อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 117

ถนนเส้นนี้ยาวเป็นพิเศษ คึกคักมาก ร้านรวงแผงลอยขายของก็มากมี คนสัญจรไปมากับรถม้าก็มีอยู่ไม่ขาดสาย แต่ถนนสายนี้กลับมีร้ายขายยาอยู่เพียงร้านเดียวที่ท้ายถนน ห่างจากโรงหมอไกลโขเลยทีเดียว

อาจจะเพราะที่นี่เป็นเมืองหลวงด้วยกระมัง

ฟู่จาวหนิงหาสถานที่ วางถุงใส่ของลง ล้วงม้านั่งไม้ตัวเล็กตัวหนึ่งออกมาจากในถุง

นางเอาผ้าผืนหนึ่งมาปูลงบนม้านั่งไม้ ด้านบนก็วางถ้วยไม้ไผ่ใบใหญ่ใบหนึ่ง

ถ้วยไม้ไผ่ใบนี้นางเลื่อยตัดออกมาจากในเขาจันทร์ลับฟ้า ในสามวันนั้นใช้มันคอยดื่มน้ำ

หลังจากวางเสร็จ ฟู่จาวหนิงก็ล้วงของที่เหมือนกับตอไม้เล็กๆ อีกชิ้นหนึ่งออกมา ใช้มันแทนเก้าอี้แล้วนั่งลงไป

ทางด้านซ้ายของนางเป็นแผงน้ำชาเล็กๆ แผงหนึ่ง เป็นแค่รถเข็นที่วางเตาถ่านใบเล็กอุ่นกาน้ำชาใหญ่สองกาไว้เท่านั้น มีป้าคนหนึ่งคอยดูอยู่ ทางขวามือก็เป็นลุงอีกคนหนึ่ง ด้านหน้ามีตะกร้าไม้ไผ่วางอยู่คู่หนึ่ง มีหน่อไม้แห้งอยู่ด้านในมากพอควร

ป้ากับลุงมองคนแก่ตัวเล็กคนนี้ รู้สึกแปลกประหลาดเล็กๆ

"ท่านผู้เฒ่า นี่ท่านมาขายอะไรหรือ?" ป้าถามขึ้นมาอย่างอดไม่อยู่ก่อน

นางไม่รู้หนังสือ บนผ้าที่ฟู่จาวหนิงปูไว้บนม้านั่งเขียนว่าอะไรนางอ่านไม่ออก

"ข้าน่ะนะ" ฟู่จาวหนิงเอ่ยขึ้นมา ชี้ไปที่ตัวหนังสือบนผ้า อ่านให้พวกเขาฟัง "รักษาโรคที่ยากและซับซ้อนโดยเฉพาะ!"

ฟู่จาวหนิงอันที่จริงเคยคิดว่าจะไปขายยา แต่ท่านปู่ต้องการยาจำนวนมาก ตอนอยู่บนภูเขานางเองก็ขุดเอายาที่ท่านปู่ต้องใช้ออกมา ถ้าขายออกไป พอถึงเวลาต้องใช้ก็ต้องเสียเงินซื้อกลับมาอีก ไม่คุ้มค่าเอาเสียเลย

นางเองก็เคยคิดว่าจะสกัดยาลูกกลอนแล้วไปเร่ขาย แต่การจะให้โรงหมอร้านยาเชื่อถือยาของนาง ก้ไม่ใช่จะทำได้อย่างรวดเร็ว ตำรับยาที่นางร่ำเรียนมาก่อนหน้าเหล่านั้น ก็ดูจะแตกต่างอยู่บ้างกับยุคสมัยนี้

เกรงว่าคนอื่นคงไม่รู้ว่ายาของนางดีแค่ไหน แต่กลับจะคิดว่านางมาหลอกลวงต้มตุ๋นเสียมากกว่า