อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 111

นี่คืออาสะใภ้สามที่มาพักอาศัยในบ้านนาง แต่กลับผันตัวจากแขกเป็นเจ้าบ้าน แล้วยังช่วยคนนอกมารังแกนาง

คนเป็นญาติ ญาติบ้าญาติบออะไร

"ไห่ฉางจวิ้น ถ้าเจ้ายังไม่หยุดมือ ข้าก็จะไม่เกรงใจแล้วนะ" ฟู่จาวหนิงเอ่ยขึ้นเสียงเย็นชา

"เอาไหมใจโลหิตคืนมาให้ข้า!"

ไห่ฉางจวิ้นจู่ๆ ก็สายตาโหดเหี้ยม กัดฟัน จากนั้นก็พ่นน้ำลายมาทางใบหน้าของฟู่จาวหนิงอย่างฉับพลัน

ฟู่จาวหนิงหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย ยกมือขึ้นมากั้นใบหน้าเอาไว้

น้ำลายเหล่านั้นพ่นเข้ามาบนแขนเสื้อของนาง และเปียกขึ้นมาทันที แผ่ลงไปที่ผิวหนัง ลวกขึ้นมาจนแขนนางราวกับถูกเข็มพิษแทง

ไห่ฉางจวิ้นต้องมีพิษอะไรบางอย่างซ่อนอยู่ในฟันแน่!

ฟู่จาวหนิงคว้าแขนเสื้อแล้วออกแรงกระชากฉีกทันที ฉีกแขนเสื้อข้างนั้นออกมา จนเผยให้เห็นแท่นแขนทั้งลำ

บนท่อนแขนมีจุดแดงเล็กๆ เกิดขึ้นมานับสิบ บวมขึ้นเป็นตุ่มเลือด

พิษนี้ ก็รุนแรงอหังการเสียจริง!

ไห่ฉางจวิ้นเมื่อครู่พ่นมาทางใบหน้านาง เห็นได้ชัดว่าจะทำลายโฉมใบหน้าของนาง!

"ดูสิ พวกเจ้ารีบดู ฟู่จาวหนิงหน้าไม่อายเสียจริง นี่ถึงกับฉีกเสื้อผ้าตนเองออกมาต่อหน้าผู้ชายอย่างพวกเจ้า!"

ฮูหยินสามร้องแจ้วขึ้นมา เรียกให้คนใช้เหล่านั้นจ้องมองที่แขนของฟู่จาวหนิง

คนใช้เหล่านั้นก็ถลึงตาโต

"นี่เป็นถึงพระชายาอ๋องเจวี้ยนเลยนะ ผิวกายของพระชายาอ๋องเจวี้ยนก็ยังให้คนใช้อย่างพวกเจ้าได้เห็น! ไอ๊หยา ถ้าลือกันออกไปอ๋องเจวี้ยนจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนกัน！"

ฟู่จาวหนิงสายตาเย็นชา คิดจะพุ่งตัวไปทางฮูหยินสาม

"คืนไหมใจโลหิตของข้ามา!" ไห่ฉางจวิ้นเข้ามาขวางนางอีกครั้ง

ในมือฟู่จาวหนิงเข็มเงินเปล่งประกาย เข็มเงินเล่มนั้นแทงเข้าไปข้างเอวของไห่ฉางจวิ้น

ไห่ฉางจวิ้นรู้สึกว่าขาข้างหนึ่งของนางหมดความรู้สึกลงไปในพริบตา ยืนก็ไม่มั่นคง ทิ้งตัวล้มลงกับพื้น

และฟู่จาวหนิงก็ยกเท้าถีบท้องของนางลอยออกไป เดินไปอยู่เบื้องหน้าฮูหยินสาม ยื่นมือออกแล้วฉีกกระชากแขนเสื้อทั้งสองของนาง

แควก

ตอนนี้เอง ท่อนแขนทั้งสองข้างของฮูหยินสามก็เปลือยเปล่า

"อ๊า!"

ฮูหยินสามร้องเสียงแหลม

ฟู่จาวหนิงคิดจะฉีกกระโปรงของนางอีก

"หยุดมือ! ฟู่จาวหนิงเจ้าหยุดมือเสีย!"

"มาสิ พูดมา ให้เขาพวกให้เห็นไปเลย ข้าก็แค่เผยแขนออกมาข้างเดียวเท่านั้น แต่ว่าข้าทำให้พวกเขาเห็นผิวหนังทุกซอกทุกมุมของท่านได้เลยเชื่อไหม?" ฟู่จาวหนิงเอ่ยขึ้นเย็นเยียบ

"กล้าดีเสียเหลือเกิน! ฟู่จาวหนิง เจ้าจะกำเริบเสิบสานไปแล้ว!"

เสียงชายหนุ่มเสียงหนึ่งดังขึ้นกะทันหัน

ด้านนอกเรือนมีชายกลางคนคนหนึ่ง ด้านหลังติดตามด้วยคนใช้อีกกลุ่ม เดินเข้ามาอย่างยิ่งใหญ่

ชายกลางคนคนนั้นคิ้วหนาตาโต แต่หัวคิ้วขมวดแน่น มุมปากห้อยลง สายตาเต็มไปด้วยไฟโกรธ ดูแล้วน่าเกรงขามมาก

นี่ก็คือผู้เฒ่าสามฟู่นั่นเอง

ผู้เฒ่าสามฟู่ได้รับข่าวจากในบ้าน ตอนแรกก็ไม่อยากจะเชื่อ แต่พอเรื่องเกี่ยวกับลูกชายสุดที่รัก เขาเองก็ไม่กล้าประมาท พาคนเข้ามาทันที

พวกเขาพอเข้ามา ฮูหยินสามก็กอดแขนตัวเอง หมุนตัวร้องไห้วิ่งกลับเข้าไปในห้อง

และฟู่จาวหนิงเองก็รู้สึกว่าสายตาของผู้ชายข้างๆ ผู้เฒ่าสาม ดูเหมือนกำลังจับจ้องมาทางนาง