อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 112

"คุณหนูฟู่!"

จงเจี้ยนปรากฎตัวขึ้นกะทันหัน พอเห็นสภาพของฟู่จาวหนิงก็หน้าเปลี่ยนสี ยื่นมือไปยังไห่ฉางจวิ้นบนพื้นทันที

เสื้อผ้าวันนี้ของไห่ฉางจวิ้นมีผ้าระบายคลุมไหล่อยู่ ถูกเขาฉีกออกไป แล้วพาดลงไปบนตัวของฟู่จาวหนิง

"เจ้ามันสมควรตาย"

ไห่ฉางจวิ้นเดิมทีคิดจะชักเข็มออก กระตุ้นกำลังภายในตนเองให้เลือดลมเดินสะดวก และพอคิดจะลุกขึ้น เสื้อผ้าก็ถูกกระชากขาด นางก็โมโหจนหน้าเบี้ยวไปเลยทันที

ฟู่จาวหนิงพอเห็นจงเจี้ยนที่เปลี่ยนเป็นเครื่องแต่งกายธรรมดาแล้วก็พยักหน้าให้ คว้าชิ้นผ้าระบายนั้นไว้แล้วพันไปบนท่อนแขน เพียงพริบตาก็เหมือนนางมีแขนเสื้อเพิ่มขึ้นมาข้างหนึ่ง

เมื่อครู่นางตอนที่นางเห็นผู้เฒ่าสามฟู่พาคนเข้ามาก็เอียงตัวหลบไว้แล้ว ไม่ยอมให้พวกเขาได้เห็นท่อนแขนของตนเอง

สายตาของนางมองไปทางชายหนุ่มข้างกายผู้เฒ่าสามฟู่คนนั้น

ชายคนนั้นอายุราวยี่สิบห้ายี่สิบหก รูปร่างสูงใหญ่ ดูแล้วเหมือนจะมีพลังวัวพลังความอย่างไรอย่างนั้น สายตาที่จับจ้องมาที่นางเหมือนหมาป่าจ้องชิ้นเนื้อมัน

นางคิดถึงคำพูดสาวใช้สองคนนั้น และมีการคาดเดาต่อตัวตนฐานะของชายคนนี้ขึ้นมา

สายตาที่มองไปทางผู้เฒ่าสามฟู่ก็ยิ่งเย็นชาลงไปอีก

"ฟู่จาวหนิง!"

ผู้เฒ่าสามฟู่ตะโกนชื่อนางขึ้นมาอย่างขุนเคือง เดินมาเบื้องหน้านาง จ้องนางเคร่งขรึม

"ได้ยินว่าเจ้าเอาเข็มไปแทงมั่วๆ ใส่หย่งหนิง ใช่หรือไม่?"

"ไม่ได้แทงมั่ว" ฟู่จาวหนิงยิ้มขึ้นมา เอ่ยต่อว่า "ข้าแทงได้อย่างแม่นยำเลยทีเดียวล่ะ"

"นี่เจ้า!"

"ฟู่หย่งหนิงปากไม่ดี เอาแต่พูดจาเรื่อยเปื่อย ข้าเลยลงโทษเขาเสีย"

"เจ้าจงใจทำหรือ? เจ้ายอมรับมาก็ดี เช่นนั้นก็คือการทำร้ายลูกพี่ลูกน้อง ไม่รู้จักระเบียบวินัย! พ่อแม่เจ้าไม่อยู่ เช่นนั้นก็ให้ข้าลุงสามเป็นตัวแทนพวกเขาสั่งสอนเจ้าก็แล้วกัน เพื่อที่เจ้าจะได้ไม่นอกลู่นอกทาง เวลาออกไปข้างนอกผิดใจใครเข้า จะได้ไม่ถูกคนอื่นเขาเล่นงานจนตาย!"