อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 114

ผู้เฒ่าสามฟู่เห็นไห่ฉางจวิ้นหนีไปแล้ว ในใจก็ตกตะลึงเดือดดาล

เพื่อนคนไหนของฟู่จาวหนิงกัน ที่ให้ยืมองครักษ์ที่ร้ายกาจขนาดนี้มา?

แต่ว่าตอนนี้พวกขยะที่เขาเลี้ยงไว้พวกนี้ก็สู้จงเจี้ยนไม่ได้ เขายังจะมีวิธีอะไรได้อีก?

"จาวหนิง เจ้าตอนนี้อวดดีเสียเหลือเกิน พอมีคนช่วยเข้าหน่อยก็ไม่เห็นผู้อาวุโสญาติมิตรอยู่ในสายตาแล้วหรือ?" ผู้เฒ่าสามฟู่มองฟู่จาวหนิงเคร่งขรึม

กลับมาอย่างองอาจคิดจะสั่งสอนนาง แต่ผลลัพธ์กลับถูกตบหน้าย้อนกลับมาจนบารมีหดหาย โมโหเสียจนหัวใจจะวายอยู่แล้ว

"ก่อนหน้านี้ข้าก็ยังเห็นพวกท่านอยู่ในสายตาเหมือนกัน ผลลัพธ์คือพวกท่านดันกำเริบเสิบสานจนกลายเป็นเม็ดทราย ที่วันวันเข้ามาแทงตาข้าจนเจ็บปวด ตอนนี้ข้าคิดกระจ่างแล้ว ว่าควรจะให้พวกท่านกลับไปอยู่ที่ของพวกท่าน ให้พวกท่านรู้ว่าตัวเองมีกำพืดอะไร"

ฟู่จาวหนิงประสานสายตากับผู้เฒ่าสามฟู่ ใบหน้าสงบนิ่ง ไม่มีแววหวาดกลัวแม้แต่น้อย

ผู้เฒ่าสามฟู่พอเห็นสายตาที่เย็นชาแหลมคมเช่นนี้ของนาง ก็ตระหนักขึ้นมาได้แล้วว่าฟู่จาวหนิงตอนนี้เปลี่ยนไปแล้วจริงๆ

"ข้าจะคอยดู ว่าเด็กสาวกำพร้าพ่อแม่อย่างเจ้า จะสร้างคลื่นลมได้แค่ไหน"

ผู้เฒ่าสามฟู่พูดจบ ก็สะบัดชายเสื้อเดินเข้าเรือนไป

เพียงไม่นาน ในเรือนก็มีเสียงร้องไห้ของฮูหยินสามลอดออกมา

"ท่านผู้เฒ่า จะปล่อยนังเด็กสารเลวใจเหี้ยมนั่นไปเช่นนี้หรือ? ท่านดูหย่งหนิงของพวกเราเสียก่อน แล้วจะทำอย่างไรกัน!"

นางเองก็รู้ว่าฟู่จาวหนิงอยู่ด้านนอก ได้ยินคำพูดของตนเอง แต่นางก็จงใจพูดให้ฟู่จาวหนิงได้ยิน

เสียงอึมครึมของผู้เฒ่าสามฟู่ก็ดังต่อกันมา

"ข้าจะส่งเทียบเชิญไปหาหมอเทวดาหลี่ เชิญให้เขามาดูอาการหย่งหนิง ถ้าหากหย่งหนิงเกิดอะไรขึ้นจริงๆ ข้าก็จะไปรายงานกับทางการ ให้ทางการมาจับผู้หญิงสารเลวนั่น ข้าไม่เชื่อหรอก ว่าท่านปู่พอเห็นนางถูกจับไปจะไม่หัวใจวายตาย"

