อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 114

ผู้เฒ่าสามฟู่เห็นไห่ฉางจวิ้นหนีไปแล้ว ในใจก็ตกตะลึงเดือดดาล

เพื่อนคนไหนของฟู่จาวหนิงกัน ที่ให้ยืมองครักษ์ที่ร้ายกาจขนาดนี้มา?

แต่ว่าตอนนี้พวกขยะที่เขาเลี้ยงไว้พวกนี้ก็สู้จงเจี้ยนไม่ได้ เขายังจะมีวิธีอะไรได้อีก?

"จาวหนิง เจ้าตอนนี้อวดดีเสียเหลือเกิน พอมีคนช่วยเข้าหน่อยก็ไม่เห็นผู้อาวุโสญาติมิตรอยู่ในสายตาแล้วหรือ?" ผู้เฒ่าสามฟู่มองฟู่จาวหนิงเคร่งขรึม

กลับมาอย่างองอาจคิดจะสั่งสอนนาง แต่ผลลัพธ์กลับถูกตบหน้าย้อนกลับมาจนบารมีหดหาย โมโหเสียจนหัวใจจะวายอยู่แล้ว

"ก่อนหน้านี้ข้าก็ยังเห็นพวกท่านอยู่ในสายตาเหมือนกัน ผลลัพธ์คือพวกท่านดันกำเริบเสิบสานจนกลายเป็นเม็ดทราย ที่วันวันเข้ามาแทงตาข้าจนเจ็บปวด ตอนนี้ข้าคิดกระจ่างแล้ว ว่าควรจะให้พวกท่านกลับไปอยู่ที่ของพวกท่าน ให้พวกท่านรู้ว่าตัวเองมีกำพืดอะไร"

ฟู่จาวหนิงประสานสายตากับผู้เฒ่าสามฟู่ ใบหน้าสงบนิ่ง ไม่มีแววหวาดกลัวแม้แต่น้อย

ผู้เฒ่าสามฟู่พอเห็นสายตาที่เย็นชาแหลมคมเช่นนี้ของนาง ก็ตระหนักขึ้นมาได้แล้วว่าฟู่จาวหนิงตอนนี้เปลี่ยนไปแล้วจริงๆ

"ข้าจะคอยดู ว่าเด็กสาวกำพร้าพ่อแม่อย่างเจ้า จะสร้างคลื่นลมได้แค่ไหน"

ผู้เฒ่าสามฟู่พูดจบ ก็สะบัดชายเสื้อเดินเข้าเรือนไป

เพียงไม่นาน ในเรือนก็มีเสียงร้องไห้ของฮูหยินสามลอดออกมา

"ท่านผู้เฒ่า จะปล่อยนังเด็กสารเลวใจเหี้ยมนั่นไปเช่นนี้หรือ? ท่านดูหย่งหนิงของพวกเราเสียก่อน แล้วจะทำอย่างไรกัน!"

นางเองก็รู้ว่าฟู่จาวหนิงอยู่ด้านนอก ได้ยินคำพูดของตนเอง แต่นางก็จงใจพูดให้ฟู่จาวหนิงได้ยิน

เสียงอึมครึมของผู้เฒ่าสามฟู่ก็ดังต่อกันมา

"ข้าจะส่งเทียบเชิญไปหาหมอเทวดาหลี่ เชิญให้เขามาดูอาการหย่งหนิง ถ้าหากหย่งหนิงเกิดอะไรขึ้นจริงๆ ข้าก็จะไปรายงานกับทางการ ให้ทางการมาจับผู้หญิงสารเลวนั่น ข้าไม่เชื่อหรอก ว่าท่านปู่พอเห็นนางถูกจับไปจะไม่หัวใจวายตาย"

คำพูดนี้เองเขาก็จงใจพูดให้ฟู่จาวหนิงได้ยิน