อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 113

"เจ้าว่าอะไรนะ!"

ผู้เฒ่าสามฟู่หน้าเปลี่ยนสี

ก่อนหน้านี้ฟู่จาวหนิงกล้าพูดแบบนี้กับเขาเสียที่ไหน

นางแม้ว่าบางครั้งจะพูดว่าว่าที่นี่เป็นบ้านของนาง แต่ก็ล้วนอ่อนแอทุกครั้ง ไม่เหมือนตอนนี้ที่กล้าด่ากราดออกมาอย่างไม่น่าฟังเช่นนี้เลย

"หูชองท่านไม่ดีหรือ? ไม่เป็นไร อีกเดี๋ยวข้าก็จะไล่พวกท่านออกจากตระกูลฟู่อยู่แล้ว พวกท่านไม่คู่ควรกับที่นี่"

"ใครก็ได้! จับนางกดเอาไว้ ตบปากเสียก่อนยี่สิบที! ข้าจะดูว่านางไปเอาความกล้านี้มาจากไหน ก็แค่พาผู้ชายนอกบ้านเข้ามาคนหนึ่ง กลับคิดว่ามีคนคอยช่วยจนทำอะไรก็ได้เช่นนั้นหรือ!"

ข้าทาสร่างกำยำคนนั้นก็พุ่งเข้าหาฟู่จาวหนิงทันที

ดูท่าทางของเขา เห็นได้ชัดว่าจะพุ่งเข้ามาใช้แขนโอบรัดร่างนางไว้ กอดนางไว้ให้ขยับไม่ได้

"บังอาจ!"

จงเจี้ยนเดือดดาล เขามองออกถึงสายตาน่ารังเกียจของข้าทาสคนนี้ ว่าสายตาของเขาเอาแต่จ้องมองที่ไหน?

เขาโบกกระบี่แทงไปที่ข้าทาสคนนั้น

ข้าทาสกลับยื่นมือขึ้นกันกระบี่ของเขา และได้ยินเสียงดังเคร้ง จงเจี้ยนสัมผัสได้ว่ากระบี่กระทบเข้ากับของที่เหมือนแผ่นเหล็ก

พอมองไป ก็เห็นว่าบนแขนของข้าทาสนี้มีเกราะแขนเหล็กสวมอยู่สองชิ้น

"เฮอะ!" ข้าทาสเห็นว่าตนเองกันการโจมตีของจงเจี้ยนได้ ก็กำเริบเสิบสานขึ้นมา จากนั้นจึงโถมตัวไปทางฟู่จาวหนิงอีกครั้ง

"คุณหนูใหญ่ ว่าง่ายหน่อยนะ!"

แค่ประโยคนี้ที่เขาพูดกับนางก็ยังทำให้ฟู่จาวหนิงขยะแขยง

ฟู่จาวหนิงรู้สึกว่าเขาแทบจะพูดกับนางด้วยอาการน้ำลายไหลแล้ว

ผู้เฒ่าสามฟู่เองก็ไม่รู้ว่าไปหาคนน่ารังเกียจแบบนี้มาจากไหน