อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 1191

"ลูกข้า ลูกชายข้าเขารอดกลับมาแล้ว!" นายท่านหลิวพุ่งออกมาจากในห้อง แทบจะโถมเข้าไปบนตัวผิงเหอกง

ผิงเหอกงรีบประคองตัวเขา

"นายท่านหลิวอย่าเพิ่งตื่นเต้น"

อายุตั้งขนาดนี้แล้ว เมื่อครู่คิดจะกระโดดเข้ามาบนตัวเขาอีก ทำเอากระดูกกระเดี้ยวเขากรีดร้องเลยทีเดียว

"นายท่านหลิว เกาไหลของบ้านท่านรอดชีวิตแล้วจริงหรือ?" แม่สามีลูกสะใภ้ตระกูลหลินจ้องเขาตาแป๋ว

"จริงสิ จริงสิ! ก่อนหน้านนี้ข้าจะให้ผู้ดูแลเอาโคมขาวไปแขวนแล้วด้วยซ้ำ เพราะลูกของข้าเหมือนไม่มีลมหายใจไปแล้ว"

นายท่านหลิวปาดน้ำตาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เป็นความตื่นเต้นแทน "ทว่าตอนนี้เขามีลมหายใจขึ้นแล้วจริงๆ มีชีวิตกลับมาแล้วจริงๆ ถึงแม้จะยังไม่ตื่น แต่ว่าข้าเมื่อครู่เพิ่งเห็นหน้าอกเขาพองยุบขึ้นมาแล้ว เขารอดแล้ว!"

"อามิตตาพุท พระเจ้าคุ้มครองแล้วจริงๆ"

ฮูหยินหลินใหญ่กราบไหว้ไปบนฟ้า น้ำตาร่วงผล็อย มองไปทางประตูห้องข้างที่ปิดสนิท

นายท่านหลิวเองก็มองไป

"หมอเทวดาฟู่จะต้องช่วยหลินต๋ากลับมาได้แน่!"

ลูกชายของพวกเขาตอนสามสี่ขวบมักจะมาเล่นอยู่ด้วยกัน ดังนั้นนายท่านเหล่านี้จึงค่อนข้างสนิทกัน

ตอนนี้นายท่านหลิวเองก็หวังว่าหลินต๋าจะรอดกลับมา

ฟู่จาวหนิงไม่สนใจการเคลื่อนไหวภายนอก

นางเพ่งสมาธิอยู่กับการช่วยชีวิตหลินต๋า

เด็กคนนี้น่าจะเป็นคนที่อายุมากสุดในกลุ่มคุณชายน้อย รูปร่างเองก็สูงที่สุด ดูแล้วอายุน่าจะสิบสามสิบสี่

บนตัวเขามีบาดแผลภายนอกหลายแห่ง ที่หน้าอกมีแผลกรีดลึกมาก บาดแผลไม่เรียบ เหมือนถูกเถาวัลย์หนามเส้นเขื่องๆ กรีดจนเป็นแผล ถ้าหากลึกอีกหน่อยก็แทบจะเปิดช่องท้องเขาออกมาแล้ว

ข้อมือทั้งสองของเขามีรอยช้ำเลือดเป็นวงจากการรัด ตอนนี้ม่วงหน่อยๆ แล้ว ดูแล้วน่าจะถูกเถาวัลย์อะไรบางอย่างรัดไว้ เพราะรอยไม่เหมือนเชือก