคน จินตนาการได้เลยว่าถัดจากนี้เขาไม่ต้องคิดจะขายขนมปิ่งอีกแล้ว

"ไม่ได้สิ ท่านหมอ ท่านหมอต้องช่วยข้านะ ดูทีว่าคุณหนูคนนี้เป็นอะไร ไม่เช่นนั้นต่อให้นางไม่ติดใจอะไรกับข้า แต่ข้าจะพูดแต่ปากมันก็ไม่ได้เหมือนกัน"

ชายหนุ่มแผงขนมปิ่งเอาแต่คำนับฟู่จาวหนิงไม่หยุด

"อย่าเอะอะ อย่าเอะอะ ข้าก็กำลังดูให้อยู่นี่ไม่ใช่หรือ?"

ฟู่จาวหนิงกำลังจับชีพจรให้กับแม่นางชุดกระโปรงเขียว เพียงแต่ว่า นางจับๆ ดูแล้วสีหน้าก็เคร่งขรึมขึ้นมา

คุณหนูชุดกระโปรงเขียวเดิมทีรู้สึกว่าตนเองไม่เป็นไรแล้ว แต่พอเห็นท่าทีของฟู่จาวหนิงในใจกลับดำดิ่งลงไปอีก

"คุณหนูสกุลใดหรือ?"

"สกุลเจียง บิดาข้าเป็นมือปราบจากจวนจิงเจ้า" คุณหนูเจียงตอบ

พอนางพูดมาเช่นนี้ก็มีคนจำได้ขึ้นมา เดิมทีคิดว่าเป้นคุณหนูจากบ้านคนธรรมดา แต่ดูท่าจะไม่ใช่นี่นา