อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 116

ในบ้านไม่มีอะไรดีดีกินแล้ว อย่างพวกผ้าห่มเสื้อผ้าก็ยังขาดแคลน พวกเขาสวมกันแต่เสื้อผ้าเก่าๆ มาหลายปีแล้ว

และอีกไม่ถึงสี่เดือนก็จะปีใหม่แล้ว อากาศเองก็เย็นขึ้นทุกวัน ฟู่จาวหนิงไม่อยากให้พวกเขาหน้าหนาวนี้เป็นเหมือนที่ผ่านมา ต้องหนาวกันตัวสั่นงันงก

ดังนั้น เรื่องอื่นก็ล้วนปล่อยไปก่อน นางต้องหาเงินเสียก่อน แล้วซื้อของเข้ามาในบ้าน

"ข้าจะลองหาทางดู"

ฟู่จาวหนิงเอ่ยกับเสี่ยวเถาว่า "เจ้าบอกกับข้าหน่อย ของจำเป็นที่ต้องซื้อในบ้านมีอะไรบ้าง ยังไม่ต้องกังวลเรื่องเงิน เจ้าลองพูดของที่จำเป็นต้องซื้อหน่อย ถึงตอนนั้นข้าจะไปซื้อมา"

เสี่ยวเถาอยากจะบอกว่า แล้วคุณหนูจะไปหาเงินซื้อของมาจากไหนกันล่ะ

แต่ว่าคุณหนูช่วงนี้ก็เปลี่ยนไปมากเลย นางเองก็ไม่อยากจะทำลายความกระตือรือร้นของคุณหนูด้วย

"ถ้าหากบอกว่าที่ต้องการที่สุด ก็คือในห้องท่านผู้เฒ่าควรจะผ้านวมใหม่เสียที ฝ้ายในผ้านวมของท่านผู้เฒ่าเกาะเป็นก้อนหมดแล้ว เวลาคลุมลงไปทั้งหนักทั้งไม่อุ่น"

"แล้วก็ อากาศก็ใกล้จะหนาวแล้ว ยังต้องการถ่านไหมเงินอีกด้วย ถ่านธรรมดากลิ่นแรงเกินไป ท่านผู้เฒ่าอาจจะรับไม่ไหว แต่ถ่านไหมเงินเองก็แพงเหลือเกิน"

"ถ้าหากช่วงนี้ สุขภาพของท่านผู้เฒ่าดีขึ้นมาบ้างแล้ว ถึงตอนนั้นต้องออกไปตากแดนบ้าง เช่นนั้นก็ยังต้องการเสื้อคลุมใหม่กับรองเท้าฝ้ายใหม่ด้วย"

"คุณหนูหลังจากนี้จะอยู่ที่บ้านด้วยไหม? ถ้าคุณหนูจะมาอยู่ในบ้าน ของเหล่านี้คุณหนูก็ต้องเตรียมไว้อีกชุดหนึ่ง แต่จะซื้อเสื้อผ้าที่สำเร็จรูปก็แพงเกินไป ดังนั้นทางที่ดีซื้อแค่เข็มกับด้ายก็พอ ข้ากับป้าจงสามารถมานั่งเย็บในบ้านได้"

ฟู่จาวหนิงได้ยินนางพูดมาชุดใหญ่ ล้วนเป็นสิ่งของที่ท่านปู่ต้องการทั้งนั้น แต่กลับไม่เอ่ยถึงสิ่งที่นางกับพวกลุงจงต้องการเลยแม้สักชิ้น จึงอดใจอ่อนขึ้นมาไม่ได้

นางมองเสี่ยวเถาสางมวยผมทั้งสอง ยื่นมือออกไปดึงเบาๆ

"สาวใช้เสี่ยวเถาของบ้านเราถ้าผูกริ้วผ้าสีชมพูสองข้าง จากนั้นก็เสียบปิ่นดอกไม้เข้าไปจะต้องสวยมากแน่"

เสี่ยวเถาตะลึงไป จากนั้นก็กระทืบเท้า "คุณหนูท่านอย่าได้เอาเงินไปซื้อของเหล่านั้นเชียว สิ้นเปลืองเงินทอง"

นางเป็นแค่สาวใช้คนหนึ่ง จะแต่งตัวให้สวยไปทำไมกัน?

ฟู่จาวหนิงคิดถึงมือที่แตกกร้านของลุงจงกับป้าจง ในใจก็ถอนหายใจออกมา

จนเสี่ยวเถาพูดสิ่งจำเป็นออกมาหมด นางจึงให้เสี่ยวเถาไปทำงานของนาง ส่วนตนเองก็เข้าไปวุ่นอยุ่ในห้องพักหนึ่ง เปลี่ยนชุดแต่งเนื้อตัว สะพายถุงใส่ของใบใหญ่ออกจากประตู

ทหารที่คอยแอบคุ้มกันอยู่ที่มุมมืดของลานบ้าน ก็ถามไปทางจงเจี้ยนอย่างไม่ค่อยเข้าใจ "คุณหนูฟู่ทำไมถึงแต่งตัวเป็นคนแก่กัน?"

ใช่แล้ว หลังจากวุ่นอยู่พักหนึ่งฟู่จาวหนิงที่เดินออกมาก็กลายเป็นคนแก่คนหนึ่งไปแล้ว

เพราะพวกเขาเห็นนางเดินเข้าห้องไป ตอนที่ฟู่จาวหนิงเดินออกมาท่าเดินของนางก็ยังเหมือนเดิม ยิ่งไปกว่านั้นนางยังส่งสัญญาณมือบอกอะไรมาทางพวกเขาอีกด้วย ความหมายก็คือให้พวกเขาคอยคุ้มกันในบ้านนี้ด้วย

ดังนั้นพวกเขาจึงมองออกว่านั่นคือฟู่จาวหนิง

แต่ในความเป็นจริง ถ้าไม่ใช่เช่นนั้น แค่มองสภาพหลังปลอมตัวของฟู่จาวหนิงอย่างเดียว พวกเขาคือมองไม่ออกเลย

นางปลอมตัวได้คล้ายมากจริงๆ!

ผิวหนังคล้ำลงไปสองระดับ ขนคิ้วเองก็ขาวขึ้นมา จมูกใหญ่ขึ้น หนังตายกขึ้น บนใบหน้าก็มีริ้วรอย ผมขาวไปครึ่งหัว คอใบหูก็เหมือนกับคนแก่เลยทีเดียว

กระทั่งริมฝีปากของนางก็แตกต่างออกไป

ในใจจงเจี้ยนเอ่ยชมขึ้นมา:พบความสามารถอีกอย่างของคุณหนูฟู่เข้าแล้ว!

"คุณหนูฟู่นางคงตัดสินใจไว้แล้ว ไม่ต้องถามให้มากความ" จงเจี้ยนเอ่ยขึ้นกับลูกน้อง

หลังจากฟู่จาวหนิงเดินออกไปก็เลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวา มาถึงยังถนนสายหนึ่งในความทรงจำของนาง