"คุณหนูฟู่!"
จงเจี้ยนปรากฎตัวขึ้นกะทันหัน พอเห็นสภาพของฟู่จาวหนิงก็หน้าเปลี่ยนสี ยื่นมือไปยังไห่ฉางจวิ้นบนพื้นทันที
เสื้อผ้าวันนี้ของไห่ฉางจวิ้นมีผ้าระบายคลุมไหล่อยู่ ถูกเขาฉีกออกไป แล้วพาดลงไปบนตัวของฟู่จาวหนิง
"เจ้ามันสมควรตาย"
ไห่ฉางจวิ้นเดิมทีคิดจะชักเข็มออก กระตุ้นกำลังภายในตนเองให้เลือดลมเดินสะดวก และพอคิดจะลุกขึ้น เสื้อผ้าก็ถูกกระชากขาด นางก็โมโหจนหน้าเบี้ยวไปเลยทันที
ฟู่จาวหนิงพอเห็นจงเจี้ยนที่เปลี่ยนเป็นเครื่องแต่งกายธรรมดาแล้วก็พยักหน้าให้ คว้าชิ้นผ้าระบายนั้นไว้แล้วพันไปบนท่อนแขน เพียงพริบตาก็เหมือนนางมีแขนเสื้อเพิ่มขึ้นมาข้างหนึ่ง
เมื่อครู่นางตอนที่นางเห็นผู้เฒ่าสามฟู่พาคนเข้ามาก็เอียงตัวหลบไว้แล้ว ไม่ยอมให้พวกเขาได้เห็นท่อนแขนของตนเอง
สายตาของนางมองไปทางชายหนุ่มข้างกายผู้เฒ่าสามฟู่คนนั้น
ชายคนนั้นอายุราวยี่สิบห้ายี่สิบหก รูปร่างสูงใหญ่ ดูแล้วเหมือนจะมีพลังวัวพลังความอย่างไรอย่างนั้น สายตาที่จับจ้องมาที่นางเหมือนหมาป่าจ้องชิ้นเนื้อมัน
นางคิดถึงคำพูดสาวใช้สองคนนั้น และมีการคาดเดาต่อตัวตนฐานะของชายคนนี้ขึ้นมา
สายตาที่มองไปทางผู้เฒ่าสามฟู่ก็ยิ่งเย็นชาลงไปอีก
"ฟู่จาวหนิง!"
ผู้เฒ่าสามฟู่ตะโกนชื่อนางขึ้นมาอย่างขุนเคือง เดินมาเบื้องหน้านาง จ้องนางเคร่งขรึม
"ได้ยินว่าเจ้าเอาเข็มไปแทงมั่วๆ ใส่หย่งหนิง ใช่หรือไม่?"
"ไม่ได้แทงมั่ว" ฟู่จาวหนิงยิ้มขึ้นมา เอ่ยต่อว่า "ข้าแทงได้อย่างแม่นยำเลยทีเดียวล่ะ"
"นี่เจ้า!"
"ฟู่หย่งหนิงปากไม่ดี เอาแต่พูดจาเรื่อยเปื่อย ข้าเลยลงโทษเขาเสีย"
"เจ้าจงใจทำหรือ? เจ้ายอมรับมาก็ดี เช่นนั้นก็คือการทำร้ายลูกพี่ลูกน้อง ไม่รู้จักระเบียบวินัย! พ่อแม่เจ้าไม่อยู่ เช่นนั้นก็ให้ข้าลุงสามเป็นตัวแทนพวกเขาสั่งสอนเจ้าก็แล้วกัน เพื่อที่เจ้าจะได้ไม่นอกลู่นอกทาง เวลาออกไปข้างนอกผิดใจใครเข้า จะได้ไม่ถูกคนอื่นเขาเล่นงานจนตาย!"
ผู้เฒ่าสามฟู่พูดพลางยกมือขึ้น โบกลงมา
"ใครก็ได้ จับนางมัดเอาไว้แล้วส่งไปที่ห้องฟืนเสีย!"
