อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 113

"เจ้าว่าอะไรนะ!"

ผู้เฒ่าสามฟู่หน้าเปลี่ยนสี

ก่อนหน้านี้ฟู่จาวหนิงกล้าพูดแบบนี้กับเขาเสียที่ไหน

นางแม้ว่าบางครั้งจะพูดว่าว่าที่นี่เป็นบ้านของนาง แต่ก็ล้วนอ่อนแอทุกครั้ง ไม่เหมือนตอนนี้ที่กล้าด่ากราดออกมาอย่างไม่น่าฟังเช่นนี้เลย

"หูชองท่านไม่ดีหรือ? ไม่เป็นไร อีกเดี๋ยวข้าก็จะไล่พวกท่านออกจากตระกูลฟู่อยู่แล้ว พวกท่านไม่คู่ควรกับที่นี่"

"ใครก็ได้! จับนางกดเอาไว้ ตบปากเสียก่อนยี่สิบที! ข้าจะดูว่านางไปเอาความกล้านี้มาจากไหน ก็แค่พาผู้ชายนอกบ้านเข้ามาคนหนึ่ง กลับคิดว่ามีคนคอยช่วยจนทำอะไรก็ได้เช่นนั้นหรือ!"

ข้าทาสร่างกำยำคนนั้นก็พุ่งเข้าหาฟู่จาวหนิงทันที

ดูท่าทางของเขา เห็นได้ชัดว่าจะพุ่งเข้ามาใช้แขนโอบรัดร่างนางไว้ กอดนางไว้ให้ขยับไม่ได้

"บังอาจ!"

จงเจี้ยนเดือดดาล เขามองออกถึงสายตาน่ารังเกียจของข้าทาสคนนี้ ว่าสายตาของเขาเอาแต่จ้องมองที่ไหน?

เขาโบกกระบี่แทงไปที่ข้าทาสคนนั้น

ข้าทาสกลับยื่นมือขึ้นกันกระบี่ของเขา และได้ยินเสียงดังเคร้ง จงเจี้ยนสัมผัสได้ว่ากระบี่กระทบเข้ากับของที่เหมือนแผ่นเหล็ก

พอมองไป ก็เห็นว่าบนแขนของข้าทาสนี้มีเกราะแขนเหล็กสวมอยู่สองชิ้น

"เฮอะ!" ข้าทาสเห็นว่าตนเองกันการโจมตีของจงเจี้ยนได้ ก็กำเริบเสิบสานขึ้นมา จากนั้นจึงโถมตัวไปทางฟู่จาวหนิงอีกครั้ง

"คุณหนูใหญ่ ว่าง่ายหน่อยนะ!"

แค่ประโยคนี้ที่เขาพูดกับนางก็ยังทำให้ฟู่จาวหนิงขยะแขยง

ฟู่จาวหนิงรู้สึกว่าเขาแทบจะพูดกับนางด้วยอาการน้ำลายไหลแล้ว

ผู้เฒ่าสามฟู่เองก็ไม่รู้ว่าไปหาคนน่ารังเกียจแบบนี้มาจากไหน

"ไสหัวไป"

จงเจี้ยนเมื่อครู่เพิ่งจะคิดว่าคนพวกนี้ถึงอย่างไรก็เป็นคนใช้บ้านตระกูลฟู่ ดังนั้นจึงออมแรงไว้หน่อย แต่ตอนนี้เขาจะไม่ออมแรงแล้ว

กำลังภายในไหลเวียนไปบนกระบี่ ประกายเย็นส่องวาบ กระบี่พุ่งฟิ้วไปทางหน้าอกข้าทาสคนนั้น เนื้อผ้าขาดกระจุย บาดแผลเปิด เลือดทะลักออกมา

จงเจี้ยนยกเท้าขึ้น ถีบเขาลอยหวือออกไป

ข้าทาสร่างสูงใหญ่ราวกับภูเขาย่อมๆ กระแทกลงพื้นเสียงดังปัง สั่นสะเทือนจนคนอื่นถลึงตาอ้าปากค้าง

ข้าทาสคนนี้เดิมทีก็เป็นคนที่ร้ายกาจที่สุดในกลุ่มพวกเขาแล้ว วิทยายุทธ์ดี กำลังมหาศาล ยิ่งไปกว่านั้นยังจิตใจโหดเหี้ยม คนใช้อื่นๆ ในบ้านตระกูลฟู่ล้วนกลัวเขากันหมด

แต่ว่าพวกเขาคิดไม่ถึงเลย ว่าข้าทาสคนนี้จะถูกจงเจี้ยนถีบหวือออกไปแล้ว

เขาล้มร่วงอยู่บนพื้น กระอักเลือดสด แผลที่หน้าอกมีเลือดทะลักออกมา ทำเอาคนอื่นๆ ตกใจจนไม่กล้าขยับตัวไปครู่หนึ่ง

ผู้เฒ่าสามฟู่เองก็ตัวแข็งอยู่กับที่

"เจ้า จาวหนิง เจ้าไปหาคนที่จิตใจโหดเหี้ยมขนาดนี้มาจากไหน? เจ้าถูกคนหลอกมาหรือเปล่า?"

"เขาชื่อจงเจี้ยน เป็นองครักษ์ที่ข้ายืมมาจากเพื่อน หลังจากนี้จะมาคอยดูพวกเรา ลุงสาม ท่านดูแลตัวเองให้ดี ข้าบอกกับจงเจี้ยนไว้แล้ว ถ้าใครกล้ามาเหยียบเรือนของท่านปู่ข้า ไม่ใช่สนว่าอีกฝ่ายเป็นใคร ตัดมือทิ้งได้เลย"

ฟู่จาวหนิงยิ้มขึ้นมา "คำพูดเหล่านี้ ท่านก็เอาไปบอกคนอื่นๆ เสียด้วย มิเช่นนั้นถ้าใครมือขาดขาขาดไป ถึงตอนนั้นต้องให้พวกเขาไปหาท่านเสียแล้ว ข้อหาไม่ยอมเตือนพวกเขา"

"เจ้า!" ผู้เฒ่าสามฟู่โมโหจนหน้าเคร่งขรึม

แต่ว่าตอนนี้คนที่เขาพามาก็ไม่ใช่คู่มือของจงเจี้ยนเลยอย่างเห็นได้ชัด

เขามองไปที่ไห่ฉางจวิ้น ไห่ฉางจวิ้นสีหน้าอึมครึม "ฟู่จาวหนิง คืนของมาให้ข้า มิเช่นนั้น ข้ามีวิธีที่จะทำให้เจ้าต้องเสียใจ!"

"เจ้าตอนนี้รีบไสหัวออกไปจากบ้านตระกูลฟู่เสีย มิเช่นนั้น เข้าตอนนี้จะทำให้เจ้าเสียใจ" ฟู่จาวหนิงส่งสายตาให้จงเจี้ยน จงเจี้ยนก็เข้าไปโจมตีไห่ฉางจวิ้นทันที

ไห่ฉางจวิ้นหน้าเปลี่ยนสี รีบหมุนตัวหนีจากไป

"เจ้าคอยก่อนเถอะ!"