อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 118

มีคนไม่น้อยเข้าไปรวมตัวกันที่นั่น

"เกิดอะไรขึ้น เกิดอะไรขึ้น?"

"มีแม่นางคนหนึ่งอาเจียนออกมาแล้ว!"

แผงร้านทางนั้นถูกคนล้อมเข้ามาอย่างรวดเร็ว ในกลุ่มคน ผู้ชายคนหนึ่งร้องขึ้นอย่างลนลาน

"ไม่เกี่ยวกับข้านะ ของที่ข้าทำสะอาด ไม่มีทางที่กินแล้วจะเป็นอะไรแน่นอน"

ฟู่จาวหนิงตอนที่ได้ยินเสียงหญิงสาวอาเจียนก็วิ่งตรงมาทางนี้แล้ว

พอนางเข้าไป ก็ยื่นมือแหวกวงล้อมคนหนาแน่นเหล่านั้น และก็แผดเสียงขึ้นว่า "หมอมาแล้วหมอมาแล้ว หลีกหน่อย"

คนอื่นพอได้ยินว่าหมอมาแล้วจึงรีบหลีกทาง

"ทำไมถึงมีหมออยู่พอดีด้วยกันล่ะ?"

เจ้าของแผงขายของคนนั้นพอได้ยินว่ามีหมอ ก็ราวกับคว้าเอาฟางช่วยชีวิตได้แล้ว รีบพุ่งเข้ามาคฉุดฟู่จาวหนิง "ท่านหมอ ท่านรีบมาดูนางเร็ว แม่นางคนนี้ซื้อขนมปิ่งจากร้านข้า แต่พอนางกินไปคำหนึ่ง นางก็หันหน้าอาเจียนออกมาทันที นี่เป็นไปได้อย่างไรที่ขนมปิ่งของข้าจะไม่สะอาด?"

"ปล่อยมือปล่อยมือ พ่อหนุ่มปล่อยมือข้าก่อน"

เจ้าของแผงนี้น่าจะนวดแป้งมานาน กำลังแรงมือมีมากพอควร ฟู่จาวหนิงเกือบจะโดนฉุดจนล้มคว่ำไปแล้ว

นางตะโกนว่าพ่อหนุ่ม จากนั้นพอเงยหน้าก็เห็นชายหนุ่มอายุราวสี่สิบกว่าๆ

เอาล่ะ จากการแต่งตัวเช่นนี้ของนาง เรียกเขาว่าพ่อหนุ่มก็ยังพอได้อยู่

ชายหนุ่มรีบปล่อยมือนาง

พอดูจากสภาพของฟู่จาวหนิง อายุอานามก็ไม่น้อย คิ้วตาเองก็ขาวโพลน ดูแล้วให้ความรู้สึกของผู้สูงส่งเล็กๆ

หญิงสาวคนหนึ่งทิ้งตัวคุกเข่าลงกับฟู่จาวหนิง

"ท่านหมอ ท่านต้องช่วยชีวิตคุณหนูของข้า"