ข้าทาสคนนั้นก็เดินตรงเข้ามาหาฟู่จาวหนิงเป็นคนแรก "ผู้เฒ่าสาม ข้าเอง"
เขารู้สึกว่าไม่เจอหน้ามาหลายวัน คุณหนูใหญ่ฟู่ก็เหมือนจะสวยขึ้นเป็นกอง ตอนนี้ไม่ก้มหน้าคอตกเหมือนแต่ก่อนแล้ว แต่กลับยิ่งเจิดจ้าเต็มไปด้วยพลัง เหมือนดอกไม้เบ่งบานที่มีน้ำค้างเกาะอย่างไรอย่างนั้น
มองจนเลือดของเขาสูบฉีดเลยทีเดียว
ถ้าได้ลิ้มชิมรสเสียหน่อย อายุจะสั้นลงไปสักปีสองปีก็คงเป็นสุขแล้ว
"ลุงสามนี่ดูน่าเกรงขามเสียจริง!"
"ข้าจะดูว่าใครกล้ามาแตะต้องคุณหนูฟู่!" จงเจี้ยนชักกระบี่ออกจากฝัก
คุณหนูฟู่ก่อนหน้านี้ใช้ชีวิตมาอย่างไรกัน?
คนเหล่านี้เคยมองเขาเป็นคุณหนูใหญ่ตระกูลฟู่บ้างไหม?
"เจ้าเป็นใคร?" ผู้เฒ่าสามฟู่มองจงเจี้ยน
พอเห็นชุดของจงเจี้ยน เขาก็มองเหยียดขึ้นมาทันที ดูแล้วก็ไม่ใช่ชุดทหารของจวนอ๋องเสียด้วย
"ฟู่จาวหนิง เจ้าตอนนี้มั่วมากเลยนะ เจ้ากล้าพาชายแปลกหน้ากลับมาที่บ้านด้วยหรือ?" ผู้เฒ่าสามฟู่ด่ากราดขึ้นมา "ตระกูลฟู่ยังมีแม่นางคนอื่นอยู่ด้วยนะ ชื่อเสียงของพี่สาวเจ้าน้องสาวเจ้าถูกเจ้าฉูดลงมาด้วยกันแล้ว!"
สายตาของข้าทาสร่างใหญ่คนนั้นที่มองจงเจี้ยนกลับเต็มไปด้วยความไม่เป็นมิตร
หรือว่าคุณหนูใหญ่ภายนอกดูสูงส่ง แต่อันที่จริงคือพวกเจ้าชู้สำส่อนกัน นี่ไปยั่วผู้ชายเอาไว้ก่อนหน้าแล้วหรือ?
พอเห็นว่าจงเจี้ยนหน้าตาหล่อเหลา ฟู่จาวหนิงก็คว้าเอาไว้ไม่ปล่อยเลยสินะ?
"ตระกูลฟู่ มีข้าเป็นแม่นางแค่คนเดียว"
ฟู่จาวหนิงร้องเชอะเย็นชาขึ้นมา "ส่วนพวกเจ้า ก็แค่พวกที่มาอาศัยอยู่ในบ้านข้า เกาะกินมาสิบปียี่สิบปีไม่ยอมไปไหน แล้วยังยกตัวเองขึ้นเป็นแมลงเจ้านายอีก แต่ละคนเน่าเหม็นกันหมด"
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส
เนื้อหาน่าติดตาม สนุกมากค่ะ รออยู่นะคะ🫰🫰...
ว้าวกำลังอ่านเพลินๆเลย มาไวๆนะคะแอด❤️❤️❤️...
เอ็นดูกระบี่ชิงอีกลายเป็นมีดหั่นผัก5555 ไม่รู้ว่ากว่าจะจบจะถูกพระชายาแย่งดาบในมืไปกี่ครั้ง😂😂😂😂...
ใครมาอีกละนั่น...
พวกเหลือบไร ริ้น ทั้งหลายในจวนฟู่ เมื่อไรนางเอกจะกำจัดให้สิ้นซากเสียที ปล่อยให้เขารักแกท่านปู่อยู่ได้...
นางเอกไม่รักษาให้สามีล่ะ หรือรักษาไม่ได้กัน...
ไห่ฉางจวิ้นเหมือนจะฮาอยู่นะ นางชอบแต่คนหล่อๆ ฮ่าๆๆ...
สนุกมากค่าาาาา รอตอนต่อไปอย่างจดจ่อเลย...