อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 115

"ท่านผู้เฒ่า นางไปแล้ว"

ในห้อง ฮูหยินสามได้ยินเสียงฝีเท้าของฟู่จาวหนิงกับจงเจี้ยนห่างออกไป จึงเพิ่งถอนหายใจยาว แต่ว่าพอเห็นลูกชายที่นอนอยู่บนเตียง น้ำตาของนางก็ไหลลงมาอีกครั้ง

"ท่านผู้เฒ่า แล้วจะทำอย่างไรกันดี? ฟู่จาวหนิงเปลี่ยนไปน่ากลัวขนาดนี้แล้ว"

"นางก็แค่มีองครักษ์ที่วิชายุทธ์ไม่เลวเท่านั้น แต่ว่าองครักษ์คนหนึ่งจะป้องกันตาเฒ่ากับนางได้พร้อมกันหรือ? นางมักจะมีเวลาที่อยู่คนเดียวเสมอ อดทนไปก่อนเถอะ รอจนเรือนหลังนี้ขายออกไป พอพวกเรารับเงินกับบ้านที่แลกมา ก็คอยดูว่านางกับตาเฒ่านั่นจะไปนอนข้างถนนกันอย่างไร"

ผู้เฒ่าสามฟู่ดวงตาเหี้ยมโหดมาดร้าย

"ถึงตอนนั้นพกวเขาจะอยู่ก็ไม่มีที่ให้อยู่ พวกเจาค่อยหาคนจำนวนหนึ่งบุกไปก็ได้" เขามองไปยังลูกชายบนเตียง ไม่พูดอะไรอีก

ฟู่จาวหนิงกลับมาถึงห้องของตนเอง

พอปิดประตูลง นางก็แวบเข้าไปในห้องเภสัชทันที

ห้องเภสัชตอนนี้เหมือนกับเป็นช่องว่างของนางแล้ว นางสามารถสกัดยาอยู่ในนี้ได้ และสามารถนำสิ่งของฝากเอาไว้ในนี้ได้ด้วย

ยิ่งไปกว่านั้นนางยังพบว่าของที่ใส่เข้ามายังรักษาสภาพตอนที่เก็บเข้ามาได้โดยไม่เปลี่ยนแปลง

แต่ว่า เก็บสิ่งมีชีวิตเข้ามาก็เพิ่งจะทำเป็นครั้งแรก

หลังจากเข้ามาแล้ว นางก็มองเห็นไหมใจโลหิตที่บินว่อนไปทั่วเหมือนแมลงวันไม่มีหัว

ฟู่จาวหนิงคิดถึงสถานการณ์เมื่อครู่ที่มันจะบินพุ่งเข้ามายังปากแผลบนนิ้วของตนเอง ในใจก็สั่นกึก หรือว่าหลังจากที่นางช่วยเหลือสัตว์ไว้มากมายก่อนหน้านี้ ทักษะการดึงดูดและการทำให้พวกสัตว์สนิทสนมนั่น ก็จะใช้กับไหมใจโลหิตได้ด้วย?

อันที่จริงฟู่จาวหนิงเคยเห็นไหมใจโลหิตมาแล้ว

ก่อนหน้านี้นางเคยได้ไปที่เหมียวเจียงเพราะเรื่องงาน และไปรู้จักกับยายคนหนึ่งในหมู่บ้านโบราณเล็กๆ แห่งหนึ่งที่นั่น ยายคนนั้นเป็นหมอรักษาแผนเหมียว นางเองก็เลี้ยงไหมใจโลหิตไว้ตัวหนึ่ง

ยายหมอรักษาแผนเหมียวยังสอนอะไรมากมายให้กับฟู่จาวหนิง ในนี้รวมไปถึงเรื่องการหาไหมใจโลหิตได้ที่ไหน และจะจับไหมใจโลหิตได้อย่างไร