อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 118

มีคนไม่น้อยเข้าไปรวมตัวกันที่นั่น

"เกิดอะไรขึ้น เกิดอะไรขึ้น?"

"มีแม่นางคนหนึ่งอาเจียนออกมาแล้ว!"

แผงร้านทางนั้นถูกคนล้อมเข้ามาอย่างรวดเร็ว ในกลุ่มคน ผู้ชายคนหนึ่งร้องขึ้นอย่างลนลาน

"ไม่เกี่ยวกับข้านะ ของที่ข้าทำสะอาด ไม่มีทางที่กินแล้วจะเป็นอะไรแน่นอน"

ฟู่จาวหนิงตอนที่ได้ยินเสียงหญิงสาวอาเจียนก็วิ่งตรงมาทางนี้แล้ว

พอนางเข้าไป ก็ยื่นมือแหวกวงล้อมคนหนาแน่นเหล่านั้น และก็แผดเสียงขึ้นว่า "หมอมาแล้วหมอมาแล้ว หลีกหน่อย"

คนอื่นพอได้ยินว่าหมอมาแล้วจึงรีบหลีกทาง

"ทำไมถึงมีหมออยู่พอดีด้วยกันล่ะ?"

เจ้าของแผงขายของคนนั้นพอได้ยินว่ามีหมอ ก็ราวกับคว้าเอาฟางช่วยชีวิตได้แล้ว รีบพุ่งเข้ามาคฉุดฟู่จาวหนิง "ท่านหมอ ท่านรีบมาดูนางเร็ว แม่นางคนนี้ซื้อขนมปิ่งจากร้านข้า แต่พอนางกินไปคำหนึ่ง นางก็หันหน้าอาเจียนออกมาทันที นี่เป็นไปได้อย่างไรที่ขนมปิ่งของข้าจะไม่สะอาด?"

"ปล่อยมือปล่อยมือ พ่อหนุ่มปล่อยมือข้าก่อน"

เจ้าของแผงนี้น่าจะนวดแป้งมานาน กำลังแรงมือมีมากพอควร ฟู่จาวหนิงเกือบจะโดนฉุดจนล้มคว่ำไปแล้ว

นางตะโกนว่าพ่อหนุ่ม จากนั้นพอเงยหน้าก็เห็นชายหนุ่มอายุราวสี่สิบกว่าๆ

เอาล่ะ จากการแต่งตัวเช่นนี้ของนาง เรียกเขาว่าพ่อหนุ่มก็ยังพอได้อยู่

ชายหนุ่มรีบปล่อยมือนาง

พอดูจากสภาพของฟู่จาวหนิง อายุอานามก็ไม่น้อย คิ้วตาเองก็ขาวโพลน ดูแล้วให้ความรู้สึกของผู้สูงส่งเล็กๆ

หญิงสาวคนหนึ่งทิ้งตัวคุกเข่าลงกับฟู่จาวหนิง

"ท่านหมอ ท่านต้องช่วยชีวิตคุณหนูของข้า"

ฟู่จาวหนิงนั่งยองลงมา หญิงสาวคนนั้นที่คุกเข่าอยู่บนพื้นแต่เดิม ตอนนี้ก็ยิ่งสำรอกอาเจียนออกมาอีก

ผู้คนที่มุงดูตอนนี้ก็ทนดูต่อไปไม่ไหวแล้ว ล้วนร้องตกใจทยอยถอยหนีกันหมด

หญิงสาวคนนี้ดูแล้วก็หน้าตาดีอยู่ แต่ตอนนี้กลับอาเจียนจนสกปรกไปหมดแล้วจริงๆ

ฟู่จาวหนิงจับจุดชีพจรบนมือนางทันที ออกแรงกดลงไปเล็กน้อย

หญิงสาวในชุดกระโปรงม่วงก็รู้สึกว่าความคลื่นไส้ปั่นป่วนในท้องของนางถูกหยุดไว้แล้ว ทำให้นางนิ่งงันไป

ยังไม่ทันได้ตั้งตัวจริงๆ แค่นี้ก็เห็นผลแล้วหรือ?

"ไม่ต้องกลัว ผ่อนคลาย ข้าประคองเจ้าไว้แล้ว ไปที่ข้าทางนั้นก่อน" ฟู่จาวหนิงประคองนางขึ้นมา พานางเดินไปที่แผงของตนไปด้วย พลางบีบลงไปที่จุดชีพจรของนาง

"ป้าหลิว จัด จัดการทำความสะอาดที่นี่ด้วย" หญิงสาวชุดกระโปรงเขียวหันหน้ากลับไปเอ่ยกับสาวใช้เสียงต่ำ

นางเพิ่งจะอาเจียนออกไป เดิมทีใบหน้าก็อาเจียนจนเขียวคล้ำไปแล้ว แต่ตอนนี้พอเห็นว่าตนเองอาเจียนจนถนนสกปรกไปหมด หน้าก็แดงรื้นขึ้นมา

"เจ้าค่ะ คุณหนู"

ป้าหลิวแม้จะยังกังวลตัวนาง แต่พอเห็นฟู่จาวหนิงหยุดอาการอาเจียนของคุณหนูได้ ดังนั้นนางจึงเชื่อมั่นในวิชาแพทย์ของฟู่จาวหนิงขึ้นมา

นี่เองจึงเป็นสาเหตุที่ทำไมฟู่จาวหนิงต้องแต่งตัวเป็นคนแก่

ผู้คนมักจะมองคนและเรื่องราวแบบเหมารวมเสมอ

ป้าที่อยู่แผงน้ำชาข้างๆ พอเห็นฟู่จาวหนิงประคองแม่นางเข้ามา ก็ตระเตรียมเก้าอี้เล็กตัวหนึ่งมาให้อย่างหวังดี และไม่รังเกียจแม่นางที่เพิ่งจะอาเจียนเป็นแบบนี้ด้วย

ผู้คนที่ล้อมมุงก็ตามมาล้อมอยู่หน้าแผงของฟู่จาวหนิง พอเห็นเก้าอี้ตัวน้อยที่จะเรียกว่าเป็นแผงก็ยังไม่ได้ ก็เริ่มพูดจาเรื่อยเปื่อยกันขึ้นมา

"ไม่เคยเห็นแผงร้านหมอแบบนี้มาก่อนเลย แล้วยังเป็นแผงที่ทรุดโทรมขนาดนี้อีก"

"ฮ่าๆๆ ดูท่า นี่น่าจะเป็นหมอเถื่อนมาต้มตุ๋นแล้วกระมัง?"

เหล่าผู้คนที่เพิ่งจะตกตะลึงต่อตัวฟู่จาวหนิงไปเมื่อครู่ก็เริ่มสงสัยกันขึ้นมา