อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 115

"ท่านผู้เฒ่า นางไปแล้ว"

ในห้อง ฮูหยินสามได้ยินเสียงฝีเท้าของฟู่จาวหนิงกับจงเจี้ยนห่างออกไป จึงเพิ่งถอนหายใจยาว แต่ว่าพอเห็นลูกชายที่นอนอยู่บนเตียง น้ำตาของนางก็ไหลลงมาอีกครั้ง

"ท่านผู้เฒ่า แล้วจะทำอย่างไรกันดี? ฟู่จาวหนิงเปลี่ยนไปน่ากลัวขนาดนี้แล้ว"

"นางก็แค่มีองครักษ์ที่วิชายุทธ์ไม่เลวเท่านั้น แต่ว่าองครักษ์คนหนึ่งจะป้องกันตาเฒ่ากับนางได้พร้อมกันหรือ? นางมักจะมีเวลาที่อยู่คนเดียวเสมอ อดทนไปก่อนเถอะ รอจนเรือนหลังนี้ขายออกไป พอพวกเรารับเงินกับบ้านที่แลกมา ก็คอยดูว่านางกับตาเฒ่านั่นจะไปนอนข้างถนนกันอย่างไร"

ผู้เฒ่าสามฟู่ดวงตาเหี้ยมโหดมาดร้าย

"ถึงตอนนั้นพกวเขาจะอยู่ก็ไม่มีที่ให้อยู่ พวกเจาค่อยหาคนจำนวนหนึ่งบุกไปก็ได้" เขามองไปยังลูกชายบนเตียง ไม่พูดอะไรอีก

ฟู่จาวหนิงกลับมาถึงห้องของตนเอง

พอปิดประตูลง นางก็แวบเข้าไปในห้องเภสัชทันที

ห้องเภสัชตอนนี้เหมือนกับเป็นช่องว่างของนางแล้ว นางสามารถสกัดยาอยู่ในนี้ได้ และสามารถนำสิ่งของฝากเอาไว้ในนี้ได้ด้วย

ยิ่งไปกว่านั้นนางยังพบว่าของที่ใส่เข้ามายังรักษาสภาพตอนที่เก็บเข้ามาได้โดยไม่เปลี่ยนแปลง

แต่ว่า เก็บสิ่งมีชีวิตเข้ามาก็เพิ่งจะทำเป็นครั้งแรก

หลังจากเข้ามาแล้ว นางก็มองเห็นไหมใจโลหิตที่บินว่อนไปทั่วเหมือนแมลงวันไม่มีหัว

ฟู่จาวหนิงคิดถึงสถานการณ์เมื่อครู่ที่มันจะบินพุ่งเข้ามายังปากแผลบนนิ้วของตนเอง ในใจก็สั่นกึก หรือว่าหลังจากที่นางช่วยเหลือสัตว์ไว้มากมายก่อนหน้านี้ ทักษะการดึงดูดและการทำให้พวกสัตว์สนิทสนมนั่น ก็จะใช้กับไหมใจโลหิตได้ด้วย?

อันที่จริงฟู่จาวหนิงเคยเห็นไหมใจโลหิตมาแล้ว

ก่อนหน้านี้นางเคยได้ไปที่เหมียวเจียงเพราะเรื่องงาน และไปรู้จักกับยายคนหนึ่งในหมู่บ้านโบราณเล็กๆ แห่งหนึ่งที่นั่น ยายคนนั้นเป็นหมอรักษาแผนเหมียว นางเองก็เลี้ยงไหมใจโลหิตไว้ตัวหนึ่ง

ยายหมอรักษาแผนเหมียวยังสอนอะไรมากมายให้กับฟู่จาวหนิง ในนี้รวมไปถึงเรื่องการหาไหมใจโลหิตได้ที่ไหน และจะจับไหมใจโลหิตได้อย่างไร

ดังนั้นฟู่จาวหนิงจึงกล้ารับปากเซียวหลันยวน

แต่ว่านางก็คิดไม่ถึงว่าตนเองยังไม่ทันจะไปหาไหมใจโลหิตที่ไหน ไหมใจโลหิตของไห่ฉางจวิ้นก็พุ่งเข้ามาหาตนเองถึงหน้าประตูบ้านเลย

ฟู่จาวหนิงไม่ได้คิดจะแอบซ่อนไหมใจโลหิตของไห่ฉางจวิ้นเลย แต่ว่าไห่ฉางจวิ้นกลับไม่คิดจะดูเพื่อยืนยันเลยว่านางขโมยไปหรือไม่ ยิ่งไปกว่านั้นยังลงมือคิดจะเอาชีวิตนางในพริบตาอีก ตอนนี้ก็ผูกแค้นกันไปแล้วเรียบร้อย นางเองก็ไม่ได้ใจดีขนาดจะส่งคืนไหมใจโลหิตกลับไปเสียด้วย

"ให้โอกาสอีกสักครั้งแล้วกัน เดี๋ยวจะปล่อยออกไป ถ้าหากไหมใจโลหิตของเจ้ากลับไปหาเจ้าได้ ก็แล้วๆ กันไป" นางมองไหมใจโลหิตตัวนั้น

"แต่ถ้าไหมใจโลหิตตัวนี้ไม่กลับไปอยู่ข้างกายเจ้า ก็ถือเสียว่ามันหนีไปแล้วก่อนหน้า ส่วนข้าก็เก็บได้จากข้างนอกแล้วกัน"

หลังจากพูดเองเออเองขึ้นมาคำหนึ่ง ฟู่จาวหนิงก็ใช้ขวดใบหนึ่งครอบไหมใจโลหิตไว้ พอออกมานอกห้องเภสัช ก็เปิดหน้าต่างแล้วปล่อยมันออกไป

ไหมใจโลหิตบินไปบนอากาศ หมุนวันรอบเล็กรอบหนึ่ง จากนั้นจู่ๆ ก็พุ่งตัวลงมาฉับพลัน

โถมเข้าใส่นาง

"นี่เจ้า..."

ฟู่จาวหนิงถอยไปก้าวหนึ่ง ไหมใจโลหิตบินเข้าไปในหน้าต่างอีกครั้ง บินมาอยู่เบื้องหน้านาง

ฝุบ

นี่โทษนางไม่ได้แล้วนะ

"คุณหนู"

ด้านนอกมีเสียงเสี่ยวเถาลอดออกมา ฟู่จาวหนิงเก็บไหมใจโลหิตลงไปในห้องเภสัชอีกครั้ง

"คุณหนู คืนนี้จะทอะไรกินกัน?"

พอได้ยินคำพูดนี้ของเสี่ยวเถา ฟู่จาวหนิงก็ตบหน้าผาก นางยังไม่ได้แค่ไขปัญหาที่สำคัญที่สุดในบ้านเลยนี่นา