คำพูดนี้เองเขาก็จงใจพูดให้ฟู่จาวหนิงได้ยิน

จงเจี้ยนได้ยินบทสนทนาของพวกเขา ก็เกิดความรู้สึกสงสารฟู่จาวหนิงขึ้นมาเล็กน้อย

"ญาติ" ที่พักอยู่ใต้ชายคาเดียวกันล้วนเป็นอะไรกันไปหมด ไม่รู้ว่าคุณหนูฟู่เติบโตขึ้นมาในสภาพแวดล้อมนี้ได้อย่างไร

ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้ยังมีฝีมือขนาดนี้ ตั้งแต่เล็กจนโตไม่รู้ว่าเจอความทุกข์ยากมาเท่าไร ได้รับความไม่เป็นธรรมมาตั้งเท่าไร

"คุณหนูฟู่ ไม่ต้องกลัว ถึงตอนนั้นข้าจะไปหาคนในที่ว่าการเอง"

จงเจี้ยนรู้ว่าตนเองเป็นแค่ทหารคนหนึ่งมาพูดเช่นนี้ดูจะเป็นการข้ามหัวอยู่ แต่เพราะเห็นร่างที่บอบบางของฟู่จาวหนิง เขาจึงเอ่ยขึ้นมาอย่างอดไม่อยู่

ฟู่จาวหนิงมองเขา

แน่นอนว่านางรู้ จงเจี้ยนใช้ฐานะทหารของจวนอ๋องเจวี้ยนไปหาคนในที่ว่าการนั้นสามารถช่วงเหลือนางได้

แต่นางจะพึ่งพาจวนอ๋องเจวี้ยนทุกเรื่องไม่ได้

เซียวหลันยวนรับปากนางไว้แค่สิบเรื่อง ถ้านางโลภไม่รู้จักพอ เงื่อนไขที่พูดไว้ดิบดีแต่ตนเองเอาแต่เปลี่ยนไปเปลี่ยนมา หลังจากนี้จะเจรจาอะไรกับฝ่ายตรงข้ามก็สูญสิ้นความน่าเชื่อถือไปหมดแล้ว

ยิ่งไปกว่านั้นเอาแต่พึ่งพาคนอื่นไปเสียทุกเรื่องก็ไม่ใช่นิสัยของนางด้วย

"จงเจี้ยน ขอบคุณมาก แต่ว่าถัดจากนี้ก็แค่ช่วยคุ้มครองท่านปู่ข้าก็พอ เจ้าเองก็ได้ยินแล้ว ถ้าหากถึงตอนนั้นข้าเจอกับเรื่องไม่คาดคิดเข้า มีคนจงใจนำเรื่องนี้เล่าไปถึงข้างหูท่านปู่ล่ะก็ สำหรับเขาแล้วก็ถือว่าอันตรายเช่นกัน"

ฟู่จาวหนิงขอตัวจงเจี้ยนมาจากอ๋องเจวี้ยน ก็เพราะว่านางต้องการมีคนที่ปกป้องท่านปู่ได้อย่างละเอียดละออ

ในจวนอ๋องเจวี้ยนคนที่นางคุ้นเคยมากที่สุดก็คือจงเจี้ยนที่อยู่ในเขาจันทร์ลับฟ้ากับนางถึงสามวันสามคืน รู้ลักษณะการทำงานและความละเอียดของเขาดี ดังนั้นจึงเลือกเขามา

"ดังนั้น เจ้ายังต้องช่วยข้ากั้นเสียงอีกด้วย อย่าให้คำพูดเหล่านี้ลอดไปถึงหูของท่านปู่ข้า"

"เข้าใจแล้ว"

จงเจี้ยนพยักหน้า

ฟู่จาวหนิงมองไปในห้อง นางรู้ว่าผู้เฒ่าสามกับฮูหยินสามกำลังสังเกตการเคลื่อนไหวของนางอยู่ ตอนนี้คนของผู้เฒ่าสามก็จ้องนางตาเป็นมัน นางจะไปหาคนมาช่วยเดินยาถามนั่นนี่ก็คงจะเป็นไปไม่ได้แล้ว จึงหมุนตัวจากไป