อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1192

นี่ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ ตอนที่พิษคงค้างยังไม่ถูกกำจัด ถ้าเขามารอข้างนอกครึ่งชั่วยามในอากาศเช่นนี้คงกลายเป็นเหมือนก้อนน้ำแข็งไปแล้ว ต่อให้กระตุ้นกำลังภายในก็แทบไม่มีประโยชน์

แต่ก่อนเขาล้วนระวังสิ่งเหล่านี้ คอยเฝ้ารออยู่ด้านนอกไม่ได้นานนัก

ทว่าตอนนี้เขากระทั่งไม่รู้สึกหนาวด้วยซ้ำ เพราะกำลังภายในที่ลึกล้ำแสดงบทบาทออกมาได้เต็มที่

เซียวหลันยวนในที่สุดก็รู้สึกถึงประโยชน์ตอนที่มือของตนเองยังอบอุ่นได้ในช่วงเวลาที่หนาวเย็นเสียที

"นายท่าน ข้าทำไมถึงไม่ได้ยินการเคลื่อนไหวอะไรเลย? พระชายารักษาคุณชายตระกูลหลินอย่างไรกันแน่?"

ชิงอีเองก็อดทนมาหนึ่งชั่วยามแล้ว

ก่อนหน้านี้ตอนที่เขาไม่ได้ยินการเคลื่อนไหวยังคิดว่าฟู่จาวหนิงอาจจะกำลังฝังเข็ม

มือของนางเบามาก ตอนที่ตั้งสมาธิกลิ่นอายอาจจะเบาบาง ด้วยกำลังภายในของเขาจะไม่ได้ยินก็ไม่แปลก

แต่นี่ก็ผ่านไปนานแล้ว ในห้องกลับไม่มีการเคลื่อนไหวใดเลย นี่มันแปลกมาก

แต่ว่า ชิงอีเองก็แค่รู้สึกอยากรู้อยากเห็นว่าฟู่จาวหนิงช่วยชีวิตคนอย่างไรกัน

"เจ้าอยากจะเรียนวิชาแพทย์หรือ?"

เซียวหลันยวนเหลือบมองเขา

"อ๋า ไม่ใช่ขอรับ" เขามีพรสวรรค์นั้นที่ไหน

"ในเมื่อไม่คิดจะเรียนวิชาแพทย์ จะอยากรู้อยากเห็นวิธีการรักษาไปทำไมกัน? เจ้ามองแค่ผลลัพธ์ก็พอแล้ว"

เซียวหลันยวนก่อนหน้านี้ก็รู้สึกแปลกใจเช่นนี้มาแล้ว ไม่ได้ยินกลิ่นอายการเคลื่อนไหวในห้องเลย ราวกับว่าในห้องไม่มีใครอยู่อย่างไรอย่างนั้น

เขาเองก็อยากรู้อยากเห็นมาก แต่ตอนที่ชิงอีถามคำนี้ออกมา เขากลับไม่อยากให้ชิงอีมาอยากรู้อยากเห็นต่อไปขึ้นมา

ฟู่จาวหนิงต้องมีความลับอะไรอยู่บ้าง จุดนี้เขาแน่ใจมาก

แต่ว่า ตัวตนฐานะกับประสบการณ์ของนางก็ถูกเขาตรวจสอบไปแล้วแปดร้อยรอบ ไม่มีปัญหาอะไรเลย

ความลับของนางอาจจะอยู่ที่อาจารย์ลึกลับของนางคนนั้น แต่อาจารย์คนนั้นก็ไม่อยู่อีกแล้ว

เรื่องนี้เขาเองก็ไม่ได้ไปตรวจสอบ ถึงอย่างไรหลังที่เรื่องราวอาจารย์ของนางเปิดเผยออกไปแล้วถึงได้ส่งคนไปตรวจสอบว่าเป็นจริงหรือเปล่า

เขาตรวจสอบมาได้ว่าผู้อาวุโสจี้มีเอี่ยวกับเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน ผู้อาวุโสจี้กำลังช่วยฟู่จาวหนิง

แต่เขาก็ไม่ได้ตรวจสอบต่อ