อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 119

"ท่านหมอ ท่าน ท่านไม่ต้องสนใจพวกเขา ข้าเชื่อใจท่าน" คุณหนูชุดกระโปรงเขียวมองฟู่จาวหนิง "ข้ารู้สึกดีขึ้นมาแล้วจริงๆ"

นางรู้สึกว่าที่ฟู่จาวหนิงกดจุดชีพจรบนมือนางไว้เช่นนี้ ตนเองก็รู้สึกดีขึ้นมาแล้ว

"ท่านหมอ ข้าจะไม่เป็นไรใช่ไหม?"

นางกระทั่งรู้สึกว่าตนเองไม่เป็นไรแล้วจริงๆ แค่กินแล้วท้องเสียเท่านั้น

ชายหนุ่มร้านขนมปิ่งตอนนี้ก็ไม่ทำการค้าแล้ว รีบวิ่งตรงเข้ามา จ้องตาแป๋วไปที่ฟู่จาวหนิง "ท่านหมอ แม่นางคนนี้ไม่เป็นไรแล้วจริงๆ ใช่ไหม? ขนมปิ่งของข้าสะอาดจริงๆ มันไม่มีปัญหาจริงๆ นะ!"

เขาแทบจะร้องไห้อยู่แล้ว

คุณหนูชุดกระโปรงเขียวเองก็กัดริมฝีปาก "ข้าไม่โทษเจ้า"

"จริงหรือ? ขอบคุณคุณหนู ขอบคุณคุณหนูมาก!" เจ้าของร้านขนมปิ่งรีบโค้งตัวให้นางทันที

แต่พอเขาหันกลับไปมองแผงร้านของตนเอง เดิมทีเขายังพอขายได้ แต่ตอนนี้กลับไม่มีเลยสักคน จินตนาการได้เลยว่าถัดจากนี้เขาไม่ต้องคิดจะขายขนมปิ่งอีกแล้ว

"ไม่ได้สิ ท่านหมอ ท่านหมอต้องช่วยข้านะ ดูทีว่าคุณหนูคนนี้เป็นอะไร ไม่เช่นนั้นต่อให้นางไม่ติดใจอะไรกับข้า แต่ข้าจะพูดแต่ปากมันก็ไม่ได้เหมือนกัน"

ชายหนุ่มแผงขนมปิ่งเอาแต่คำนับฟู่จาวหนิงไม่หยุด

"อย่าเอะอะ อย่าเอะอะ ข้าก็กำลังดูให้อยู่นี่ไม่ใช่หรือ?"

ฟู่จาวหนิงกำลังจับชีพจรให้กับแม่นางชุดกระโปรงเขียว เพียงแต่ว่า นางจับๆ ดูแล้วสีหน้าก็เคร่งขรึมขึ้นมา

คุณหนูชุดกระโปรงเขียวเดิมทีรู้สึกว่าตนเองไม่เป็นไรแล้ว แต่พอเห็นท่าทีของฟู่จาวหนิงในใจกลับดำดิ่งลงไปอีก

"คุณหนูสกุลใดหรือ?"

"สกุลเจียง บิดาข้าเป็นมือปราบจากจวนจิงเจ้า" คุณหนูเจียงตอบ

พอนางพูดมาเช่นนี้ก็มีคนจำได้ขึ้นมา เดิมทีคิดว่าเป้นคุณหนูจากบ้านคนธรรมดา แต่ดูท่าจะไม่ใช่นี่นา

"เป็นลูกสาวของมือปราบเจียงเลยนะ!"

"ได้ยินว่ามือปราบเจียงมีลูกสาวเพียงคนเดียว ทั้งรักทั้งทนุถนอม เห็นว่าจะหาลูกเขยให้กับคุณหนูเจียงด้วยนี่"

"มือปราบเจียงอารมณ์ฉุนเฉียว ไม่ควรไปแหยมด้วย ถ้ารู้ว่าลูกสาวสุดที่รักของเขามากินขนมปิ่งแล้วอาเจียนแบบนี้ กลับไปคงส่งคนมารื้อร้านขนมปิ่งนี้เลยกระมัง?"

เจ้าของร้านขนมปิ่งโจวผิงกุ้ยพอได้ยินแข้งขาก็อ่อน ทิ้งตัวลงคุกเข่ากับพื้น

"คุณหนูเจียงโปรดละเว้นด้วย!"

ฟู่จาวหนิงเก็บมือกลับมา นางลูบหนวด พูดกับโจวผิงกุ้ยว่า "เอาล่ะ ลุกขึ้นเถอะ ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับขนมปิ่งของเจ้า คุณหนูเจียงไม่ได้กินอาหารไม่ดีแล้วอาเจียน"

คุณหนูเจียงตกตะลึง

โจวผิงกุ้ยกลับลิงโลดขึ้นมา "จริงหรือ?! ขอบคุณท่านหมอ ขอบคุณท่านหมอ!"

เขาโขกศีรษะสามครั้งแก่ฟู่จาวหนิงทันที

คนที่มุงอยู่รอบๆ ก็ล้วนวิพากษ์วิจารณ์กันขึ้นมา

"ผู้เฒ่าคนนี้เป็นวิชาแพทย์จริงไหมนะ? ที่เขาพูดมาเป็นเรื่องจริงหรือไม่กัน? อาเจียนออกมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย ถ้าไม่ใช่กินอาหารไม่ดีแล้วจะเป็นอะไรได้อีก?"

มีคนคาดเดาเสียงแผ่วขึ้นมาว่า "พวกเจ้าว่า มันจะใช่.."

สีหน้าของเขาดูแล้วแส่เรื่องชาวบ้านเป็นอย่างมาก น้ำเสียงเองก็ดูลิงโลดขึ้นมา คนไม่น้อยก็เข้าใจความหมายในคำพูดของเขาขึ้นทันที

มีคนมองกะหลิ้มกะเหลี่ยไปทางคุณหนูเจียงด้วย แต่ก็มีบางส่วนที่เลี่ยงออกมาจากคนเหล่านั้นทันที

"พวกเจ้าอยากตายกันหรือไร? พูดจาอะไรไร้สาระ? ถึงตอนนั้นมือปราบเจียงไม่เกรงใจพวกเจ้าแน่"

มือปราบเจียงรู้จักคนแถบนี้เป็นอย่างดี สามารถไปที่บ้านพวกเขาได้ตลอดเวลา อย่าคิดว่าจะหนีกันรอด

คนเหล่านี้ก็กลัวขึ้นมา รีบหุบปากลงไม่พูดอะไรต่อทันที แต่ป้าหลิวเองก็ได้ยินคำพูดของพวกเขาแล้ว โมโหจนตัวสั่นเลยทีเดียว

คุณหนูของพวกนางยังไม่ทันได้ออกเรือนเลย แต่ดันมาคิดว่านางตั้งครรค์อย่างนั้นหรือ?